Στην πυρά ο Αρκάς!

Άγγελος Μόσχοβας

Στην πυρά ο Αρκάς! Είναι ίδιον των Ελλήνων να πετροβολούν όσους προηγουμένως δόξαζαν, με την ίδια ευκολία. Από αρχαιοτάτων χρόνων.

Ο Θεμιστοκλής, ο Αριστείδης ο Δίκαιος, ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ο Χαρίλαος Τρικούπης, ο Ελευθέριος Βενιζέλος, θα είχαν πολλά να συνεισφέρουν στη σχετική συζήτηση.

Τελευταίο παράδειγμα ο Αρκάς. Ο αγαπημένος σκιτσογράφος ετών, τώρα γίνεται αποδιοπομπαίος τράγος για ορισμένους. Ξαφνικά ενοχλεί το χιούμορ, η σάτιρα, η κριτική.

Εκανε κάποιο λάθος ο Αρκάς;

Μήπως γιατί άγγιξε πολιτικά θέματα; Μα πάντα πολιτική ήταν η γραφίδα του Αρκά.

Μήπως γιατί έθιξε «ιερά τέρατα» για ένα κομμάτι ψηφοφόρων, όπως τον ΣΥΡΙΖΑ, την Αριστερά και τον Τσίπρα;

Μήπως γιατί η κριτική μοιάζει γενικευμένη επειδή διοχετεύεται σε ένα ευρύτερο κοινό μέσω των social media στα οποία οι οπαδοί του ΣΥΡΙΖΑ έχουν έφεση;

Μήπως επειδή διακωμώδησε ανελέητα την καλούμενη «πολιτική ορθότητα» που τείνει να γίνει στερεότυπο της σημερινής εποχής;

Μήπως επειδή τόλμησε να μαστιγώσει μια διαμορφούμενη αντίληψη για τον αυτοπροσδιορισμό φύλου, την ισότητα, το σεξισμό που μοιάζει τόσο ασφυκτική και ολίγον υποκριτική;
Μήπως επειδή με τα «μαύρα» σκίτσα του ξύπνησε προαιώνιους φόβους -όπως αυτόν του θανάτου;
Ισως τίποτε από όλα αυτά, ίσως και λίγο απ’ όλα.

Η ιστορία – ελληνική και διεθνής – είναι γεμάτη από «αποσυνάγωγους».

Στην εποχή του Θεμιστοκλή, όσοι αποτελούσαν εμπόδιο στα σχέδιά του, όπως ο Αριστείδης ο Δίκαιος, αρκούσε ένα όστρακο για να πάνε εξορία.

Στα σκοτάδια του Μεσαίωνα, όσοι έβλεπαν την Αναγέννηση καίγονταν στην πυρά.

Στη ναζιστική Γερμανία στήθηκαν στρατόπεδα συγκέντρωσης για Εβραίους, κομμουνιστές, Τσιγγάνους, ομοφυλόφιλους.

Στο Μεταξικό αλλά και σκληρό Δεξιό μετεμφυλιακό κράτος υπήρχαν οι εξορίες για τους Αριστερούς και τα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων.

Επί χούντας πήγαιναν «εκδρομές» στα νησιά του Αιγαίου και κεντρώοι και φιλελεύθεροι όπως ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ή ο μετριοπαθής Ηλιού.

Επί «πρώτης φοράς Αριστεράς» και επί «δικτατορίας» των social media ο Αρκάς φάνηκε να είναι εύκολος (;) στόχος.

Υπερβάλλει; Ασφαλώς! Αυτή είναι η δουλειά του – επί εποχής Αριστοφάνη ακόμη.

Οσοι μύωπες κρίνουν τον Αρκά με βάση τα πολιτικά ή κοινωνικά τους στερεότυπα, είναι – παραδόξως – η έμπνευσή του.

Ο Αρκάς με τα σκίτσα του ξορκίζει: Τον θάνατο, τη βλακεία, τη μιζέρια.
Ο Αρκάς με την πένα του ξύνει τη σκουριά στα μυαλά. Κρατά φραγγέλιο και μαστιγώνει ανελέητα: Δεξιούς, αριστερούς, κεντρώους. Βολεμένους και μικροαστούς. «Επαναστάτες» και νοικοκυραίους, φασίστες και ψεκασμένους.

Αλλά όπως λέει και ο ίδιος: «Ο πόλεμος κατά της βλακείας τελείωσε. Χάσαμε».
Πηγή