Χρειάζεται τόλμη η ζωή.
Όχι υπερβολές, ούτε όμως και ατολμία.
Θέλει τόλμη. Να τολμάς να κάνεις πράγματα στην ζωή σου.
Πολλές φορές δεν τολμούμε να κάνουμε πράγματα, δεν παίρνουμε πρωτοβουλίες, δεν ριψοκινδυνεύουμε καθόλου και έτσι ναι μεν μένουμε στην ασφάλεια της απραξίας μας, αλλά συγχρόνως γεμίζουμε απωθημένα.
Μια ζωή με απωθημένα, είναι μια ζωή χωρίς τόλμη, χωρίς ρίσκο. Δεν σου φταίει κανείς και τίποτα για αυτήν την κατάσταση. Το μόνο που φταίει είναι οι φοβίες σου να ζήσεις, να χαρείς, να κάνεις αυτό που ποθεί η καρδούλα σου.
Φοβόμαστε πολλές φορές να ζήσουμε, να ερωτευτούμε, να συγχωρέσουμε, να αγαπήσουμε, να αλλάξουμε εργασία, να φύγουμε από το πατρικό μας, να κάνουμε οικογένεια, να πάμε ένα ταξίδι, να χαμογελάσουμε, να αγκαλιάσουμε, να ξοδέψουμε τα χρήματά μας, να ξοδέψουμε την καλοσύνη που έχουμε μέσα μας, να πραγματώσουμε το όνειρό μας.
Χρειάζεται τόλμη η ζωή.
Χρειάζεται τσαγανό για να ευτυχήσεις.
Η μιζέρια, η απραξία και η ακηδία δημιουργούν ζωές άνοστες και άχρωμες· ζωές με γκρίνια και κατήφεια. Έτσι, οι άνθρωποι ασχολούνται με τις ζωές των άλλων. Ασχολούνται με τους άλλους γιατί επέλεξαν η δική τους ζωή να παραμένει μονότονη και αδιάφορη.
Ο Θεός δεν θέλει να σπαταλήσουμε την ζωή μας μέσα στην απραξία, στην άγευστη ρουτίνα του συμβιβασμού. Ο Θεός θέλει να ζήσουμε τις χαρές αυτής της ζωής, να ζήσουμε ξοδεύοντας τον ουρανό που έχουμε μέσα μας στους άλλους, να ζήσουμε ρισκάροντάς τα όλα για όλα για την αγάπη, να ζήσουμε ως ένα εύηχο τραγούδι και όχι ως κλαψιάρικο μοιρολόγι, να ζήσουμε ως ευωδία θυμιάματος που καίγεται πάνω στην δίψα μας για αιωνιότητα.
Η ζωή θέλει τόλμη.
Δεν σου λέω να κάνεις πράγματα, μόνο και μόνο για να πεις ότι κάτι έχεις κάνει. Σου λέω να ζήσεις. Ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός, άλλος είναι πιο κοινωνικός κι άλλος πιο εσωστρεφής, άλλος είναι πιο αθλητικός, άλλος πιο λόγιος. Εσύ ξέρεις ποιος είσαι και ποιος δεν είσαι. Εσύ θα κρίνεις τι θέλεις να κάνεις, όχι οι άλλοι. Μα αυτό που ποθεί η καρδιά σου, κάνε το, χωρίς να το υπεραναλύεις, χωρίς να αναλώνεις τον χρόνο σου σε σενάρια του στυλ «αν και εφόσον, θα δούμε, ίσως αργότερα κτλ», διότι η ζωή περνά και χάνεται.
Εάν όχι τώρα, πότε; Μην αυταπατάσαι. Μην κρύβεσαι πίσω από τις περιστάσεις.
Η ζωή περνά και χάνεται σε σκέψεις και λογισμούς και δυστυχώς όχι σε αποφάσεις και γεγονότα. Πάψε να ζεις στις φαντασιώσεις σου, πάψε να αναλύεις πολύ τα πράγματα και ζήσε.
Ζήσε και ευχαρίστησε τον Θεό που σου δίνει αυτήν την δυνατότητα.
Ζήσε μαζί με τον Θεό.
Ζήσε μαζί με τον συνάνθρωπό σου.
Ζήσε για τον εαυτό σου, χωρίς όμως το εγώ σου.
Και πάλι εσύ αποφασίζεις, εγώ μια πρόταση σου κάνω· από κει και πέρα είτε θα τολμήσεις, είτε θα το αναβάλεις. Μα θυμήσου ότι η αναβολή τις περισσότερες φορές σημαίνει ματαίωση...
π. Παύλος Παπαδόπουλος
Όχι υπερβολές, ούτε όμως και ατολμία.
Θέλει τόλμη. Να τολμάς να κάνεις πράγματα στην ζωή σου.
Πολλές φορές δεν τολμούμε να κάνουμε πράγματα, δεν παίρνουμε πρωτοβουλίες, δεν ριψοκινδυνεύουμε καθόλου και έτσι ναι μεν μένουμε στην ασφάλεια της απραξίας μας, αλλά συγχρόνως γεμίζουμε απωθημένα.
Μια ζωή με απωθημένα, είναι μια ζωή χωρίς τόλμη, χωρίς ρίσκο. Δεν σου φταίει κανείς και τίποτα για αυτήν την κατάσταση. Το μόνο που φταίει είναι οι φοβίες σου να ζήσεις, να χαρείς, να κάνεις αυτό που ποθεί η καρδούλα σου.
Φοβόμαστε πολλές φορές να ζήσουμε, να ερωτευτούμε, να συγχωρέσουμε, να αγαπήσουμε, να αλλάξουμε εργασία, να φύγουμε από το πατρικό μας, να κάνουμε οικογένεια, να πάμε ένα ταξίδι, να χαμογελάσουμε, να αγκαλιάσουμε, να ξοδέψουμε τα χρήματά μας, να ξοδέψουμε την καλοσύνη που έχουμε μέσα μας, να πραγματώσουμε το όνειρό μας.
Χρειάζεται τόλμη η ζωή.
Χρειάζεται τσαγανό για να ευτυχήσεις.
Η μιζέρια, η απραξία και η ακηδία δημιουργούν ζωές άνοστες και άχρωμες· ζωές με γκρίνια και κατήφεια. Έτσι, οι άνθρωποι ασχολούνται με τις ζωές των άλλων. Ασχολούνται με τους άλλους γιατί επέλεξαν η δική τους ζωή να παραμένει μονότονη και αδιάφορη.
Ο Θεός δεν θέλει να σπαταλήσουμε την ζωή μας μέσα στην απραξία, στην άγευστη ρουτίνα του συμβιβασμού. Ο Θεός θέλει να ζήσουμε τις χαρές αυτής της ζωής, να ζήσουμε ξοδεύοντας τον ουρανό που έχουμε μέσα μας στους άλλους, να ζήσουμε ρισκάροντάς τα όλα για όλα για την αγάπη, να ζήσουμε ως ένα εύηχο τραγούδι και όχι ως κλαψιάρικο μοιρολόγι, να ζήσουμε ως ευωδία θυμιάματος που καίγεται πάνω στην δίψα μας για αιωνιότητα.
Η ζωή θέλει τόλμη.
Δεν σου λέω να κάνεις πράγματα, μόνο και μόνο για να πεις ότι κάτι έχεις κάνει. Σου λέω να ζήσεις. Ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός, άλλος είναι πιο κοινωνικός κι άλλος πιο εσωστρεφής, άλλος είναι πιο αθλητικός, άλλος πιο λόγιος. Εσύ ξέρεις ποιος είσαι και ποιος δεν είσαι. Εσύ θα κρίνεις τι θέλεις να κάνεις, όχι οι άλλοι. Μα αυτό που ποθεί η καρδιά σου, κάνε το, χωρίς να το υπεραναλύεις, χωρίς να αναλώνεις τον χρόνο σου σε σενάρια του στυλ «αν και εφόσον, θα δούμε, ίσως αργότερα κτλ», διότι η ζωή περνά και χάνεται.
Εάν όχι τώρα, πότε; Μην αυταπατάσαι. Μην κρύβεσαι πίσω από τις περιστάσεις.
Η ζωή περνά και χάνεται σε σκέψεις και λογισμούς και δυστυχώς όχι σε αποφάσεις και γεγονότα. Πάψε να ζεις στις φαντασιώσεις σου, πάψε να αναλύεις πολύ τα πράγματα και ζήσε.
Ζήσε και ευχαρίστησε τον Θεό που σου δίνει αυτήν την δυνατότητα.
Ζήσε μαζί με τον Θεό.
Ζήσε μαζί με τον συνάνθρωπό σου.
Ζήσε για τον εαυτό σου, χωρίς όμως το εγώ σου.
Και πάλι εσύ αποφασίζεις, εγώ μια πρόταση σου κάνω· από κει και πέρα είτε θα τολμήσεις, είτε θα το αναβάλεις. Μα θυμήσου ότι η αναβολή τις περισσότερες φορές σημαίνει ματαίωση...
π. Παύλος Παπαδόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου