του Ελευθέριου Ν. Κοσμίδη, Contributor Editor
Επιλογή πρώτη
Σιωπή!
Είναι η πλέον δημοφιλής πρακτική μεταξύ των αρχιερέων της Εκκλησίας της Ελλάδος. Είναι ένας ιδιότυπος διοικητικός ωχαδερφισμός. Αποτελεί την εκκλησιαστική έκφραση της γάγγραινας του δημοσιοϋπαλληλικού μενταλιτέ.
Φυσικά πασπαλίζεται ο βαθύτατος ύπνος και η συνένοχη σιωπή, με θεολογικές περικοκλάδες περί αγάπης, περί προσευχής μέχρι και βολικές ταπεινολογίες του τύπου, «εμένα θα επιλέξει ο Θεός να ελέγξω τον Πατριάρχη»;
Επιλογή δεύτερη
Να καταγγείλει τον εκκλησιολογικό και δογματικό κατήφορο του Φαναρίου, να καταγγείλει την σύνοδο και τις αποφάσεις του Κολυμπαρίου, να ελέγξει την Ιερά Σύνοδο για τα 11 ψεύδη της Προς τον λαό και να αποτειχιστεί. Να διακόψει τη μνημόνευση ορθώνοντας τείχος από την αίρεση, εντός της εκκλησίας, σημαίνοντας συναγερμό στον πιστό λαό του Θεού για τον κίνδυνο από την παναίρεση του Οικουμενισμού. Να μιμηθεί τους Αγίους που τιμά.
Επιλογή τρίτη
Σαν κανονικός δεσπότης που είναι, να κουνήσει το δάχτυλο αυστηρά σε όποιον διαφωνεί με τον Πατριάρχη, με τη Σύνοδο άρα και μαζί του.
Να εξαπολύσει μύδρους, να συκοφαντήσει και να επιδοθεί στην ανάλογη στάση που η δεσποτοκρατία στην Εκκλησία, μας επιβάλλει.
Είναι προφανές λοιπόν πως από τις τρεις επιλογές του ο «δύστυχος» μητροπολίτης Φθιώτιδας, είχε δύο πιο σημαντικές, την εξής μία:
Δεσποτοκρατία.
Αναζητώντας τη βαθύτερη αιτία, για τη στάση αυτή, μάλλον ο ίδιος θα πρέπει να μας πείσει, καταλήγουμε στο θυμόσοφο λαό που λέει: ο φόβος φυλάει τα έρμα.
Όταν ένας Αρχιερέας με τις πράξεις του φανερώνει την «απροσμέτρητη» πνευματική δειλία του προς τον (ελεγχόμενο σφόδρα για αίρεση) Πατριάρχη του, το να φορέσει την πανοπλία του αυστηρού ποιμένα απέναντι στον πιστό λαό, είναι… κατάπτωσις.
Το μαύρο της δειλίας, άσπρο της ομολογίας ΔΕΝ γίνεται
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου