Η σαμιώτικη τηγανίτα είναι πράμα απλό...

 
Θέλει ωστόσο αψάδα κι ένταση, νοσταλγία και μνήμη..
.θέλει συναίσθημα, τέχνη και τεχνική....
θέλει κι ένα σκαμνάκι πλάι στη φωτιά, γλυκιά κουβέντα και παραμύθι....
Δεν είναι πολύπλοκη, δεν είναι σπάταλη κι αρχοντοκαμωμένη....Καλοπιασμένο αλεύρι αλαφροχαϊδεμένο με γλυκόπικρο λάδι ευωδιαστό μοναχά, να βαρύνει αργά αργά κι ύστερα ν αφρατέψει με σόδα στη μύτη του κουταλιού και να νοστιμίσει με λίγο αλάτι. Νεράκι χλιαρό να σμίξει η ζύμη κι αυτό είναι όλο...Απλά υλικά βρισκούμενα και στο πιο φτωχό καλύβι...
Γι αυτό και καλυβόπιτες τις λένε τις τηγανίτες οι Σαμιώτες και τις έχουν περί πολλού...
Υστερα γυρεύει κατσικίσιο τυρί μ όλα τα μεταβολισμένα αρώματα και τις γεύσεις της φύσης...
Αλμυρό κρίταμο και γλυκό βλαστάρι, τρυφερό αγκάθι και κορφάδες διαλεχτές, μυρωδιά από αρχαίο κυκλώπειο μαντρί , από πέτρα ριζιμιά, καπνιά κι αργασμένο ομηρικό δερμάτι....
Θέλει και τη γλύκα του μελιού στον αντίποδα κι όλα τ αρώματα και τ ανθοϊάματα όλα...
Και το πετιμέζι το λιαστό και του κρασιού τη φρουτώδη γεύση....
Κι ίσως γι αυτό αιώνες τώρα νοστιμίζει τις μέρες τις καλές και τις μεγάλες. Το νόστο του ξενιτεμένου και την επάνοδο, το νυχτέρι και το γλέντι, τη μεγάλη σχόλη και την επίσημη καθημερινή διαιωνίζοντας την παλιά τη φήμη που έχει να κάνει με την ωραίαν πλακουντοποιόν νήσον...
Σχόλιο-φωτο Νίτσα Κιάσσου