Ὅλοι; Ὄχι, ἐλάχιστοι ποὺ ἀντελήφθησαν πὼς δὲν εἶχαν ἄλλην Πατρίδα γιὰ νὰ ἐπιστρέψουν, ἐξ Ἀνάγκης, ἐστάθησαν νὰ πολεμήσουν, γιὰ νὰ νικήσουν. Πρὸς τοῦτον καταγράφουμε στὴν Ἱστορία μας Μαραθῶνες, Θερμοπῦλες, Ἀρτεμίσια, Σαλαμῖνες καὶ Πλαταιές, μὰ καὶ Βαλτέτσια, Δολιανά, Δερβενάκια, Γραβιὲς καὶ Βέργες. Πρὸς τοῦτον τιμοῦμε καὶ θαυμάζουμε καὶ διαρκῶς παραδειγματιζόμεθα μὲ κάτι Μιλτιάδηδες, Θεμιστοκλῆδες, Κολοκοτρώνηδες, Νικηταράδες, Ἀνδρούτσους, Κατσώνηδες… Πρὸς τοῦτον, ὡς λαός, ἑστιάζουμε στὸ …παράλογον, ποὺ ἐξ ἀρχῆς ἀγνοεῖ κυρίως τὴν πρὸ τῆς μάχης ψυχο-τρομοκρατία, γιατί, μὲ κάποιον …«μαγικὸ» τρόπο, ἐπιτυγχάνουμε νὰ ὑπέρ-νικήσουμε τὸν φόβο, νὰ ἀκυρώσουμε τὸ μούδιασμά του, γιὰ νὰ ἀνθέξουμε νὰ πολεμήσουμε καὶ τελικῶς νὰ νικήσουμε. Κι αὐτό, ἀκόμη καὶ τώρα, ποὺ ὅλα δείχνουν νὰ εἶναι διαφορετικά, μέσα μας τὸ γνωρίζουμε, γιὰ νὰ εἴμαστε (κατὰ βάθος ἀκόμη) ἀποφασισμένοι νὰ τὸ ἐπαναλάβουμε, ἐφ΄ ὅσον, ἱστορικῶς, τὸ ἔχουμε πολλάκις ἐπιτύχη.
Ὄχι διότι δὲν εἶχε ἐξαπολυθῆ ἡ ἀναγκαία ψυχο-τρομοκρατία, ἀλλὰ διότι κάποιοι ἐπέτυχαν νὰ τὴν διαχειρισθοῦν καὶ νὰ ἀνθέξουν γιὰ νὰ πολεμήσουν καὶ νὰ νικήσουν. Ὅμως, ὡς γνωστόν, τότε οἱ (φερόμενες ὡς) Ἀρχὲς τοῦ τόπου μας ἦσαν μαζὺ μὲ τὸν λαό. Ὡς γνωστόν.
Σήμερα ὅμως; Σήμερα οἱ (φερόμενες ὡς) ἀρχὲς τοῦ τόπου μας εἶναι ἐπισήμως πλέον κατὰ τοῦ λαοῦ. (Πάντα ἦσαν, ἀλλὰ αὐτὸ εἶναι ἐπουσιῶδες ἐπὶ τοῦ παρόντος…!!!)
Τὸ βλέπουμε στὰ προεκλογικά τους παιχνιδάκια, τὸ βλέπουμε στὰ νομομαγειρεύματά τους, τὸ βλέπουμε στὶς δηλώσεις τους. Ἅπαντες, ἀνεψούδια τοῦ μπάρμπα τους τοῦ πSoros, σπεύδουν νὰ δηλώσουν καθημερινῶς ὑποταγή, νὰ ἐξυπηρετήσουν τὰ συμφέροντά του καὶ νὰ στοχοποιήσουν ὅλους αὐτοὺς ποὺ ἀκόμη σκέπτονται κι ἀντιδροῦν.
Στὴν πραγματικότητα ὅμως, μέσα ἀπὸ τὶς ἀμέτρητες Κερκόπορτες, ποὺ ἔχουν πρὸ πολλοῦ ἀνοίξη, παίζουν νέα παιχνίδια ψυχο-τρομοκρατίας (μας), πρὸ κειμένου νὰ ἐγείρουν τὸν φόβο στὶς μάζες καὶ νὰ μουδιάσουμε ἅπαντες. Κι ἔτσι τὰ (φερόμενα ὡς) ἀναρχοάπλυτα, ποὺ ὅμως δηλώνουν ἀνοικτὰ πὼς ὑπηρετοῦν τὰ ἴδια ἀκριβῶς συμφέροντα, ἐξαπολύονται ἐνίοτε, μὲ κάθε εἴδους πρόσχημα, προκαλῶντας βιαίως. Τέτοια παραδείγματα, προσφάτως, εἴδαμε στὴν Θεσσαλονίκη καὶ στὴν Ἀθήνα, ὅπου κάποιοι «γνωστοί-ἄγνωστοι», ἐπετέθησαν σὲ μετέχοντες τῶν ἐκδηλώσεων γιὰ τὴν γενοκτονία τῶν Ποντίων. Κι ἔτσι ἔχουμε ἔναν 29χρονο μαχαιρωμένο στὴν Θεσσαλονίκη καὶ ἕναν ἀκόμη, στὴν Ἀθήνα, ξυλοφορτωμένο.
(Ναί, δημοσία καταγγελία ἐκ τοῦ παθόντος ἔγινε στὰ κοινωνικὰ δίκτυα ἀμέσως μετὰ τὸ γεγονός, ἀλλὰ …«ἐξηφανίσθη» πάντα δημοκρατικότατα!!!)
πηγὴ
Φυσικὰ αὐτὰ δὲν εἶναι τὰ μόνα περιστατικά. Ἁπλῶς εἶναι τὰ πλέον πρόσφατα.
Στὸ θέμα μας ὅμως.
Ἡ ἀλήθεια εἶναι πὼς ἐδῶ καὶ χρόνια, πράγματι σύσσωμος ὁ κρατικὸς (μαζὺ καὶ τὸ παραπαίδι του, ὁ παρακρατικὸς) μηχανισμὸς στρέφεται ἀνοικτὰ (καὶ δίχως προσχήματα) κατὰ ὁποιουδήποτε, ἀκόμη, στοιχειωδῶς ἀντιλαμβάνεται. Αὐτὸ πραγματοποιεῖται μὲ ὅλους τοὺς τρόπους, ἰδίως δὲ μὲ οἰκονομικοὺς ἐκβιασμούς, κατασχέσεις, νομοτύπους ἐκφοβισμούς, δικαστικὲς ἀποφάσεις «κατὰ παραγγελίαν», γελοιοποιήσεις, προπαγανδιστικὴ τρομοκρατία, πτωχοποιήσεις, συγκεκριμένες στοχοποιήσεις καί, ἐνίοτε, μὲ ἀκραία σωματικὴ βία. Ὅμως καλὸ θὰ εἶναι νὰ συνειδητοποιήσουμε πὼς ὅλα αὐτὰ εἶναι μέρος μίας εὑρυτέρας τακτικῆς κατατρομοκρατήσεως τῶν μαζῶν, πρὸ κειμένου νὰ παγώσουν ἀπὸ τὸν φόβο τους καὶ νὰ ἀποδεκτοῦν πλήρως κάθε προσπάθεια γενοκτονίας καὶ ἀφανισμοῦ τους, λίγο πρὸ τῆς τελικῆς ἐπιθέσεως.
Τί ἐννοῶ; Τὸ πασιφανές. Ὅλο αὐτὸ τὸ μόρφωμα ποὺ καταχρηστικῶς καὶ σαπροφυτικῶς φαίνεται νὰ παραμένῃ στὴν ἐξουσία, ἐδῶ καὶ τοὐλάχιστον δύο αἰῶνες, ἀργοπεθαίνει, διότι ἔχασε (ἐπισήμως πάντα) πρὸ πολλοῦ τὴν ἱκανότητα νὰ συντηρῇ, πρὸς ὄφελός του, τὰ προσχήματα.
Ἐμπράκτως αὐτὸ σημαίνει πώς:
- Ἐφ’ ὅσον ἡ ἀπαιδεία ἐπετεύχθη, μέσα ἀπὸ τὰ (μποῦ χὰ χὰ χά…!!!) πανεπιστήμια καὶ τὰ σχολεῖα μας…
- Ἐφ΄ ὅσον ἡ ἠθικὴ καὶ τὸ Χρέος προσμετρῶνται μὲ ἀνταλλάγματα καὶ ῥουσφέτια…
- Ἐφ΄ ὅσον ἡ Ἀριστεία κατήντησε …«ἐχθρὸς τοῦ λαοῦ»…
- Ἐφ΄ ὅσον ἀπόλυτος ἐξειδίκευσις ὁμηροποίησε τὶς κοινωνίες μας, στὴν πλήρη ἀμάθεια καὶ ἀδράνεια.
- Ἐφ’ ὅσον ἡ προπαγάνδα χρησιμοποιεῖται ἀνοικτὰ κατὰ τῶν μαζῶν, πρὸς ὄφελος τῶν τοκογλύφων…
- Ἐφ’ ὅσον ἡ ἡττοπάθεια ἐπικρατεῖ στὴν πλειοψηφία τῶν κοινωνιῶν μας…
- Ἐφ΄ ὅσον τὰ ἀνούσια ψευδο-διλήμματα κυριαρχοῦν στὶς ἀντιλήψεις μας…
- Ἐφ’ ὄσον ἡ ἀλήθεια διώκεται…
- Ἐφ’ ὅσον, ὡς ἀποτέλεσμα ὅλων τῶν προηγουμένων, ἡ σύγχυσις ἐπικρατεῖ στὰ μυαλά μας…
- Ἐφ΄ ὅσον ἡ (μποῦ χὰ χὰ χά…!!!) δικαιοσύνη διεβρώθη πλήρως…
- Ἐφ’ ὅσον τὰ πολιτικὰ κνώδαλα ὑπάρχουν μόνον γιὰ νὰ θορυβοῦν…
- Ἐφ’ ὅσον τὸ «ὅσα ἀρπάξη ὁ κ@λος μας» γίνεται σκοπὸς ζωῆς…
- Ἐφ΄ ὅσον κατηργήθη, μὲ νομομαγειρεύματα, ἐμμέσως ἀλλὰ σαφῶς, ἡ ἰδιωτικὴ περιουσία μὰ καὶ τὸ ἴδιο τὸ δικαίωμα στὴν ζωή…
- Ἑφ’ ὅσον τὰ ἀνθρώπινα δικαιώματα μετουσιώνονται σὲ …μέσον ἀκυρώσεώς τους…
- Ἐφ΄ ὅσον οἱ Μ.Κ.Ο. ἐλέγχουν τὴν πραγματικότητά μας…
- Ἐφ΄ ὅσον ἡ ἀνομία, ἡ ἀτιμωρησία καὶ τὸ ἔγκλημα θριαμβεύουν ὑβριστικῶς ἀποθρασυνόμενα…
- Ἐφ΄ ὅσον ἡ Φυσικὴ Ἐπιλογή, σὲ ὅλους τοὺς τομεῖς, περιθωριοποιεῖται καὶ στοχοποιεῖται…
- Ἐφ΄ ὅσον τὸ «δίκαιον τοῦ ἰσχυροῦ» ἐπιβάλλεται ὡς ἀδιαπραγμάτευτον…
Οἱ δύο πρόσφατες αὐτὲς ἐπιθέσεις, καθὼς φυσικὰ καὶ ὅλες οἱ προηγούμενες, ποὺ μὲ τὸ «περιτύλιγμα» τοῦ «ἀνθρωπιζμοῦ», τοῦ «ἀντιφασισμοῦ» καὶ τοῦ «προοδευτισμοῦ», μᾶς ταλανίζουν καὶ μᾶς ἐξοργίζουν, δὲν εἶναι κάτι σπουδαῖον, παρὰ μόνον τὰ προεόρτια μίας τελικῆς εἰς βάρος μας ἐπιθέσεως, ποὺ θὰ γίνη ἀντιληπτὴ ὡς ἡ ἀρχὴ ἑνὸς μεγάλου πολέμου. Ἑνὸς πολέμου ποὺ ἤδη ὅμως ξεκίνησε, μὲ τὴν μορφὴ τῆς «δημιουργίας ἐντυπώσεων», πρὸ κειμένου νὰ καμφθῇ πλήρως ὁ λαός, πρὸ τῆς μάχης.
Ὡς ἄλλοι Πέρσες κάποιοι, μὲ τὸν ὄγκο τους, μὲ τὴν προπαγάνδα τους καὶ μὲ τὶς ἀνοικτὲς Κερκόπορτες, ἐπιχειροῦν νὰ μᾶς κατατρομοκρατήσουν γιὰ νὰ ἀδρανοποιηθοῦμε, πολὺ πρὸ τῆς τελικῆς μάχης.
Δὲν μασσᾶμε. Καὶ δὲν μασσᾶμε ὄχι διότι διαθέτουμε ἐκεῖνον τὸν ἀκαταμάχητο ἐξοπλισμὸ ἢ διότι εἴμαστε πάρα πολλοὶ ἢ διότι, ἐπισήμως (καὶ βάσει τῶν ἤδη σοβαρῶν εἰς βάρος μας δολιοφθορῶν), μποροῦμε, ἐκ πρώτης ὄψεως, νὰ ἀνακόψουμε ἐπιδρομὲς καὶ ἐπελάσεις. Δὲν μποροῦμε, πάντα ἐκ πρώτης ὄψεως, νὰ ἀναστρέψουμε τὰ ὅσα μᾶς ἀπειλοῦν πλέον ἀνοικτά. Ὄχι… Οὐδόλως ἀναφέρομαι σὲ αὐτό… Θὰ μᾶς κτυπήσουν τόσο ἀλύπητα, ποὺ θὰ μᾶς προξενήσουν σοβαρότατες βλάβες, οἱ ὀποῖες ὅμως, ὡς γνωστόν, θὰ μᾶς ὑποχρεώσουν λόγῳ Ἀνάγκης (ἐπὶ τέλους) ἢ νὰ μάθουμε ἢ νὰ πολεμοῦμε ἢ νὰ παραιτηθοῦμε καὶ τελικῶς νὰ ἀφανισθοῦμε. Κι ἀκριβῶς ἐκεῖ εἶναι ἕνα «σημεῖον-κλειδί», ποὺ ἤδη ξεκίνησε νὰ λειτουργῇ ὑπέρ μας. Ἕνα «σημεῖον-κλειδὶ» ποὺ μᾶς ἐπέτρεψε, ἐδῶ καὶ αἰῶνες, νὰ;ἐξακολουθοῦμε νὰ ὑπάρχουμε, κάτω ἀπὸ ὅλες τὶς )εἰς βάρος μας συνήθως) συνθῆκες. Ἕνα «σημεῖον-κλειδὶ» ποὺ ὅμως πλέον, ἀκριβῶς ἐπεὶ δὴ σηματοδοτεῖται ἀπὸ τὴν Φυσικὴ Ἐπιλογὴ τῆς Ἐπιβιώσεως ὅλης τῆς Ἀνθρωπότητος, μᾶς ὑποχρεώνει νὰ σταθοῦμε ὄρθιοι καὶ νὰ πορευθοῦμε μόνον πρὸς τὴν Νίκη ποὺ θὰ μᾶς ἀπαλλάξη ἀπὸ τὸν σαπροφυτισμὸ ὁριστικῶς.
Βέβαια γιὰ νὰ ὁλοκληρωθῇ ὅλο αὐτὸ τὸ Ἀναγκαῖον πλαίσιον, ἐντὸς τοῦ ὁποίου θὰ δράσουμε, ἀπαιτεῖται καὶ χρόνος καὶ βαθυτάτη συνειδητότης, κάτι ποὺ ὅμως ἤδη ξεκίνησε κι ἐξαπλώνεται. Λέτε τώρα πιά νά μπορῇ νά ἀνακοπῇ;
Κατ’ ἐμὲ ὅλα αὐτὰ δηλώνουν πολλὰ περισσότερα, ἀπὸ ὄσα ἐκ πρώτης ἀναγνώσεως συμπεραίνει κάποιος. Κατ’ ἐμὲ σηματοδοτοῦν στὴν πραγματικότητα, ἀκόμη καὶ τώρα, ποὺ ὅλα φαίνεται νὰ ἔχουν καταῤῥεύση, τὴν ἀγωνία καὶ τὸν φόβο τῶν (κάθε λογῆς, χρώματος καὶ «ἰδεολογίας») ἐχθρῶν μας, διότι κάτι τοὺς ἀνησυχεῖ. Κι αὐτὸ ποὺ τοὺς ἀνησυχεῖ δὲν εἶναι ὁ μέσος, κατὰ κύριον λόγον ὑποτεταγμένος, προσκυνημένος καὶ τρομοκρατημένος πολίτης αὐτοῦ τοῦ κράτους (ἢ αὐτοῦ τοῦ πλανήτου), ἀλλὰ κάτι ἄλλο. Κάτι ποὺ αὐτοὶ τὸ γνωρίζουν κι ἐμεῖς τὸ ἀγνοοῦμε. Κάτι ποὺ ἔχει μίαν δυναμική, ἀλλὰ πρὸς τὸ παρὸν κρύβεται γιὰ νὰ μὴν στοχοποιηθῇ.
Κάτι τέλος πάντων, ποὺ ὄχι μόνον ὑπάρχει, ἀλλὰ καθημερινῶς μεγαλώνει καὶ ἐνδυναμώνεται. Τὸ τί ἀκριβῶς εἶναι, τὸ πῶς θὰ ἐκφρασθῆ καὶ τὸ πότε θὰ χρησιμοποιηθῆ, ἀδυνατῶ νὰ τὸ προσδιορίσω. Ὅμως τὸ ἀντιλαμβάνομαι καὶ τὸ «βλέπω» νὰ ἔρχεται.
Τέλος θὰ ἤθελα νὰ σημειώσω κάτι ἀκόμη. Ἂς μὴν ἀφήνουμε τὴν ὀργή μας νὰ ἐκδηλώνεται. Ἂς τὴν κρατᾶμε γιὰ ἐμᾶς. Ὄχι διότι θὰ στοχοποιηθοῦμε, ἐφ΄ ὅσον πολὺ πρὶν ἐμφανισθοῦμε στὰ διαδικτυακά τους πλοκάμια, ἔχουμε καὶ τὴν «στάμπα» τοῦ ἀντιφρονοῦντος στὰ καθεστῶτα τους.
Ὄχι φυσικὰ γιὰ αὐτό. Ὁ λόγος εἶναι ἄλλος καὶ ἔχει νὰ κάνῃ μὲ τὴν δική μας ἐσωτερικὴ ἡρεμία, ποὺ ἰδίως στὶς ἡμέρες μας, πρέπει νὰ συντηροῦμε καὶ νὰ διαφυλάττουμε, πρὸ κειμένου νὰ ἐπαυξάνουμε, στὸν βαθμὸ ποὺ μποροῦμε, τὴν διαύγεια πνεύματος καὶ τὴν καθαρότητα κρίσεως.
Ἂς μὴν παγιδευόμεθα στὶς προπαγανδιστικὲς ἐπιθέσεις τους, τέλος πάντων, διότι τὸ νὰ θολώσουμε τώρα, μόνον σὲ ἐμᾶς θὰ κάνη κακό.
Τώρα ἀπαιτεῖται νὰ ἑστιάζουμε μόνον στὸ πῶς θὰ ἐξέλθουμε τῆς ἐπερχομένης ἐπιθέσεως ὅσο τὸ δυνατὸν πιὸ ἀβλαβεῖς, γιὰ νὰ μπορέσουμε νὰ ἀνασυνταχθοῦμε ταχύτατα καὶ νὰ ξεκινήσουμε, ἐπισήμως, νὰ ὀργανώνουμε αὐτὰ ὅλα ποὺ ἀπαιτῶνται, γιὰ νὰ ἀνατρέψουμε, γιὰ ἀκόμη μίαν φορά, ὁριστικῶς καὶ ὁλοκληρωτικῶς, κάθε ἐπιβουλή.
Ἀντέχουμε καὶ προετοιμαζόμεθα λοιπόν. Ἡ μεγάλη στιγμὴ φθάνει.
Φιλονόη
Σημειώσεις
Ὑπάρχει ἕνας, κατὰ τὰ ἐπίσημα, «ἀνόητος ἀφορισμός, ποὺ μᾶς λέει πὼς ἡ «Ἑλλὰς οὐδέποτε πεθαίνει». Αὐτὸν τὸν ἀφορισμό, βάσει ἐρμηνειῶν καὶ μόνον, κάποιοι ἐπεχείρησαν (κι ἐπέτυχαν) νὰ τὸν μικρύνουν καὶ νὰ τὸν χωρέσουν στὸ κρατίδιον, ποὺ κατ’ ἐπίφασιν καὶ εἰρωνικότατα, ἀποκαλεῖται καταχρηστικῶς «Ἑλλάς». Αὐτὸ τὸ κρατίδιον»ὅμως ἤδη ψοφολογεῖ καὶ καλῶς κάνει.
Ἡ Ἑλλὰς ὅμως, ὡς ἔννοια, ὡς στάσις ζωῆς, ὡς στόχος συμπάσης τῆς Ἀνθρωπότητος ὄχι μόνον δὲν βάλλεται, ἀλλὰ δυναμώνει καθημερινῶς καὶ μετουσιώνεται σὲ σκοπὸ ὅλων μας. Διότι ἡ Ἐλλάς, ὡς ἔννοια, σημαίνει τὴν Ἐλευθερία, τὴν Ἰσονομία, τὶς Ἀξίες, τὶς Ἀρχές, τοὺς Φυσικοὺς Νόμους, τὸ Δίκαιον, τὴν Ἀριστεία, τὴν Ἐπιστήμη, τὸν Ἄνθρωπο. Αὐτὸ λοιπόν, ὡς συνθήκη πλέον, ὄχι μόνον δὲν κινδυνεύει, ἀλλὰ σύμπασα ἡ Ἀνθρωπότης, σὲ κάθε γωνιὰ τοῦ πλανήτου, ἐναγωνίως πολεμᾶ σὲ ὅλα τὰ ἐπίπεδα, πρὸ κειμένου νὰ ἀνατραποῦν τὰ ὑβρίδια τοῦ κόσμου μας.
Στὸν πόλεμο ποὺ ἤδη μαίνεται, σὲ ὅλα τὰ ἐπίπεδα, ἡ δημιουργία ἐντυπώσεων κρίνει τὸ ἀποτέλεσμα μόνον τῶν πρώτων μαχῶν, ἐφ΄ ὄσον ὅλοι μέσα μας γνωρίζουμε πὼς τὰ σαπρόφυτα τοῦ κόσμου μας δὲν ἔχουν ἀδειοδοτηθῆ, ἀπὸ ἐμᾶς, γιὰ νὰ ἐπιβάλουν ὅλο αὐτὸ τὸ τρομακτικὸ σενάριο, ποὺ ὀρέγονται. Αὐτὴν τὴν περίοδο σὲ ὄλον τὸν πλανήτη, συμβαίνουν πολλά. Τόσο πολλὰ ποὺ ἐὰν ἐπιτύχουμε νὰ τὰ συγκεντρώσουμε σὲ μίαν λίστα, θὰ διαπιστώσουμε πὼς οὐδὲν ἔγκλημα, ἐξ ὄσων ἔχουν μὲ ἀπίστευτο δόλο, εἰς βάρος τῆς Ἀνθρωπότητος, σχεδιασθῆ, δύναται νὰ ἐπικρατήσῃ. Ὅλα, ἔνα πρὸς ἔνα, εἶναι τόσο σαθρά, ποὺ ἐὰν δὲν ἔχουν ξεκινήση νὰ καταῤῥέουν ἤδη, ὁσονούπω θὰ καταῤῥεύσουν. ‘Υπομονὴ νὰ ἔχουμε καὶ θὰ δοῦμε τόσα, ὅσα δὲν θὰ ἀνθέξουμε…
