Έτσι θα 'θελα τη ζωή (...)

Σαν τότε..
που μύριζε γαζία, αγιόκλημα και γιασεμί.
Καθάρια, ηλιόλουστη, που ήταν η πλάση.
Δεν ήταν κλουβιά τα σπίτια.
Μοσχοβολούσε ασβεστωμένη αυλή, χαμομήλι και μαντζουράνα,
σγουρός, πλατύφυλλος βασιλικός.
Σαν τότε...
που υπήρχε γειτονιά κι ανέμελα σφυρίζαν τα παιδιά.
Μοίραζαν το ψωμί και τις έγνοιες τους οι άνθρωποι.
Είχαν ήθη και έθιμα, στόχους κι ιδανικά.
Περίσσευε το γέλιο, η χαρά, η ομορφιά, η απλότητα και αγνότητα.
Δεν ξεχνούσαν να λένε «καλημέρα»,
μήτε ξεχνούσαν το «ευχαριστώ» και το «συγγνώμη».
Έτσι θα 'θελα να είναι η ζωή.