.Μια αγάπη μικρή

  Ταξιδεύουμε μέχρι την Ινδία και  διαβάζουμε ένα όμορφο παραμύθι που θα μας μάθει ότι τίποτα στην φύση δεν είναι άχρηστο.
Τον παλιό καιρό, τα αγόρια πήγαιναν σε δασκάλους και μαθήτευαν δίπλα τους για πολλά χρόνια για να μορφωθούν. Όταν οι μαθητές έπαιρναν τη γνώση και τη σοφία που ζητούσαν, γύριζαν στο σπίτι τους με τις ευχές των δασκάλων τους και άρχιζαν την ενήλικη ζωή τους.
Κάποτε δύο μαθητές αφού τελείωσαν τις σπουδές τους, ρώτησαν τον δάσκαλό τους:
«Δάσκαλε, τι δώρο να σου προσφέρουμε για τη σοφία που μας χάρισες;»
Ο δάσκαλος χάρηκε με την αγάπη και την ευγνωμοσύνη που του έδειξαν οι μαθητές του. Δεν περίμενε να του δώσουν τίποτε παραπάνω. Παρ’ όλα αυτά, αποφάσισε να προσθέσει στη σοφία των μαθητών του λίγη ακόμη.
Έτσι τους είπε:
«Καλά μου παιδιά, πηγαίνετε στο δάσος και φέρτε μου μερικά ξερά φύλλα. Προσέξτε όμως, θα τα πάρετε μόνο αν δεν θέλει να τα χρησιμοποιήσει κανείς άλλος».
Οι μαθητές του απόρησαν με το παράξενο δώρο που τους ζήτησε ο δάσκαλός τους, αλλά επειδή του ήταν αφοσιωμένοι και του είχαν εμπιστοσύνη έφυγαν για να κάνουν ό,τι τους ζήτησε.
Μόλις μπήκαν στο δάσος, αντίκρυσαν ένα σωρό από ξερά φύλλα. Την ώρα που άρχισαν να τα μαζεύουν, ένας γέρος χωρικός ήρθε τρέχοντας και τους είπε: «Σας παρακαλώ, αφήστε αυτά τα φύλλα πίσω στον σωρό. Εγώ τα μάζεψα για να τα κάνω λίπασμα. Τα ανακατεύω με το χώμα και μετά από λίγο καιρό γίνονται καταπληκτικό λίπασμα για τα φυγά μου, κι έτσι η σοδειά μου είναι πλούσια».
Οι μαθητές άφησαν τα φύλλα και προχώρησαν παραπέρα. Εκεί είδαν τρεις γυναίκες να μαζεύουν ξερά φύλλα και να τα βάζουν στα καλάθια τους.
«Τι τα κάνετε αυτά τα ξερά φύλλα;» τις ρώτησαν.
«Τα καίω για να ζεστάνω νερό και να πλύνω τα ρούχα μας», αποκρίθηκε η πρώτη γυναίκα.
«Διαλέγω τα πιο ωραία φύλλα και φτιάχνω πολύχρωμα μπουκέτα ή ζωγραφίζω πάνω τους όμορφες εικόνες. Όλα αυτά τα πουλάω κι έτσι κερδίζω μερικά χρήματα για να θρέψω τα παιδιά μου», είπε η δεύτερη.
«Μαζεύω ξερά φύλλα από αυτό το δέντρο, γιατί ο άντρας μου είναι φαρμακοποιός και τα χρησιμοποιεί για να φτιάξει φυτικά φάρμακα. Γιατρεύει έτσι πολλές αρρώστιες», απάντησε και η τρίτη.
Οι μαθητές τότε προχώρησαν βαθύτερα στο δάσος. Είδαν κάτι ξερά φύλλα κάτω από ένα ψηλό δέντρο. Εκείνη τη στιγμή πέρασε ένα μεγάλο πουλί, πήρε ένα φύλλο και το άφησε πάνω σε ένα άλλο δέντρο. Το πουλί έφτιαχνε τη φωλιά του από ξερά φύλλα και χορτάρι. Έτσι, δεν πήραν τα φύλλα που ήταν χρήσιμα στο πουλί και αποφάσισαν να γυρίσουν πίσω. Στον δρόμο είδαν μια μικρή λίμνη όπου επέπλεε ένα ξερό φύλλο.
«Υπάρχει ένα μεγάλο ξερό φύλλο που δεν το χρειάζεται κανείς», είπε ο ένας.
Οι μαθητές πήγαν στη λίμνη και μάζεψαν το φύλλο. Με έκπληξη είδαν δύο μεγάλα κόκκινα μυρμήγκια επάνω του. καθώς ο ένας μαθητής κρατούσε το φύλλο στο χέρι του, τα δύο μυρμήγκια έμοιαζαν να λένε: «Αυτό το ξερό φύλλο είναι το σωσίβιό μας. Αν δεν υπήρχε, θα είχαμε πνιγεί».
Μετά απ’ αυτό, οι δύο μαθητές παράτησαν το άσκοπο ψάξιμο, γύρισαν στον δάσκαλό τους και του είπαν λυπημένοι:
«Δάσκαλε, ανακαλύψαμε ότι ακόμα και τα ξερά φύλλα έχουν πάρα πολλές χρήσεις. Όλα τα ξερά φύλλα που βρήκαμε ήταν χρήσιμα για διάφορους λόγους. Συγχώρεσέ μας που δεν φέραμε το δώρο που μας ζήτησες».
«Αγαπητά μου παιδιά», απάντησε ο δάσκαλος, «πήρα το δώρο που ήθελα. Η γνώση που αποκτήσατε σήμερα είναι το δώρο που μου κάνατε. Ακόμα κι ένα ξερό φύλλο είναι πολύ χρήσιμο για τον άνθρωπο, τα πουλιά, ακόμα και τα έντομα. Αν πας να αποσπάσεις ο,τιδήποτε από τη φύση, βλέπεις πως είναι ενωμένο με όλον τον κόσμο. Η ανθρώπινη εφευρετικότητα ποτέ δε θα γεννήσει κάτι πιο όμορφο, πιο απλό και ακριβές από τη φύση, γιατί στα πλάσματά της τίποτα δε λείπει και τίποτα δεν είναι περιττό. Η φύση δεν κάνει ποτέ τίποτα άσκοπα. Ο άνθρωπος είναι μέρος ενός συνόλου που ονομάζουμε "σύμπαν". Σκοπός μας πρέπει να είναι να πλατύνουμε τον κύκλο της αγάπης και ν' αγκαλιάσουμε όλα τα πλάσματα κι όλη την ομορφιά του κόσμου. Μην ξεχάσετε ποτέ το μάθημα που πήρατε..».

Απόψε η αγάπη μας θα γίνει ένα τραγούδι

στ’ αστέρια θα φτάσει ψηλά

ζωής λευκό λουλούδι.

Μη με ρωτάς γιατί πονώ

τα μάτια σου όταν κοιτάζω

βαθιά κρυμμένο μυστικό

το βλέμμα σου φορώ

κι αλλάζω.

Πίστεψα κι άφησα γι' άλλη μια φορά

τη φωτιά της ψυχής να μ' αγγίξει ξανά

με πράγματα, λόγια δικά μας μοναδικά

μιας αγάπης μικρής η βροχή ξεκινά

Μη σταματάς.

Στα όνειρά μας έρχεται, τα δίνει και τα παίρνει

Δεν ξέρω αν θ’ αντέξουμε σε αυτό

το κάτι που μας δένει.

Το χέρι μου στο στήθος σου

χαράζει μιαν αλήθεια

στο βάθος του ορίζοντα ο έρωτας

δε γίνεται συνήθεια.

Πίστεψε κι άφησε γι' άλλη μια φορά

τη φωτιά της ψυχής να μ' αγγίξει ξανά

με πράγματα, λόγια δικά μας μοναδικά

μιας αγάπης μικρής η βροχή σταματά.

Μη σταματάς

Να μ' αγαπάς.

Μη σταματάς

Να μ' αγαπάς.