Προσκύνημα εν σιγή… και Ευχαριστία στο Όρος των Προσευχών

---

Γράφει ο Μητροπολίτης Πτολεμαΐδος Εμμανουήλ

«Ταξιδεύοντας
στα χρόνια που
ανεπιστρεπτί πέρασαν!...»

Αρχικά δεν ήταν στις προθέσεις μου να κάνω αισθητή την προσκυνηματική μου επίσκεψη στης Παναγιάς το κατοικητήριον.
Όμως η καρδιά μου γεμάτη από ευχαριστία μου υπαγορεύει να γράψω δημοσιεύοντας όχι αυτά που έζησα «μυστικώς», αυτά δεν κοινοποιούνται… αλλά αυτά που είδα και εισέπραξα από τους «σπουδαίους» του Όρους μοναχούς -τα της Παναγίας παιδιά!...
Προσκεκλημένος όπως λέγεται από την αγάπη των Πατέρων της «εν μαρτυρίω» ευρισκομένης Ιεράς Μονής του Εσφιγμένου προσήλθα προσκυνητής και συμπανηγυριστής του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, αφού η Ιερά αυτή Μονή έχει σαν δεύτερο πανηγύρι της, την Κυριακή του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά του διατελέσαντος και Ηγουμένου αυτής της Ιεράς Μονής.
Φεύγοντας τις τυπικές ευχαριστίες, εισέρχομαι στην καταγραφή των όσων είδαν οι οφθαλμοί μου και των όσων άκουσα συναναστρεφόμενος με οσίους του Θεού και της Παναγιάς.
Ο μεγάλος Εσπερινός του Σαββάτου και η Θεία Λειτουργία της Κυριακής, στο υπέρλαμπρο μικρό «Καθολικό» του Αντιπροσωπείου δεν περιγράφεται με λόγους συναισθηματικής φόρτισης ή έξαρσης.
Όλα σεμνά. Όλα λιτά, όλα απλά. Όλα φυσικά και ανεπιτήδευτα. Τίποτε το ψευδές. Τίποτε το υποκριτικόν. Τίποτε το δήθεν. Όλα εν απλότητι τοις απλοίς!...
Ο νέος Καθηγούμενος εδώ και έξι πλέον χρόνια αυτής της «εις πτώσιν και Ανάστασιν» πολλών Ιεράς Μονής του Εσφιγμένου, αρχιμανδρίτης κυρ. Βαρθολομαίος (όπως υπέγραφαν παλαιοί αγιορείτες) με κατέπληξε με το απλούν και ανυπόκριτον της τιμής και της αγάπης Του στο πρόσωπό μου.
Τον ευχαριστώ και ολόψυχα του εύχομαι να έλθει η άγια ώρα που η Παναγιά κυρά του Όρους θα του επιδώση τας «κλεις» της μοναδικής στα παγκόσμια χρονικά κατηλημένης και ταλαιπωρημένης αυτής Μονής προκειμένου ο υπομένων πολλά άγιος Καθηγούμενος αυτής να πραγματώσει όχι απλώς τα θυρανοίξια, αλλά τα ελευθέρια αυτής της Μονής, από τον τυφλό φανατισμό, την άκρατη «βαρβαρότητα» ψυχής, και το κατευθυνόμενο πείσμα… γιατί αυτό που συμβαίνει στον ιερό αυτό χώρο ούτε χριστιανισμός λέγεται, ούτε Ορθοδοξία καλείται!...
Η καταγραφή της ευχαριστίας μου προς την φιλοξενούσα με Ιερά Μονή και τους Πατέρες αυτής θα είναι δια παντός προς Αυτούς.
Η δε μνήμη του πολιού Γέροντος Χρυσοστόμου του πρώτου επισήμου ηγουμένου αυτής, του οποίου το Ιερό Μνημόσυνο αξιώθηκα να τελέσω, ας είναι αιώνια στη «γη που σκεπάζει τον ύπνο των κεκοιμημένων…».
Συνακόλουθα αυτά τα λίγα εικοσιτετράωρα που παρέμεινα «θεατής» των οσίων του Όρους είχα και μία άλλη ευλογία μεγάλη και σημαντική για την ψυχή μου.
Μαζί με τον εσφιγμενίτη πατέρα Γαβριήλ, τον πάντοτε ακούραστο, καθώς και συνοδευόμενος με τον ευγενέστατο και καλοκάγαθο πατέρα Παΐσιο τον και αντιπρόσωπο της Ιεράς Μονής του Γρηγορίου στις Καρυές, προσήλθα προσκυνητής στη Μονή της πρώτης μου Μετανοίας -εδώ τα συναισθήματα καταπνίγουν το είναι μου και δεν θα καταγράψω τίποτε από αυτά που δεν καταγράφονται!...
Άλλωστε αρχή μετανοίας δεν έβαλα ποτέ!...
Εδώ ο Καθηγούμενος αυτής της Ιεράς Μονής ο πανοσιολογιώτατος πατήρ Χριστοφόρος με εξέπληξε υποδεχόμενός με και επιδίδοντάς μου το ηγουμενικό του μπαστούνι.
Εδώ ένοιωσα ότι μπήκα στον «κόσμο του Ουρανού…».
Προσκύνησα στο Καθολικό που έβαλα την πρώτη μου μετάνοια, αυτή που δεν ολοκλήρωσα ποτέ!... Παρεκάθησα στην Τράπεζα τώρα με ενενήκοντα και πλέον μοναχούς.
Τα ανακαινιστικά έργα που έχουν γίνει σ’ αυτή τη Μονή δεν περιγράφονται.
Λίγο πριν αποχωρήσω, πήγαμε μαζί με τον άγιο Καθηγούμενο και τον πολιό πατέρα Πανάρετο -τον όντως Πανάρετο, έναν εκ των πρώτων αδελφών μου, στο κοιμητήριο του Μοναστηριού.
Εκεί τελέσαμε Μνημόσυνο σε όλους τους κεκοιμημένους Πατέρες και όλως ιδιαιτέρως στον προηγούμενο μεγάλο πατέρα και Θεολόγο Γεώργιο Καψάνη καθώς και στον άκακο αδελφό πατέρα Νικόδημο μοναχό.
Εκεί στην απόλυτη σιγή του κοιμητηρίου κατέθεσα και την ευχαριστία μου στον Γέροντα Γεώργιο και την συγνώμη μου δι’ όσα τον ελύπησα… Κύριος ο Θεός ας αναπαύη Αυτόν και όλους τους αγίους μοναχούς εν χώρα ζώντων!...
Θα ήταν παράλειψη αν δεν αναφερόμουν και στο προσκύνημά μου στη σκήτη του αγίου Ανδρέα και στην Αθωνιάδα Σχολή συνοδευόμενος από έναν ευγενέστατο μαθητή.
Εδώ τα έργα της κάποτε εγκαταλελειμμένης σκήτης δεν περιγράφονται. Ευχαριστώ τον π. Νικόδημο για την ξενάγηση και την εν γένει δοχή.

Την υϊική μου ευχαριστία τόσο στον Παναγιώτατο όσο και προς τον εμόν Πατέρα και Πατριάρχη, ευλαβώς καταθέτω για την άδεια και ευλογία να πραγματώσω αυτό το πάντοτε ποθούμενο προσκύνημα. σχόλιο{΄Ώχ Χριστέ μου.. }

Αυτά ένοιωσα. 
Αυτά είδαν οι οφθαλμοί μου συμβιώνοντας για λίγες ώρες με τόσο σπουδαίους και αληθινά αφιερωμένους μοναχούς μέσα στην υπακοή και την αγκαλιά της Παναγιάς.
Ευχαριστώντας και τα της Ιεράς Κοινότητας άγια μέλη για την «δοχή» και την Παναγιά την «εν εικονίσμασι» που μου προσέφεραν.
Ηξιώθην δε και της προσκυνήσεώς Της στο Πρωτάτο.
Όλους για όλα εγνώμονα ευχαριστώ. Καθώς και τους πολυχρονισαντάς με μελίρρυτους ψάλτας από καρδιάς ευχαριστώ.
Εύχομαι την επόμενη φορά αν θέλει ο Θεός, να με αξιώσει η Παναγιά περισσότερο χρόνο για περισσότερη ωφέλεια ψυχής να παραμείνω στο περιβόλι Της, φεύγοντας τους «θορύβους» του κάποτε «άκοσμου» κόσμου μας.