Το ψυχοπόνεσα έτσι που το είδα πεθαμένο...
Θυμήθηκα που το ψαρεύαμε μικροί στα βραχάκια του λιμανιού βάζοντας δόλωμα τις πατούσες μας,,,Τρελαίνονται τα χταπόδια με το λευκό...
Το φανταζόμουν να κρυφοκοιτάζει μέσα από το θαλάμι του με τα μάτια του τα γουρλωτά, να...έτσι όπως παρακολουθούσαν τις κοπέλες κάτι γριές γεροντοκόρες κρυμμένες πίσω από τα κουρτινάκια...ύστερα το τσακώναμε και τι αγώνας να το ξεκολλήσουμε από πάνω μας, γιατί εκείνο γλιστρούσε κι ανέβαινε και μπορούσε να σου φτάσει ως το λαιμό, να χώσει τα πλοκάμια του μέσα στα ρουθούνια σου και να σε πνίξει....φοβέριζε ο ένας τον άλλον...Κι ύστερα άλλος αγώνας, εκατό χτυπησιές στα βράχια και τρίψιμο να βγάλει τους αφρούς, να σταματήσει το ρίγος που διέτρεχε το κορμί του, να γίνουν άσπρα τα πλοκάμια του και σγουρά σαν μπούκλες, να κόβουμε κομματάκι και να το κριτσανάμε ωμό....
Τα χταποδάκια μια ολόκληρη ιστορία για την αντοχή και το λαστιχένιο τους σώμα που έφερνε βόλτα το βυθό μ οχτώ ποδάρια και που σαν πεινούσε δεν τόχε σε κακό να κολατσίσει και κανένα... Κι όπως καθένα πλάσμα του Θεού είχαν κι αυτά τη μάνα τους.
Μάνα με πιάσανε...Μη φοβάσαι τίποτα...
Μάνα με κοπανάνε...Μη σε νοιάζει...
Μάνα με τρίβουν, με ξεδερματιάσανε....Δεν παθαίνεις σου λέω...
Μάνα μου βάλανε ξύδι....
Άχου πάει σ έχασα παιδάκι μου....Έτσι κι όχι αλλιώς μ αλήθειες και παραμύθια..
Νίτσα Κιάσσου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου