Ἡ «θρησκευτικὴ ἐλευθερία» τῶν αἱρέσεων καί ἡ ἐν Χριστῷ πνευματικὴ ἐλευθερία.

Ἂς εἶναι αἰωνία καὶ μακαρία ἡ μνήμη τοῦ πατρὸς Ἀντωνίου Ἀλεβιζοπούλου,

ὁ ὁποῖος ἀγωνίστηκε ἐνάντια στὴ δράση τῶν ὁμάδων αὐτῶν...

Πρωτοπρ. Ιωάννης Φωτόπουλος

Ἡ «θρησκευτικὴ ἐλευθερία» τῶν αἱρέσεων.

Ιστορική αναδρομή.

Ἡ «θρησκευτικὴ ἐλευθερία» τῶν αἱρέσεων τῶν σεκτῶν δὲν κομίζει τὴν οἰκουμενικότητα, ἀλλὰ τὴν ἀποσύνθεση τῶν κοινωνιῶν. Ἐκτός της βιαίας ἐκριζώσεως τῆς εἰδωλολατρίας δὲν εἶναι σαφὲς, ἂν ὁ συγγραφεὺς μιλώντας γιὰ τὴ στέρηση τῆς θρησκευτικῆς ἐλευθερίας μέσα στὰ ὅρια τῆς ὀρθοδόξου αὐτοκρατορίας τῶν Ρωμαίων ἐννοεῖ καὶ τὴ θρησκευτικὴ ἐλευθερία τῶν αἱρετικῶν.

Ὅλες τὶς αἱρέσεις, τῶν Μανιχαίων καὶ Ἀρειανῶν, Νεστοριανῶν καὶ Μονοφυσιτῶν, Εἰκονομάχων Παπικῶν καὶ Βαρλαμιτῶν ὡς ἀποκομμένες ἀπὸ τὴν καθολική, τὴν Ὀρθόδοξη, Ἐκκλησία οἱ Ὀρθόδοξοι αὐτοκράτορες τὶς ἀντιμετώπισαν ἐχθρικά. Γιατί αὐτές, ἔχοντας τὸ σπέρμα τῆς ὑπερηφανίας καὶ τῆς πλάνης, στερημένες τῆς Χάριτος λειτουργοῦσαν διασπαστικὰ καὶ καταλυτικὰ γιὰ τὴν ἑνότητα τῆς αὐτοκρατορίας.

Οἱ ὀρθόδοξοι βασιλεῖς ἀπὸ τὴ μία βίωναν τὴν Ὀρθόδοξη καθολικότητα, τὴν ὀντολογικὴ ἑνότητα ποὺ προσέφερε ἡ Ὀρθοδοξία κι ἀπὸ τὴν ἄλλη ἔβλεπαν μὲ τί καταστροφικὸ καὶ ὕπουλο τρόπο δροῦσαν οἱ αἱρέσεις. Γιὰ παράδειγμα τμήματα τῆς αὐτοκρατορίας ποὺ κυριαρχοῦσε ὁ Μονοφυσιτισμὸς εὔκολα ὑπέκυψαν στὸ Ἰσλὰμ ἐκδικούμενα τὴν καταδίκη της πλάνης τους ἀπὸ τὴν Δ' Οἰκουμενικὴ Σύνοδο, ἐνῶ τὸν 14ο αἰώνα ὁ Βαρλαὰμ καὶ τὸν 15ο αἰώνα ὁ Βησσαρίων Νικαίας γίνονται ἀπὸ «ὀρθόδοξοι», παπικοὶ καρδινάλιοι.

Γὶ' αὐτὸ οἱ αὐτοκράτορες λάμβαναν μέτρα, ὥστε νὰ μὴν αὐξάνεται ἡ ἐπιρροὴ καὶ περιουσία τῶν αἱρετικῶν. Δὲν ἐπέτρεπαν σὲ ὀρθοδόξους ἢ αἱρετικοὺς γονεῖς νὰ ἀφήνουν κληρονόμους ὅσα παιδιά τους, ἢ συγγενεῖς τους ἄνηκαν σὲ αἱρέσεις. Στὴ θέση τοὺς ἐκαλοῦντο νὰ κληρονομήσουν μόνο ὀρθόδοξα παιδιὰ ἢ συγγενεῖς. Κι ἂν αἱρετικοὶ δὲν εἶχαν καθόλου ὀρθοδόξους κληρονόμους, ἡ περιουσία τοὺς περιερχόταν στὸ κράτος. (121)

Ἔτσι οἱ αἱρετικοὶ δὲν μποροῦσαν μέσω κληρονομιῶν νὰ ἑνώνουν τὶς περιουσίες τους καὶ νὰ γίνονται ἐπικίνδυνοι. Βλέποντας σήμερα τὴν σὲ παγκόσμιο ἐπίπεδο ἐπικινδυνότητα τῶν νεοφανῶν αἱρέσεων, τῶν «σεκτῶν», ὀφειλομένη σὲ μεγάλο βαθμὸ στὴν τεράστια περιουσία τους, ἀντιλαμβανόμεθα πόσο ὑπεύθυνη ἦταν ἡ πολιτικὴ τῶν αὐτοκρατόρων. 

Εἶναι ἐπίσης γνωστὴ σὲ ὅλους ἡ καταλυτικὴ γιὰ τὶς χριστιανικὲς ρίζες τῆς Εὐρώπης δράση τῶν λεγομένων σεκτῶν, τῶν cults ἢ ἐπὶ τὸ ἑλληνικὸ τῶν καταστροφικῶν λατρειῶν. Αὐτὲς οἱ παραθρησκευτικὲς ὁμάδες βρῆκαν κατάλληλο ἔδαφος γιὰ τὴν ἐξάπλωσή τους, ἐξ αἰτίας τῆς νεκρῆς εὐσέβειας τῆς αἱρετικῆς Δύσεως καὶ τῆς καλλιέργειας τοῦ κλίματος θρησκευτικῆς ἀνοχῆς. 

Ἡ δαιμονικὴ δράση τῶν ὁμάδων αὐτῶν ἀγγίζει τὴν προσωπικότητα, τὴν ὁποία ἀκυρώνει καὶ καταστρέφει μὲ τὴν τυφλὴ ὑπακοὴ τῶν ὀπαδῶν κάθε κινήσεως στὸν γκουρού, μὲ τὶς μεθόδους διαλογισμοῦ καὶ πλύσεως ἐγκεφάλου. Ἀγγίζει τὴν περιουσία τῶν μελῶν, τὰ ὁποία προσφέρουν τὰ πάντα στὸ «δάσκαλο». 

Ἀγγίζει τὴν οἰκογένεια τῶν ὀπαδῶν, ἀφοῦ ὁ γκουροὺ εἴτε ἀποκόπτει κάθε ὀπαδὸ ἀπὸ τὴν οἰκογένειά του ἡ ὅταν τὰ μέλη τῆς οἰκογενείας ἔχουν ἀκολουθήσει τὴν αἱρετικὴ ὁμάδα, γίνονται παιχνίδι στὰ χέρια τοῦ γκουροὺ καὶ ὑποχείριά του ἀκόμη καὶ στὶς σεξουαλικές του ὀρέξεις.

Ἀγγίζει τὴν δομὴ τῶν κοινωνιῶν καὶ ἀπειλεῖ τὴ ζωὴ τῶν πολιτῶν, ὅπως συνέβη μὲ τὴν Ἰαπωνικὴ παραθρησκευτικὴ ὁμάδα ποὺ δηλητηρίασε δεκάδες ἀνθρώπων στὸ σιδηροδρομικὸ σταθμὸ τοῦ Τόκιο. 

Ἀγγίζει τέλος τὴν ἀσφάλεια κάθε κράτους ἀφοῦ μὲ τὴν οἰκονομικὴ δύναμη ποὺ διαθέτουν ὁρισμένες ὁμάδες καὶ μέσω φανατικῶν ὀπαδῶν εἰσχωροῦν σὲ καίρια, νευραλγικὰ κέντρα ἐξουσίας πολιτικῆς, δικαστικῆς καὶ στρατιωτικῆς μὲ ἀπρόβλεπτες συνέπειες γιὰ τὴν πορεία κάθε κράτους.

Αὐτὸ τὸ ἀντελήφθη ἡ Εὐρώπη καὶ γι' αὐτὸ τὰ τελευταία χρόνια ἡ Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση ἐκδίδει Ὁδηγίες πρὸς τὰ κράτη-μέλη της, μὲ τὶς ὁποῖες τοὺς συνιστᾶ νὰ δημιουργήσουν ὄργανα παρακολουθήσεως αὐτῶν τῶν νεοφανῶν αἱρέσεων καὶ νὰ συνεργάζονται μὲ διάφορες ὁμάδες πρωτοβουλίας γιὰ τὴν καταστολὴ τῆς καταστροφικῆς δράσεως τῶν αἱρέσεων αὐτῶν.

Εἰδικώτερα ἡ Γαλλία τὸ 2001 ψήφισε τὸ «Νόμο 2001-504 περὶ ἐνισχύσεως τῆς προλήψεως καὶ τῆς καταστολῆς τῶν σεκτικῶν κινημάτων τὰ ὁποία παραβιάζουν τὰ ἀνθρώπινα δικαιώματα καὶ τὶς θεμελιώδεις ἐλευθερίες» μὲ τὸν ὁποῖο παρέχεται ἡ δυνατότητα διαλύσεως σωματείων, ποὺ δημιουργοῦν ἢ ἐκμεταλλεύονται τὴν ψυχολογικὴ ἐξάρτηση προσώπων ποὺ μετέχουν στὶς δραστηριότητές τους, ποὺ τιμωροῦν μὲ πρόστιμα καὶ φυλάκιση ὅσους προσπαθοῦν τὴν ἐπανασύσταση τέτοιων σωματείων, ποὺ τιμωροῦν ὅσους διαφημίζουν σεκτικὰ κινήματα κ.λ.π. Κι ὅλα αὐτὰ ἐνεργοποιοῦνται ἀστραπιαῖα σὲ συντομότατες δικονομικὲς προθεσμίες. (122)

Ἡ ἐν Χριστῷ πνευματικὴ ἐλευθερία. 

Ἡ ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου τελικὰ πρέπει νὰ ἀναζητεῖται σὲ κάτι βαθύτερο ἀπὸ τὴν ἁπλή, ἀλόγιστη καὶ ἐγωιστικὴ χρήση τοῦ αὐτεξουσίου, εἰδικὰ ὅταν μιλᾶμε γιὰ ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου ὡς ὄντος ἐν κοινωνία. Ὄντας ὁ ἄνθρωπος σὲ κοινωνία μὲ τοὺς ἄλλους πρέπει πολλὲς φορὲς νὰ αὐτοπεριορίζεται, ἐνῶ σὲ ἄλλες περιπτώσεις πρέπει νὰ προστατεύεται ἡ ἐλευθερία του ἀπὸ τὴν καταστροφικὴ δράση ἰδεῶν, εἰκόνων, φιλοσοφιῶν καὶ πρακτικῶν ποὺ ἐνσαρκώνουν διάφορα πρόσωπα, ἑταιρεῖες ἢ ὁμάδες συμφερόντων μὲ ποικίλα προσωπεῖα.

Τουλάχιστον σ' αὐτὸν τὸν ὀρθόδοξο ἑλληνικὸ χῶρο, ποὺ τόσα αἵματα χύθηκαν γιὰ τὴν ἐλευθερία καὶ τὴν Ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ δὲν πρέπει νὰ περιφρουρηθεῖ ἀπὸ τὴν ἀντιχριστῆ παγκοσμιοποίηση, ἡ ἐν Χριστῷ πνευματικὴ ἐλευθερία, δὲν πρέπει νὰ μένουμε σταθεροὶ στὴν ἐλευθερία τὴν ὁποία μᾶς δώρησε ὁ Χριστὸς καὶ νὰ μὴ γίνουμε δοῦλοι τῆς ἁμαρτίας καὶ τῆς πλάνης τῶν αἱρέσεων (Γάλ. 5,1);

Ὅπως πρέπει νὰ περιορίζεται ἡ ἐλευθερία τοῦ Τύπου χάριν τοῦ ἐθνικοῦ συμφέροντος ἢ πρὸς διαφύλαξη τοῦ ἤθους τῆς κοινωνίας καὶ εἰδικώτερα τῶν νέων ἀνθρώπων (π.χ. δὲν εἶναι ἐπιτρεπτὸ χάριν τῆς ἐλευθεροτυπίας νὰ προπαγανδίζεται τὸ μίσος στὴν πατρίδα ἢ ἡ ὁμοφυλοφιλία) , ὅπως περιορίζεται τὸ δικαίωμα τῆς κυριότητος (π.χ. ὅταν ἐμποδίζεται κάποια χρήση τοῦ ἀκινήτου, λόγω θορύβου, ἢ λόγω ρυπάνσεως τοῦ περιβάλλοντος) χάριν δήλ. τοῦ γενικωτέρου καλοῦ.

Ὅπως περιορίζεται τὸ ἐμπόριο καὶ ἡ ἐλεύθερη χρήση τῶν ναρκωτικῶν οὐσιῶν, ποὺ καταστρέφουν τὴν σωματικὴ καὶ ψυχικὴ ὑγεία τῶν πολιτῶν καὶ ἐπιφέρουν ἁλυσιδωτὲς καταστροφικὲς ἀντιδράσεις σ' ὁλόκληρη τὴν κοινωνία, ἔτσι ἀκριβῶς πρέπει νὰ περιορίζεται μὲ μέτρα δραστικὰ ἡ θρησκευτικὴ λεγομένη ἐλευθερία τῶν πάσης φύσεως αἱρέσεων, δήλ. ἡ ἐλεύθερη διακίνηση τῶν «ψυχοναρκωτικῶν» (π. Ἀντώνιος Ἀλεβιζόπουλος), ἐπειδὴ μέσω προσηλυτισμοῦ καταστρέφουν τὴν προσωπικότητα τῶν ἀνθρώπων καὶ τὴν κοινωνικὴ συνοχή.

Ἂς εἶναι αἰωνία καὶ μακαρία ἡ μνήμη τοῦ πατρὸς Ἀντωνίου Ἀλεβιζοπούλου, ὁ ὁποῖος μὲ τὴν «Πανελλήνια Ἕνωση Γονέων γιὰ τὴν προστασία τῆς οἰκογενείας, τοῦ ἀτόμου καὶ τοῦ ἑλληνορθόδοξου πολιτισμοῦ» ἀγωνίστηκε ἐνάντια στὴ δράση τῶν ὁμάδων αὐτῶν παρὰ τὸν ποικίλο πόλεμο τὸν ὁποῖο ὑφίστατο, μὲ τὶς διαρκεῖς του παρεμβάσεις στὰ κρατικὰ ὄργανα καὶ πρὸς κάθε κατεύθυνση, μὲ διοργάνωση συνεδρίων στὰ ὁποῖα καλοῦσε κι ἐνημέρωνε ἐκπροσώπους ὅλων τῶν Μητροπόλεων,

μὲ διοργάνωση σεμιναρίων γιὰ κρατικοὺς ὑπαλλήλους, μὲ ἐπανένταξη πλανεμένων ἀδελφῶν στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καὶ τὴν παροχὴ πνευματικῆς καὶ ὑλικῆς βοηθείας σ' αὐτούς, μὲ τὴ συγγραφὴ βιβλίων καταπληκτικῶν σὲ βάθος θεολογικὸ καὶ ἐπιχειρήματα ἀκαταμάχητα, μὲ τὴν ἔκδοση τοῦ περιοδικοῦ «Διάλογος», μὲ τὴν ἐκπαίδευση εἰδικῶν συνεργατῶν κ.λ.π. κ.λ.π.

Ἀντιστρέφοντας τὴν τοποθέτηση τοῦ συγγραφέως τοῦ «Π.Ο.» ὅτι «εἶναι συνηθισμένο στὴν Ἱστορία θαυμάσιες θεωρητικὲς ἀρχὲς (ἐννοώντας τὴ θρησκευτικὴ ἐλευθερία στὸ Βυζάντιο) νὰ μὴ γίνονται πράξεις» (σ. 87) λέμε ὅτι μπορεῖ μερικὲς ἀρχὲς νὰ ἠχοῦν θαυμάσια καὶ νὰ εὐαισθητοποιοῦν σὲ διανοητικὸ ἐπίπεδο κάποιους ἀνθρώπους, ὅπως ἡ πολυδιαφημιζόμενη «θρησκευτικὴ ἐλευθερία», ἀλλὰ στὴν πράξη, ὅταν ἐφαρμοσθοῦν ἀλόγιστα, μετατρέπονται σὲ φρικτοὺς ἐφιάλτες, ὅπως τὸ ἀποδεικνύουν τὰ προηγούμενα Εὐρωπαϊκὰ παραδείγματα.

Προσωπικὰ ὡς Ὀρθόδοξος Χριστιανὸς καὶ Ἱερεὺς μὲ τίποτα, μὲ καμμιὰ δικαιολογία θρησκευτικῆς ἀνοχῆς καὶ ἐλευθερίας, δὲν θὰ ἤθελα δίπλα στὸ ναὸ ποὺ ὑπηρετῶ νὰ «ποζάρει» ἕνα φράγκικος ναός, ἕνας εὐκτήριος οἶκος τῶν Μορμόνων, ἕνα τζαμὶ ἢ μία παγόδα. Γιατί πιστεύω μέσα στὴν καρδιά μου, ἀκολουθώντας τὴν ἐμπειρία τῶν Ἁγίων, ὅτι ἐκεῖ μέσα θὰ χορεύουν τὰ δαιμόνια καὶ θὰ σύρουν πολλὲς ψυχὲς στὴν ἀπώλεια. Καὶ ποτὲ σὰν παπὰς δὲν θὰ συναινοῦσα σὲ μία τέτοια δαιμονολατρεία.

Ὅσο γιὰ τοὺς αὐτοκράτορες καὶ τοὺς Ἁγίους, ποὺ ἐξάλειψαν ὁ καθένας μὲ τὸν τρόπο τοῦ τὴν εἰδωλολατρία καὶ ἀντιτάχθηκαν στὴ λύμη τῶν παντοειδῶν αἱρέσεων, λέγω ἐλεύθερα τὴ γνώμη μου, τὴ γνώμη τῆς Ὀρθόδοξης Ρωμιοσύνης:

Αἰωνία ἡ μνήμη τῶν εὐσεβέστατων αὐτοκρατόρων καὶ τῶν θεοφόρων Πατέρων, ποὺ μᾶς κληροδότησαν ἀκέραιη καὶ πεντακάθαρη τὴν ἀλήθεια τῆς ἀμωμήτου Ὀρθοδόξου πίστεώς μας καὶ ξέρουμε ποὺ πατᾶμε καὶ ποὺ βαδίζουμε. 

Εὐχαριστοῦμε καὶ μακαρίζουμε ἐκείνους τοὺς εὐλαβεῖς ἄρχοντες γιὰ τὶς λαμπρὲς σελίδες ποὺ ἔγραψαν μὲ τοὺς ὄντως χριστιανικοὺς νόμους τους μὲ τοὺς ἀγῶνες τους γιὰ τὴν προάσπιση τοῦ Ρωμαίικου, γιὰ τὴν μέριμνά τους ὑπὲρ τῆς Ὀρθοδόξου πίστεώς μας.

Ὁμοίως ὑπερδοξάζουμε, σύμφωνα μὲ τὸ Ἀπολυτίκιο τῶν Ἁγίων Πατέρων, τὸν Χριστὸ ποὺ ὡς θεμέλια της οἰκουμένης ἔθεσε τοὺς φωστῆρες, τοὺς θεοφόρους Πατέρες μας, οἱ ὁποῖοι δὲν ἔδωσαν τοῖς βλεφάροις αὐτῶν νυσταγμὸν καὶ ἀνάπαυσιν τοῖς κροτάφοις αὐτῶν καθ' ὅλον τὸν βίο τους, φωτιζόμενοι διὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, διδάσκοντες, συγγράφοντες, διώκοντες ἀπηνῶς τὴν πλάνη τῶν εἰδώλων καὶ τῶν αἱρέσεων καὶ ὑπομένοντες διωγμοὺς καὶ συκοφαντίες χάριν τῆς ἀληθείας τοῦ Χριστοῦ.

Ἀπομονωτισμὸς καὶ ἐσωστρέφεια.

Τὸ βιβλίο «Π.Ο.» καταλήγει μὲ τὸ ἑξῆς μήνυμα: «Συνοπτικὰ τὸ οὐσιαστικὸ μήνυμα τῆς Ἐκκλησίας ἀφορᾶ στὸν κάθε ἄνθρωπο καὶ ἔχει παγκόσμια σημασία. Γιὰ νὰ ἀνταποκριθεῖ στὴ μεγάλη ἀποστολή της ἡ Ὀρθοδοξία, στὰ παγκόσμια δρώμενα, θὰ πρέπει νὰ διατηρήσει ἀλώβητο τὸν μυστηριακό, σωτηριολογικὸ χαρακτήρα της, νὰ εἶναι ἀνοικτὴ στὶς ἀδιάκοπες ἀναζητήσεις τῆς ἀνθρωπότητος, καὶ νὰ ζεῖ μὲ συνέπεια τὴν ἀναστάσιμη συνείδησή της καὶ τὴν οἰκουμενική της εὐθύνη» (σ. 272). Οἱ ἀπόψεις αὐτὲς ἔτσι ξεκομμένα ἰδωμένες εἶναι πέρα γιὰ πέρα ὀρθές.

Στὴν πραγματικότητα ὅμως ὑποκρύπτεται στὶς σκέψεις αὐτὲς μία τάση ἀπομονώσεως τῆς Ὀρθοδοξίας ἀπὸ τὸν κόσμο καὶ ἐσωστρέφειας, δήλ. ἀποκρύψεως τοῦ μηνύματός της, ἑνὸς μίζερου καὶ ἄνευ ἀξίας αὐτοπεριορισμοῦ.

Σύμφωνα μ' αὐτὴ τὴν τακτική, στοὺς «δικούς μας», στοὺς θρησκευόμενους, μιλᾶμε γιὰ «τὸ μυστηριακό, σωτηριολογικὸ χαρακτήρα» τῆς Ὀρθοδοξίας, στέλλουμε Ἀποδείξεις ἐπὶ τὴ ἑορτὴ τοῦ Πάσχα, ὅπου διακηρύττουμε τὴ δύναμη τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ καὶ τὴν ἔλλαμψιν τοῦ ὑπερφυοὺς φωτὸς τῆς Ἀναστάσεως κι ἀπὸ τὴν ἄλλη πρὸς τοὺς ἔξω της Ἐκκλησίας λέγομε ὅτι κι αὐτοὶ διακρίνονται γιὰ καθαρότητα καρδίας, ὑπογράφουμε μὲ τοὺς Μουσουλμάνους κοινὰ κείμενα «στὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ», κρατοῦμε μαζὶ μὲ τοὺς ἐκπροσώπους ἀκόμα καὶ πολυδαιμονικῶν θρησκειῶν ἀναμμένο λυχνάρι, δεῖγμα συμβολικῆς συμπροσευχῆς.

Μ' αὐτὴ τὴ διγλωσσία, ἀφ' ἑνὸς μοιάζει νὰ ἐμπαίζουμε τοὺς πιστοὺς καὶ νὰ προσπαθοῦμε νὰ τοὺς ἀποκοιμίσουμε δίνοντάς τους τεκμήρια Ὀρθοδοξίας, ὥστε νὰ μὴν ἀνησυχοῦν, ἐνῶ ἀφ' ἑτέρου στοὺς ἀπίστους δίνουμε τὴν ἐντύπωση ὅτι ὅλες οἱ θρησκεῖες τὸν ἴδιο Θεὸ λατρεύουν, ὅτι μποροῦν «νὰ προσφέρουν ἀπὸ τὰ βαθύτερα κοιτάσματα τῶν πνευματικῶν τους ἐμπνεύσεων», ὅτι ἔχουν καρποὺς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὅτι ὑπάρχουν κοινὲς θρησκευτικὲς ἐμπειρίες κ.λ.π.

Μ' αὐτὴ τὴν τακτικὴ στεροῦμε ἀπὸ τοὺς ἀβαπτίστους τὴ σωτηρία, τὴ μοναδικότητα τῆς «πεπληρωμένης χαρᾶς», τὴν κοινωνία μὲ τὸν Χριστό. Ἀφήνουμε «ἀλώβητο τὸ σωτηριολογικὸ χαρακτήρα» τῆς Ὀρθοδοξίας γιὰ τοὺς πιστούς, ἐνῶ τοὺς ἀπίστους τους ἀφήνουμε νὰ ...ἀπολαμβάνουν τοὺς ἀνύπαρκτους καρποὺς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μέσα στὴν πλάνη τῆς ψευδοπίστεώς τους, ἢ τὶς δῆθεν ἀκτίνες φωτὸς ποὺ ἀπορροφοῦν ἐν εἴδει μπαταρίας οἱ δαιμονοθρησκεῖες τους. Δὲν εἶναι αὐτὴ ἡ τακτικὴ ἀπομονωτισμὸς καὶ ἐσωστρέφεια;

Μιλώντας ὁ συγγραφεὺς γιὰ τὴν οἰκουμενικότητα ὡς τὸν πνευματικὸ χῶρο τῆς Ὀρθοδοξίας ἐπικαλεῖται τὴ φράση ἀπὸ τὴν Κυριακὴ προσευχή: «ἐλθέτω ἡ βασιλεία σου, γενηθήτω τὸ θέλημά σου ὡς ἐν οὐρανῶ καὶ ἐπὶ τῆς γής». Ὅμως ὁ Κύριος δὲν διδάσκει πουθενὰ ὅτι αὐτὴ ἡ βασιλεία Του, τὸ θέλημά Του, θὰ ἐπικρατήσουν μέσω μεθοδεύσεων κάποιας παγκοσμιοποιήσεως.

Τόσο ἡ Βασιλεία Του, ὅσο καὶ ὁ τρόπος ἐπικρατήσεώς της εἶναι μεγέθη πνευματικὰ, ὄχι ἐκ τοῦ κόσμου τούτου. Τὸ «γενηθήτω τὸ θέλημά σου ὡς ἐν οὐρανῶ καὶ ἐπὶ τῆς γὴς» ὁ Χριστὸς ζητεῖ νὰ γίνει διὰ τοῦ εὐαγγελικοῦ κηρύγματος. Μετὰ τὴν ἀνάστασή Του ἐπιτάσσει τοὺς μαθητές του: «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτούς...» (Μάτθ. 28, 19-20), «κηρύξατε τὸ Εὐαγγέλιο πάση τὴ κτίσει. Ὁ πιστεύσας καὶ βαπτισθεῖς σωθήσεται» (Μάρκ. 16, 15-16). Μόνο μὲ τὸν τρόπο αὐτόν, ἀνοιχτὴ στὴν Οἰκουμένη, ἡ Ἐκκλησία διατηρεῖ ἀλώβητο τὸ σωτηριολογικὸ χαρακτήρα της, τὴν καθολικότητά της.

Εἶναι τὸ χρέος μας, τῶν ποιμένων, ὅπως καὶ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων νὰ εἴμεθα μάρτυρες τῆς Ἀναστάσεώς Του «ἕως ἐσχάτου της γὴς» (Πράξ. 1, 8. 1, 22). Αὐτὴ ἡ μαρτυρία δὲν εἶναι μόνο «ἁπλὴ κατάθεση μίας βεβαιότητος, μίας ἐμπειρίας... ἡ ὁποία γίνεται μὲ τίμημα ζωῆς, προσωπικῆς θυσίας, μὲ μαρτύριο» (σ. 61-62), ὅπως διατείνεται ὁ ἅγιος Ἀλβανίας —αὐτὸ εἶναι τὸ χρέος κάθε πιστοὺ —

ἀλλὰ ἐπιπλέον εἶναι κλῆσις στὰ ἔθνη νὰ ἑνωθοῦν στὴν Ὀρθόδοξη Καθολικὴ Ἐκκλησία, καθαρὸ καὶ σαφὲς κήρυγμα «τοῖς ἐν σκότει καὶ σκιὰ θανάτου καθημένοις» περὶ τῆς ἐν Χριστῷ καὶ μ ὃ ν ὁ σωτηρίας. Μόνο μὲ τὸ κήρυγμα τῆς Ἀναστάσεως, σφραγισμένο μὲ τὴν ἐν Χριστῷ ἐμπειρία, ζοῦν οἱ Ὀρθόδοξοι «τὴν ἀναστάσιμη συνείδηση καὶ τὴν οἰκουμενικὴ εὐθύνη» τους.

Στὴν ἀντίθετη περίπτωση, ὅταν δηλ. σὲ κάθε διαθρησκειακὴ εὐκαιρία ὁμιλοῦμε γιὰ «βίωση τοῦ Ἁγίου» (117) σ' ὅλες τὶς θρησκεῖες, γιὰ «ἀπορρόφηση ὁρισμένων ἀκτινῶν ἀπὸ τὴν παγκόσμια θεία ἀκτινοβολία» (σ. 193) ἀπ' ὅλες τὶς θρησκεῖες, ὅταν μιλᾶμε γιὰ «πνευματικὸ πλοῦτο τῶν δύο κόσμων», δήλ. Ὀρθοδοξίας καὶ Ἰσλὰμ (σ. 160, ὑποσ. 41) τότε πέφτουμε στὸ «οὐαὶ» ποὺ ἐξαπέλυσε κατὰ τῶν Ἰουδαίων νομικῶν ὁ Χριστός: «οὐαὶ ὑμὶν τοῖς νομικοῖς, ὅτι ἤρατε τὴν κλείδα τῆς γνώσεως, αὐτοὶ οὐκ εἰσήλθετε καὶ τοὺς εἰσερχόμενους ἐκωλύσατε» (Λούκ. 11, 52).

Διότι, πράγματι μὲ τὸν διφορούμενο αὐτὸ τρόπο προσεγγίσεως τῆς Ὀρθοδοξίας, ἀπομονώνουμε τὴν Ἐκκλησία ἀπὸ τὸν κόσμο καὶ ἀφήνουμε τὸ θησαυρὸ τῆς πίστεως μόνο στοὺς ἤδη πιστεύοντας. Ἐμποδίζουμε τοὺς ἀβαπτίστους νὰ πιστεύσουν ἐξ ὅλης της καρδίας τους στὸν Χριστὸ καὶ νὰ εἰσέλθουν στὴν κιβωτὸ τῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας,

ἀφοῦ τοὺς πείθουμε ὅτι κι αὐτοὶ ἔστω καὶ σὲ ...μικρότερες ποσότητες ἔχουν τὶς δωρεὲς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Στ' ἀλήθεια, κρύβουμε τὴν «κλείδα τῆς γνώσεως», τὴν ὁδὸ τῆς θεογνωσίας ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους καὶ γι' αὐτὸ κινδυνεύει καὶ ἡ δική μας σωτηρία.
πηγή