Ἤ φύσει κοντός… Ἤ φύσει λεπτός…
Αὐτὴν τὴν κουβέντα, τὸ «ἐμεῖς εἴμαστε φύσει ἀριστεροί», πρὸ ἐτῶν, μοῦ τὴν εἶπε δασκαλάκος κουκουρούκου.
Ὅταν προσεπάθησα, πνίγοντας τὴν ὀργή μου μὰ καὶ τὸ γέλιο μου, νὰ τοῦ ἐξηγήσω πὼς τὸ «φύσει» σημαίνει κάτι τελείως διαφορετικὸ ἀπὸ αὐτὸ ποὺ εὐαγγελίζετο, μὲ ἕνα ἠλίθιο χαμόγελο, γιὰ νὰ δικαιολογήσῃ τὴν βλακώδη (μά, κυρίως, ἀνήθικο) ἀγραμματοσύνη του (ἂν καὶ δάσκαλος, κατὰ πῶς ἐδήλωνε), κατάλαβα πὼς δὲν μᾶς φταίει κάτι ἄλλο γιὰ τὰ δεινά μας, παρὰ μόνον ἡ ἀτομική μας παραίτησις ἀπὸ τὸ αὐτονόητον: τὴν αὐτογνωσία καὶ τὴν τὴν αὐτό-πεπαίδευσιν. Ὅσο περισσότερο «κλωσσᾶμε» τὸ (κατὰ τὰ δικά μας μυαλὰ) «φύσει» τὸ μόνον ποὺ ἐπιτυγχάνουμε εἶναι νὰ προσπασθοῦμε, ἐναγωνίως, νὰ ἀποκρύψουμε τὸ φύσει βλακῶδες μας καὶ τὸ φύσει ὀλίγιστόν μας καὶ τὸ φύσει ἀνεπαρκές μας.
Πρὸ μερικῶν ἡμερῶν ὅμως, ἔτσι, γιὰ νὰ μοῦ ἀποδείξῃ ἡ ζωὴ πὼς τὸ «φύσει» ἐξακολουθεῖ νὰ κυκλοφορῇ ἐλεύθερον, ἤμουν μὲ φίλους κάπου στὸ κέντρο τῶν Ἀθηνῶν, γιὰ κουβεντούλα. Δίπλα μας μία μεγαλούτσικη παρέα κάποιων συζητοῦσαν γιὰ τὰ κάποια τους ζητήματα, ὅταν μία φράσις τους, κάπως πιὸ ἠχηρῶς διετυπωμένη, μὲ ἔκανε νὰ στραφῶ πρὸς αὐτοὺς καὶ νὰ παρέμβω, ζητῶντας κάποιες διευκρινήσεις. Μεταξὺ τῶν ἀρκετῶν ἄλλων ποὺ εἰπώθησαν, ἕνας ἐξ αὐτῶν, ἐπίσης κουκουρούκου, ἐδήλωσε «φύσει ἀριστερός». Ἦταν τὸ …κερασάκι τῆς βλακοτούρτας ποὺ κυκλοφορεῖ γύρω μας, ποὺ μᾶς χορταίνει μπαρουφολογίες καὶ ποὺ δὲν ἄντεξα νὰ ἀφήσω ἀναπάντητο. Ἐλάχιστες ἐρωτήσεις ἀπητήθησαν γιὰ νὰ καταλήξῃ ὁ «φύσει ἀριστερὸς» νὰ ἀναμασσᾶ τὸ «φύσει ἄνθρωπος» καὶ τὸ «ἔτσι τὰ λέμε, ἀπὸ συνήθεια», ἀποδεικνύοντας πὼς οἱ ἀνεγκέφαλοι εἶναι ἀμέτρητοι γύρω μας καὶ οἱ ἐμμονές τους τόσο μεγάλες, ποὺ συμπαρασύρουν ὁλόκληρες κοινωνίες στὴν ἄβυσσο. Κι ἀν τὶ νὰ δηλώσῃ ἐξ ἀρχῆς τὸ ἄτομον «φύσει εὐαίσθητος» ἢ «φύσει ἀνήσυχος» ἢ τέλος πάντων κάτι ποὺ νὰ ἀποδεικνύῃ πὼς διαθέτει στοιχειώδεις βαθμοὺς ἀνησυχίας καὶ ἐνδιαφέροντος γιὰ τὰ κοινωνικὰ προβλήματα, αὐτὸς προέβαλε μίαν ἐπίσης τύποις (καὶ ἀπολύτως διασπαστικὴ) «ἰδεολογία» ὡς μεγαλυτέρα τῆς ἐν τῷ συνόλῳ πανανθρωπίνου Ἀνάγκης μας, νὰ στραφοῦμε ὁ ἔνας στὸν ἄλλον καὶ νὰ ἐπιλύσουμε τὰ προβλήματά μας ἐκ τῆς βάσεως.
Τελικῶς ὅσα καὶ νὰ μᾶς ἑνώνουν, ἐφ΄ ὅσον δὲν ἔχουμε στοχεύση στὸ νὰ σκαλίσουμε μέσα μας, αὐτονόητον εἶναι πὼς ἄλλα τόσα θὰ μᾶς χωρίζουν. Κι ἀκριβῶς ἐπεὶ δὴ ἡ βλακεία βασιλεύει… Μὰ κι ἐπεὶ δὴ τροφοδοτεῖται ἀρκούντως, πρὸ κειμένου νὰ βασιλεύῃ καὶ ἀπὸ τὰ Μέσα Μαζικῆς Ἐξαπατήσεως καὶ ἀπὸ τὰ (μποῦ χὰ χὰ χά…) σχολεία μας, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὰ ἔμμισθα πρακτόρια ποὺ τὸ παίζουν ἐπὶ πλέον καὶ κομματικοὶ «ἐθνοσωτῆρες» (κάθε ἰδεοληψίας καὶ χρώματος…)…
…ἀλλά, κυρίως διότι δὲν χορτάσαμε ἀπὸ ἀνεγκεφαλίτιδα…
…ἂς προετοιμαζόμεθα γιὰ κάτι πολὺ χειρότερον ἀπὸ ὅσα φοβούμεθα. Κι αὐτὸ τὸ κάτι λέγεται Αὐτοκάθαρσις, εἶναι ὀδυνηρότατον καὶ ἐπιφέρει τὶς χείριστες συνέπειες σὲ μίαν κοινωνία. Συνέπειες ποὺ θὰ εἶναι βαρύτερες μίας ἐθνικῆς τραγῳδίας, ἐφ” ὅσον, κατὰ τὸ γνωστόν, «ἐὰν δὲν πάθῃς δὲν θὰ μάθης», τὰ παθήματα εἶναι ἀναγκαία σὲ ὅλους. Ἰδίως σὲ κοινωνίες ποὺ ἔχουν ἀπωλέση τὸ μέγιστον τοῦ βαθμοῦ αὐτοσυντηρήσεώς τους.
Αὐτὴ λοιπὸν ἡ Αὐτοκάθαρσις, ποὺ ἐξ ἀναγκαίων, φυσικῶν, διεργασιῶν θὰ μᾶς προκύψη, εἶναι μία κατάστασις ποὺ ἤδη ξεκίνησε καὶ βιώνουμε. Καί, δυστυχῶς, θὰ μᾶς τσακίση, σὲ μεγάλον βαθμό, ἐφ΄ ὅσον στὶς Φυσικὲς διεργασίες τοῦ κόσμου μας δὲν ὑπάρχει τὸ «ὀλίγον» παρὰ μόνον τὸ ἀριστοτελικὸν «καθ΄ ὅλου», ποὺ σημαίνει «γιὰ ὅλους». Κατ’ ἐπέκτασιν ναί, εἶναι σημαντικὸ καὶ σπουδαῖον τὸ γεγονὸς τῆς ἔως σήμερα ἀφυπνίσεώς μας, ὡς κοινωνίας, ἀλλὰ ἐὰν αὐτὸ δὲν εἶναι καθολικὸ καὶ πλειοψηφοῦν, οὐδόλως ἐνδιαφέρει τοὺς Φυσικοὺς Νόμους. Διότι ἡ Φύσις ὁρίζει καθολικὲς συμπεριφορὲς στὶς ἀγέλες. Μόνον οἱ ἀγέλες τῶν ὁποίων τὰ μέλη ἔχουν πανομοιότυπον συμπεριφορὰ ἔχουν καὶ πιθανότητες ἐπιβιώσεως. Ὅλες τὶς ἄλλες, τὶς ὀλίγον ἀπὸ ὅλα, τὶς καταπίνει τὸ μαῦρο σκοτάδι καὶ ἡ λήθη.
Τὸ ἐὰν λοιπὸν τὸ ξεπούλημα τῆς Μακεδονίας συμπεριλαμβάνεται σὲ αὐτὴν τὴν διαδικασία, ἤ ὄχι, εἶναι ἄλλο ζήτημα. (Κατ’ ἐμὲ σαφῶς καὶ συμπεριλαμβάνεται, ἐνᾦ παραλλήλως σηματοδοτεῖ τὴν ἀπαρχὴ πολλῶν ἀναλόγων φαινομένων ποὺ θὰ ἀφυπνίσουν -ἐπὶ τέλους- τὴν πλειοψηφία τοῦ κόσμου μας, ὄχι βεβαίως μόνον σὲ τοπικὸ ἐπίπεδον!) Τὸ ὅ,τι ὅμως θὰ μᾶς διαλύση κάθε μορφῆς αὐταπάτης καὶ ψευδαισθήσεως, νὰ τὸ ἔχουμε σίγουρο. Κι ὅλα αὐτὰ ὄχι τόσο γιατὶ οἱ …«κακοὶ βασιλεύουν» ἀλλὰ διότι ἐμεῖς παύσαμε, πρὸ πολλοῦ, νὰ ὑπερασπιζόμεθα τὸ …«καλοί», ἐφ΄ ὅσον δὲν μᾶς ἀρκοῦσε ποὺ παραιτηθήκαμε ἀπὸ τὰ αὐτονόητα, ἀλλὰ περάσαμε στὸ ἐπόμενον βῆμα ποὺ ἐθελουσίως, σὲ ἕναν διακριτὸ βαθμό, πλέον κυρίως ἀδιαφοροῦμε ἀκόμη καὶ γιὰ τὰ αὐτονόητα. Καὶ τὸ χείριστον ὅλων εἶναι ποὺ ἐνᾦ βλέπουμε τὴν καταστροφὴ νὰ μᾶς παρασύρῃ στὴν ἄβυσσο, ἐμεῖς ἀκόμη, σὲ ἐπίπεδον μεγάλων κοινωνικῶν ὁμάδων, ἐστιάζουμε στὸ ἐὰν κάποιος εἶναι «φύσει ἀριστερὸς» ἢ «φύσει δεξιὸς» ἀν τὶ νὰ ἀσχοληθοῦμε μὲ τὸ πασιφανές: τὸ ἐὰν εἶναι φύσει ἄνθρωπος.
Ναί, εἶχα λησμονήση πὼς κυκλοφοροῦν ἀρκετοὶ ἀνόητοι γύρω μας. Ναί, εἶχα ἀφήση στὴν ἄκρη τοῦ μυαλοῦ μου τύπους σὰν ἐκεῖνον ποὺ τὸ ἔπαιζε δάσκαλος… Ναί, γιὰ νὰ ἐπενεκκινηθοῦν τὰ πάντα, ἢ θὰ ἀποφασίσουν συνειδητῶς ὅλοι αὐτοὶ οἱ μπουρδολόγοι νὰ συνταχθοῦν μὲ τοὺς ἤδη συνειδητοποιημένους, ἢ μόνοι τους θὰ αὐτό-προσφερθοῦν σφάγια θυσιαστηρίου, πρὸ κειμένου νὰ ταρακουνηθοῦν οἱ ὑπόλοιποι καὶ νὰ συνέλθουν ἐπὶ τέλους. Δυστυχῶς ὅμως ἡ δική τους βλακεία θὰ συμπαρασύρη κι ἄλλους ἀθῴους, ἐφ΄ ὅσον, ὅπως συνήθως συμβαίνει στὶς μεγάλες περιόδους ἀνατροπῶν, πρῶτα πληρώνουν οἱ πολὺ ἀθῷοι καὶ μετὰ ἀρχίζει ἡ διαδικασία ἀνασυγκροτήσεως καὶ ἐπαναδομήσεως.
Πρῶτα λοιπὸν θὰ πληρώσουμε, ὡς κοινωνίες, σὲ αἷμα, πολὺ αἷμα καί, μετά, ὄταν θὰ φοβηθοῦμε γιὰ τὶς ζωές μας, θὰ ἀποφασίσουμε νὰ ξανά-πιάσουμε, ὅσα περισσότερα θὰ προλάβουμε, ἀπὸ τὴν ἀρχή.
Φιλονόη
Αὐτὴν τὴν κουβέντα, τὸ «ἐμεῖς εἴμαστε φύσει ἀριστεροί», πρὸ ἐτῶν, μοῦ τὴν εἶπε δασκαλάκος κουκουρούκου.
Ὅταν προσεπάθησα, πνίγοντας τὴν ὀργή μου μὰ καὶ τὸ γέλιο μου, νὰ τοῦ ἐξηγήσω πὼς τὸ «φύσει» σημαίνει κάτι τελείως διαφορετικὸ ἀπὸ αὐτὸ ποὺ εὐαγγελίζετο, μὲ ἕνα ἠλίθιο χαμόγελο, γιὰ νὰ δικαιολογήσῃ τὴν βλακώδη (μά, κυρίως, ἀνήθικο) ἀγραμματοσύνη του (ἂν καὶ δάσκαλος, κατὰ πῶς ἐδήλωνε), κατάλαβα πὼς δὲν μᾶς φταίει κάτι ἄλλο γιὰ τὰ δεινά μας, παρὰ μόνον ἡ ἀτομική μας παραίτησις ἀπὸ τὸ αὐτονόητον: τὴν αὐτογνωσία καὶ τὴν τὴν αὐτό-πεπαίδευσιν. Ὅσο περισσότερο «κλωσσᾶμε» τὸ (κατὰ τὰ δικά μας μυαλὰ) «φύσει» τὸ μόνον ποὺ ἐπιτυγχάνουμε εἶναι νὰ προσπασθοῦμε, ἐναγωνίως, νὰ ἀποκρύψουμε τὸ φύσει βλακῶδες μας καὶ τὸ φύσει ὀλίγιστόν μας καὶ τὸ φύσει ἀνεπαρκές μας.
Πρὸ μερικῶν ἡμερῶν ὅμως, ἔτσι, γιὰ νὰ μοῦ ἀποδείξῃ ἡ ζωὴ πὼς τὸ «φύσει» ἐξακολουθεῖ νὰ κυκλοφορῇ ἐλεύθερον, ἤμουν μὲ φίλους κάπου στὸ κέντρο τῶν Ἀθηνῶν, γιὰ κουβεντούλα. Δίπλα μας μία μεγαλούτσικη παρέα κάποιων συζητοῦσαν γιὰ τὰ κάποια τους ζητήματα, ὅταν μία φράσις τους, κάπως πιὸ ἠχηρῶς διετυπωμένη, μὲ ἔκανε νὰ στραφῶ πρὸς αὐτοὺς καὶ νὰ παρέμβω, ζητῶντας κάποιες διευκρινήσεις. Μεταξὺ τῶν ἀρκετῶν ἄλλων ποὺ εἰπώθησαν, ἕνας ἐξ αὐτῶν, ἐπίσης κουκουρούκου, ἐδήλωσε «φύσει ἀριστερός». Ἦταν τὸ …κερασάκι τῆς βλακοτούρτας ποὺ κυκλοφορεῖ γύρω μας, ποὺ μᾶς χορταίνει μπαρουφολογίες καὶ ποὺ δὲν ἄντεξα νὰ ἀφήσω ἀναπάντητο. Ἐλάχιστες ἐρωτήσεις ἀπητήθησαν γιὰ νὰ καταλήξῃ ὁ «φύσει ἀριστερὸς» νὰ ἀναμασσᾶ τὸ «φύσει ἄνθρωπος» καὶ τὸ «ἔτσι τὰ λέμε, ἀπὸ συνήθεια», ἀποδεικνύοντας πὼς οἱ ἀνεγκέφαλοι εἶναι ἀμέτρητοι γύρω μας καὶ οἱ ἐμμονές τους τόσο μεγάλες, ποὺ συμπαρασύρουν ὁλόκληρες κοινωνίες στὴν ἄβυσσο. Κι ἀν τὶ νὰ δηλώσῃ ἐξ ἀρχῆς τὸ ἄτομον «φύσει εὐαίσθητος» ἢ «φύσει ἀνήσυχος» ἢ τέλος πάντων κάτι ποὺ νὰ ἀποδεικνύῃ πὼς διαθέτει στοιχειώδεις βαθμοὺς ἀνησυχίας καὶ ἐνδιαφέροντος γιὰ τὰ κοινωνικὰ προβλήματα, αὐτὸς προέβαλε μίαν ἐπίσης τύποις (καὶ ἀπολύτως διασπαστικὴ) «ἰδεολογία» ὡς μεγαλυτέρα τῆς ἐν τῷ συνόλῳ πανανθρωπίνου Ἀνάγκης μας, νὰ στραφοῦμε ὁ ἔνας στὸν ἄλλον καὶ νὰ ἐπιλύσουμε τὰ προβλήματά μας ἐκ τῆς βάσεως.
Τελικῶς ὅσα καὶ νὰ μᾶς ἑνώνουν, ἐφ΄ ὅσον δὲν ἔχουμε στοχεύση στὸ νὰ σκαλίσουμε μέσα μας, αὐτονόητον εἶναι πὼς ἄλλα τόσα θὰ μᾶς χωρίζουν. Κι ἀκριβῶς ἐπεὶ δὴ ἡ βλακεία βασιλεύει… Μὰ κι ἐπεὶ δὴ τροφοδοτεῖται ἀρκούντως, πρὸ κειμένου νὰ βασιλεύῃ καὶ ἀπὸ τὰ Μέσα Μαζικῆς Ἐξαπατήσεως καὶ ἀπὸ τὰ (μποῦ χὰ χὰ χά…) σχολεία μας, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὰ ἔμμισθα πρακτόρια ποὺ τὸ παίζουν ἐπὶ πλέον καὶ κομματικοὶ «ἐθνοσωτῆρες» (κάθε ἰδεοληψίας καὶ χρώματος…)…
…ἀλλά, κυρίως διότι δὲν χορτάσαμε ἀπὸ ἀνεγκεφαλίτιδα…
…ἂς προετοιμαζόμεθα γιὰ κάτι πολὺ χειρότερον ἀπὸ ὅσα φοβούμεθα. Κι αὐτὸ τὸ κάτι λέγεται Αὐτοκάθαρσις, εἶναι ὀδυνηρότατον καὶ ἐπιφέρει τὶς χείριστες συνέπειες σὲ μίαν κοινωνία. Συνέπειες ποὺ θὰ εἶναι βαρύτερες μίας ἐθνικῆς τραγῳδίας, ἐφ” ὅσον, κατὰ τὸ γνωστόν, «ἐὰν δὲν πάθῃς δὲν θὰ μάθης», τὰ παθήματα εἶναι ἀναγκαία σὲ ὅλους. Ἰδίως σὲ κοινωνίες ποὺ ἔχουν ἀπωλέση τὸ μέγιστον τοῦ βαθμοῦ αὐτοσυντηρήσεώς τους.
Αὐτὴ λοιπὸν ἡ Αὐτοκάθαρσις, ποὺ ἐξ ἀναγκαίων, φυσικῶν, διεργασιῶν θὰ μᾶς προκύψη, εἶναι μία κατάστασις ποὺ ἤδη ξεκίνησε καὶ βιώνουμε. Καί, δυστυχῶς, θὰ μᾶς τσακίση, σὲ μεγάλον βαθμό, ἐφ΄ ὅσον στὶς Φυσικὲς διεργασίες τοῦ κόσμου μας δὲν ὑπάρχει τὸ «ὀλίγον» παρὰ μόνον τὸ ἀριστοτελικὸν «καθ΄ ὅλου», ποὺ σημαίνει «γιὰ ὅλους». Κατ’ ἐπέκτασιν ναί, εἶναι σημαντικὸ καὶ σπουδαῖον τὸ γεγονὸς τῆς ἔως σήμερα ἀφυπνίσεώς μας, ὡς κοινωνίας, ἀλλὰ ἐὰν αὐτὸ δὲν εἶναι καθολικὸ καὶ πλειοψηφοῦν, οὐδόλως ἐνδιαφέρει τοὺς Φυσικοὺς Νόμους. Διότι ἡ Φύσις ὁρίζει καθολικὲς συμπεριφορὲς στὶς ἀγέλες. Μόνον οἱ ἀγέλες τῶν ὁποίων τὰ μέλη ἔχουν πανομοιότυπον συμπεριφορὰ ἔχουν καὶ πιθανότητες ἐπιβιώσεως. Ὅλες τὶς ἄλλες, τὶς ὀλίγον ἀπὸ ὅλα, τὶς καταπίνει τὸ μαῦρο σκοτάδι καὶ ἡ λήθη.
Τὸ ἐὰν λοιπὸν τὸ ξεπούλημα τῆς Μακεδονίας συμπεριλαμβάνεται σὲ αὐτὴν τὴν διαδικασία, ἤ ὄχι, εἶναι ἄλλο ζήτημα. (Κατ’ ἐμὲ σαφῶς καὶ συμπεριλαμβάνεται, ἐνᾦ παραλλήλως σηματοδοτεῖ τὴν ἀπαρχὴ πολλῶν ἀναλόγων φαινομένων ποὺ θὰ ἀφυπνίσουν -ἐπὶ τέλους- τὴν πλειοψηφία τοῦ κόσμου μας, ὄχι βεβαίως μόνον σὲ τοπικὸ ἐπίπεδον!) Τὸ ὅ,τι ὅμως θὰ μᾶς διαλύση κάθε μορφῆς αὐταπάτης καὶ ψευδαισθήσεως, νὰ τὸ ἔχουμε σίγουρο. Κι ὅλα αὐτὰ ὄχι τόσο γιατὶ οἱ …«κακοὶ βασιλεύουν» ἀλλὰ διότι ἐμεῖς παύσαμε, πρὸ πολλοῦ, νὰ ὑπερασπιζόμεθα τὸ …«καλοί», ἐφ΄ ὅσον δὲν μᾶς ἀρκοῦσε ποὺ παραιτηθήκαμε ἀπὸ τὰ αὐτονόητα, ἀλλὰ περάσαμε στὸ ἐπόμενον βῆμα ποὺ ἐθελουσίως, σὲ ἕναν διακριτὸ βαθμό, πλέον κυρίως ἀδιαφοροῦμε ἀκόμη καὶ γιὰ τὰ αὐτονόητα. Καὶ τὸ χείριστον ὅλων εἶναι ποὺ ἐνᾦ βλέπουμε τὴν καταστροφὴ νὰ μᾶς παρασύρῃ στὴν ἄβυσσο, ἐμεῖς ἀκόμη, σὲ ἐπίπεδον μεγάλων κοινωνικῶν ὁμάδων, ἐστιάζουμε στὸ ἐὰν κάποιος εἶναι «φύσει ἀριστερὸς» ἢ «φύσει δεξιὸς» ἀν τὶ νὰ ἀσχοληθοῦμε μὲ τὸ πασιφανές: τὸ ἐὰν εἶναι φύσει ἄνθρωπος.
Ναί, εἶχα λησμονήση πὼς κυκλοφοροῦν ἀρκετοὶ ἀνόητοι γύρω μας. Ναί, εἶχα ἀφήση στὴν ἄκρη τοῦ μυαλοῦ μου τύπους σὰν ἐκεῖνον ποὺ τὸ ἔπαιζε δάσκαλος… Ναί, γιὰ νὰ ἐπενεκκινηθοῦν τὰ πάντα, ἢ θὰ ἀποφασίσουν συνειδητῶς ὅλοι αὐτοὶ οἱ μπουρδολόγοι νὰ συνταχθοῦν μὲ τοὺς ἤδη συνειδητοποιημένους, ἢ μόνοι τους θὰ αὐτό-προσφερθοῦν σφάγια θυσιαστηρίου, πρὸ κειμένου νὰ ταρακουνηθοῦν οἱ ὑπόλοιποι καὶ νὰ συνέλθουν ἐπὶ τέλους. Δυστυχῶς ὅμως ἡ δική τους βλακεία θὰ συμπαρασύρη κι ἄλλους ἀθῴους, ἐφ΄ ὅσον, ὅπως συνήθως συμβαίνει στὶς μεγάλες περιόδους ἀνατροπῶν, πρῶτα πληρώνουν οἱ πολὺ ἀθῷοι καὶ μετὰ ἀρχίζει ἡ διαδικασία ἀνασυγκροτήσεως καὶ ἐπαναδομήσεως.
Πρῶτα λοιπὸν θὰ πληρώσουμε, ὡς κοινωνίες, σὲ αἷμα, πολὺ αἷμα καί, μετά, ὄταν θὰ φοβηθοῦμε γιὰ τὶς ζωές μας, θὰ ἀποφασίσουμε νὰ ξανά-πιάσουμε, ὅσα περισσότερα θὰ προλάβουμε, ἀπὸ τὴν ἀρχή.
Φιλονόη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου