Τ' αθάνατο νερό

Παιδιά μου,
Απευθύνομαι σε όλους σας έτσι, γιατί πιστεύω ότι παρότι αισθάνομαι σαν μικρό παιδί, είμαι ο μεγαλύτερος ηλικιακά σχεδόν απο όλους σας.
Πρώτα σας ευχαριστώ, για τα γλυκά λόγια και την αγάπη σας.
Και αμέσως μετά να σας πώ ότι, λίγο με παρεξηγήσατε.
Δεν υπήρχε κανένα παράπονο σε όσα έγραψα. «Άλλωστε το παράπονο είναι σαν να λές στον Χριστό, «δεν τάκανες καλά».
Τρελός είμαι; Ότι πεί και ότι στείλει.
Δεν παραπονιέται άλλωστε, «ο νικητής στούς νικημένους».
Σιγά τον πόλεμο και τις δυσκολίες. Μπροστά σε μία και μόνον ευλογημένη και τόσο σπάνια στιγμή κοντά Του, όλα αυτά ... περνάν
και χάνονται.

Αυτό που, (όπως φαίνεται ανεπιτυχώς) προσπάθησα να σας «περάσω»
είναι το πως βλέπω, τους «εχθρούς» μου.
Και πως τους αντιμετωπίζω. Τίποτε άλλο.
Όπως ακριβώς τα λέει και ο απόστολος Παύλος:
(Η αγάπη να είναι ανυπόκριτη, ν’ αποστρέφεστε το κακό και ν’ ακολουθείτε το καλό… ευλογείτε τους διώκτες σας, ευλογείτε και μην καταριέστε, χαίρεστε μ’ εκείνους που χαίρονται και κλαίτε μ’ εκείνους που κλαίνε… αν λοιπόν πεινά ο εχθρός σου, τάιζέ τον, έτσι μαζεύεις κάρβουνα στο κεφάλι του)
Κάρβουνα λοιπόν βάζεις στο κεφάλι του εχθρού σου, όταν τον αγαπάς.
Ατομική βόμβα η αγάπη. Καλύτερη απο θυμό, μπουνιές, βρισίδια, κατηγορίες και τα τοιαύτα. Δύσκολο αλλά, ποιός μας είπε ότι το σωστό είναι εύκολο;
Πάλι παρασύρθηκα σε κουβέντες και συγχωρέστε με.
Γι αυτό και μαζί με τις κουβέντες μου, σας χαρίζω και το «Αθάνατο νερό»με την γλυκειά φωνή της Ντόρης.
Ίσως στην μουσική και τους στίχους μου, να κρύβονται κομματάκια της αλήθειας μου. Ποιός ξέρει......