ΤΡΕΛΟ-ΓΙΑΝΝΗΣ

 

Ήταν πολλοί οι μουλωχτοί
γριές με κέρατα
χαρούπια
και μια πείνα για μίσος
σαν τα παιδικά τα χρόνια τους
πουλώντας την παρθενιά για μια κόρα
ξεστράτισαν στα σχολειά
γράμματα να διδάξουν και πληγές
γριές με κέρατα
στην κεφαλή την γλώσσα, αίμα.

Ξημέρωνε όταν νύχτωνε,
νύχτωνε όταν μιλούσαν
μούλοι στην άλμη ένα σωρό
γριές στεγνές από αγάπη
έβαφαν τα χρώματα μαβί
κι έπαιζαν στα σκέλια τους
ανέραστο γλωσσάρι.
Μα να,
εκεί,
ψηλά, ένας αϊτός...
πουλί περήφανο με δυόσμο
μπήγει το νύχι του βαθιά
οργώνει απ' την αρχή το χώμα..
σιωπή,
τρελάθηκαν όλες οι γριές
του κώλου τους δασκάλοι
το μίσος τους δεν έφτανε
να σβήσει την αγάπη.
Παιδιά παίζουν στο φως
παιδιά μεγαλωμένα,
πάνω στο νύχι τ' αϊτού
άνθιζαν δυόσμο
κι έβαζαν τα χρώματα
απ' την αρχή...
λευκό στα φτερά του Έρωτα
όλα τα χρώματα μαζί..
δίχως γριές δασκάλες.
΄Ήταν, πολλοί οι μουλωχτοί,
ήταν, βαθιά η νύχτα..
Ξημέρωσε,
γριάς δασκάλας βογγητά
κανένας πια δεν τα θυμάται..
κι ούτε σταγόνα αίμα...
πάνω στου σπαθιού την κόψη
την τρομερή
του αϊτού μόνη
η βροντερή φωνή,
"Ελλάδα σ' αγαπάω"..
πετά και πιο ψηλά πετά..
την βλέπουν τα παιδιά
και ψάχνουν το γλωσσάρι.
"Γριά δασκάλα και ξερή.."..
χαμένη κι απ' το χώμα.
Κ.Α. Μεϊμάρογλου........5/11/2018