ΤΡΕΛΟ-ΓΙΑΝΝΗΣ

Τελευταίες στιγμές της ζωής του, στο νοσοκομείο. Στο δωμάτιο 109. Τέταρτος όροφος.
-Τον πλησίασε και είδε ένα δάκρυ να κυλά.
-Κλαις αγάπη μου;
-Ναι.
-Φοβάσαι που φεύγεις;
-Όχι.
-Τότε;
-Είδα ένα φώς!!!
-Ένα φώς;
-Ναι!!
-Ωραίο;
-Υπέρλαμπρο. Σαν δέκα χαραυγές και δειλινά μαζί. Μου μίλησε.
-Σου μίλησε; Πως;
-Όμως μιλάνε οι ερωτευμένοι.
-Τι σου είπε;
Δάκρυσε ξανά…..
-«Γιατί με φοβήθηκες;»
-Δεν σε φοβήθηκα Κύριε του είπα. Απλά για να μην σε χάσω κλείστηκα και απομονώθηκα από την «αμαρτία».
-«Γιατί» μου είπε η φωνή του Φωτός, «Δεν άκουσες τον λόγο μου; Ότι όποιος θέλει να σώσει την ψυχή του, πρέπει να την χάσει πρώτα;. Σας το είχα πει πολλές φορές, αρετή δεν είναι να μην ζεις και να αποστρέφεσαι τα δώρα της ύπαρξης. Δεν είναι μαθητές μου αυτοί που κρύφτηκαν μα εκείνοι που άσκησαν την ματιά τους να βλέπει παντού την παρουσία μου. Σας έδωσα την ζωή όχι για να της κρυφτείτε, μα για να μπορέσει, εσύ άνθρωπε, το κάθε φθαρτό και αδύναμο κτιστό δημιούργημα μου, να το μεταμορφώνεις κάθε μέρα μέσα στην ματιά της σχέσης σου, σε δρόμο ένωσης μαζί μου. Τίποτα δεν είναι κακό από μόνο του. Εσύ θα του δώσεις το όνομα. Εσύ θα συνδεθείς μαζί του, είτε δοξολογικά είτε χρηστικά. Το τριαντάφυλλο μου είναι εκεί, άλλος το θαυμάζει και το χαίρεται, και άλλος το κόβει και το ποδοπατά.
Εγώ όλα τα έδωσα για να ζείτε. Να γελάτε. Να ευφραίνεστε. Όλα τα δημιούργησα για να συνδέεστε μαζί μου στην χαρά και την δοξολογία. Δεν ασκήθηκες για να με συναντήσεις, μα γιατί φοβόσουν να ζήσεις. Τον φόβο σου τον είπες αρετή».

-Κατάλαβες τώρα γιατί κλαίω; Όχι γιατί θα πεθάνω μα γιατί δεν έζησα.
π. Χαράλαμπος Παπαδόπουλος