ΟΤΑΝ Η ΝΕΟΤΑΞΙΚΗ ΒΛΑΣΦΗΜΙΑ ΒΡΙΣΚΕΙ ΤΑ ΤΡΑΓΙΚΑ ΤΗΣ ΘΥΜΑΤΑ...

Με αφορμή τη φωτογραφία που ήδη βλέπετε, με ρώτησε πολύ πρόσφατα μια αγωνίστρια ψυχή το εξής: «Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δεν φωτογραφίζονται και με το αγαλματάκι του βούδα ή του βραχμαπούτρα ή με κάποια άλλη θεότητα και ασχολούνται με την Παναγία και τους Αγίους μας».


Μετά από ένα διήμερο, θαρρώ, απάντησα:
Δεν είναι καθόλου να απορεί κανείς με δαύτους. Είναι βέβαιο ότι ανήκουν στο σκηνικό της ολοένα πιο ακράτητης αποστασίας του θεομάχου κόσμου. Ελευθεριασμένα ήθη, σύγχυση φρενών, καταπάτηση αξιών, διαστρέβλωση νοημάτων, θεομαχικές νευρώσεις, φρενίτιδα ακολασίας, παράνοια χλευασμού, συνεχής ύβρη που συνιστά κάθε μορφής παρασάλευση κοινωνίας και καταφθορά του προσώπου και της καρδιάς. Τα αγαλματάκια του βούδα και τις όποιες άλλες θεότητες τις έχουν ήδη βαθειά μέσα τους, δεν χρειάζεται καν να τις κρατήσουν εξωτερικά! Μη σου πω ότι αυτές οι ψευδοθεότητες είναι που τους κρατάνε πνευματικά στην κατοχή τους. Ο Χριστός είναι και θα είναι πάντα το αντίπαλο δέος. Νιώθουν ότι δεν μπορούν να Τον έχουν περιορισμένο στα μέτρα της αμαρτίας τους και, έτσι, αρχίζει από μέρους τους μια χριστομαχική φρενίτιδα.
 Η θεία Αγάπη είναι γι’ αυτούς πρόβλημα.
Ο Χριστός το υπέρλογο παράλογο.
Αυτός τους καίει, Αυτός τους ελέγχει, Αυτός είναι που τους αναστατώνει, γιατί η αγάπη Του γι’ αυτούς είναι ένα βασανιστικό αίνιγμα, φως που τους καίει αντί να τους φωτίζει, να τους λαμπρύνει και να τους θάλπει την ψυχή.τους εξωθεί επιδεικτικά σε κάθε ασύνετο, παράλογο, ξεμωραμένο κ Γι’ αυτό και ο παλαιός, ο κολάσιμος και παρανοϊκός εαυτός τους και βλάσφημο άκρο. 

Η αμαρτία ευτελίζει τον άνθρωπο. Ενώ η Χάρις του Θεού τον σωφρονίζει, τον καλλύνει, τον αναμορφώνει και τον ζωογονεί. Μεγάλη διαφορά το ένα με το άλλο, μεγάλη και αγεφύρωτη διαφορά! 

Από την άλλη, είναι εξίσου βέβαιο ότι κανένας από μας δεν μπορεί να στήσει πληκτρολογικό δικαστήριο έναντι σε αυτά τα παθογενή συμπτώματα. Όταν τα τραύματα της ψυχής μας γίνουν ο πλοηγός μας, τότε όλα πρέπει να τα περιμένει κανείς. Πρώτα τραυματιζόμαστε ψυχολογικά και μετά προσχωρούμε σε πνευματικές πτώσεις που απλά επιτείνουν τα προηγούμενα εσωτερικά μας τραύματα. Φαύλος κύκλος.

Ως συνήθως επιστρέφουμε στα βιώματα που λάβαμε από παιδιά. Αυτά τα βιώματα πιστοποιούμε εμείς προσωπικά με τη ζωή μας. Και αυτά τα βιώματα έχουν, άραγε, Χριστό; Έχουν Χάρη και μέθεξη Θεού; Αν όχι, τότε είμαστε «αφορισμένοι» να κάνουμε κάτι παρόμοιο με ό,τι έκανε και ήταν ο «Ζακ». (Ο «Ζαχαρίας» έγινε «Ζακ»! Τέτοιο ωραίο όνομα, γεμάτο χάρη βιβλικότητας και πετσοκόφτηκε για την τρέλα της αμαρτίας!) 

Παρακαλώ, μη βιάζεστε να πάθετε αυτοδικαιωτική έκπληξη για χάρη των όποιων ή όσων αναληθειών μάς δέρνουν ενδόμυχα. 

Ανάλογα με την παλαιότητα της ζωής μας είμαστε κατά προαίρεση σε μια παρόμοια θέση μαζί με τον «Ζακ», όσο κι αν φαίνεται στα μάτια της κοινωνίας, στα μάτια των πολλών και των ανίδεων, ότι είμαστε άσχετοι, ευυπόληπτοι, αθώοι, ανένοχοι, ασυνένοχοι.
Όταν μέσα μας δεν έχουμε ή δεν καλλιεργούμε το βίωμα, τον τρόπο, τον λόγο, τον νου του Χριστού, είμαστε λίγο-πολύ, με τον ένα ή άλλο τρόπο, προεξοφλημένοι και χρεοκοπημένοι άνθρωποι, τσάμπα άνθρωποι και κυρίως τσάμπα χριστιανοί. 

Η δήθεν πίστη μας πάντα θα φλερτάρει με την πιο επιθετική απιστία και η χλεύη των θείων θα είναι ο κυνικός μονόδρομος της τραγικής κοσμικότητάς μας. 

Η πολυεδρική αμαρτία λίγο-πολύ θα είναι η αναπόδραστη ρότα μας μέσα σε αυτόν τον πονηρό και άθλιο κόσμο· και εμείς, για να το πάρουμε κάποια στιγμή χαμπάρι αυτό, ίσως θα πρέπει να διανύσουμε ένα μεγάλο χρονικό διάνυσμα μέσα στην άγνοια, την κενότητα, την απιστία, την αθεότητα, την αλαζονεία, την υποκρισία, την σκληρότητα, τη βαναυσότητα. 

Είπα ότι πάντα «κάνουμε», φερόμαστε και είμαστε ανάλογα με τα βιώματα που μας παρέδωσαν ή δεν μας παρέδωσαν οι γονείς μας, το περιβάλλον μας και μετά ο εαυτός μας. Γεγονός. Γεγονός και νομοτέλεια μαζί.

Τρανό παράδειγμα η  αγία νεομάρτυς Ακυλίνα. Μετά τα ανελέητα και φρικτά μαρτύρια που υπέστη από τους Τούρκους, σχεδόν νεκρή πια, τη μετέφεραν στο πατρικό της σπίτι. Μόλις την είδε η μητέρα της, την αγκάλιασε και την ρώτησε: «Τι έκανες, παιδί μου;». Και της απάντησε η αιμόφυρτη μάρτυς με σβησμένη τη φωνή: «Και τι άλλο μπορούσα να κάνω, μητέρα μου, εκτός από εκείνο που μου παρήγγειλες; Ιδού, κατά την εντολή σου φύλαξα την ομολογία της Πίστεως μου!». Βλέπετε; Η μάνα της την ανέθρεψε με κάθε ισχυρό, αυθεντικό και καρδιακό βίωμα της Πίστεως και αυτό είχε σαν αποτέλεσμα αυτή η αγία δεκαοκτάχρονη κόρη να μαρτυρήσει, να μην υποχωρήσει στην κολακεία, στην απάτη, στο μίσος των αγαρηνών, να καταισχύνει τον κοσμοκράτορα δράκοντα, να θριαμβεύσει αιώνια εν τω Χριστώ, και να αποτελεί για την Εκκλησία, για τα τέκνα της Εκκλησίας, για όλους τους πιστούς και ευσεβείς χριστιανούς, ακόμη και για όλες τις γενιές του κόσμου, φως, παρηγορία, ενίσχυση και σωτηρία, διά μέσω των νεομαρτυρικών πρεσβειών της για όλους. Μάλιστα δε, μόλις εξέπνευσε, ευωδίασε όχι μόνο το δωμάτιο που βρισκόταν το πληγωμένο και τσακισμένο από τα μαρτύρια σώμα της, αλλά όλη η οικία και όλοι οι δρόμοι γύρω από αυτήν.
Με μια τέτοια φωτοστόλιστη δεκαοχτάχρονη κόρη, με τη μάνα μιας τέτοιας κόρης, έτσι γίνεται η γη Παράδεισος. Ούτε με την αγαπολογία, ούτε με τη θεωρία μας, ούτε με την ηθική μας, ούτε με τις συμβουλές μας, ούτε με τις εξυπνάδες μας. Πορευόμαστε ανάλογα με τα βιώματα που λαβαίνουμε ή που δεν λαβαίνουμε. Ανακυκλώνουμε τη Χάρη ή την αμαρτία των γονέων μας, κάνοντας το τώρα της ζωής μας ή άφθαρτο παρόν ή αιώνιο θάνατο. 

Ο Ζακ τι βίωμα έλαβε, τι βίωμα είχε ή δεν είχε; Μέσα στην απελπισία ή μάλλον την ανελπιστία της ατιμασμένης ζήσης του προσχώρησε σε κάθε τρέλα παραβατικότητας, ακριβώς για να κεντρίσει το αχρείο σύστημα, το οποίο τον θανάτωνε με κάθε τρόπο και το οποίο τον αποτελείωσε μέσα στα θρύψαλλα της ύπαρξής του. Παρέσυρε μαζί του και τη σαθρή κρίση του αφώτιστου κοσμάκη και πάνε τώρα να τον ηρωοποιήσουν άνθρωποι, οι οποίοι, μέσα στη σκοτοδίνη που τους χαρακτηρίζει, αρνούνται να δουν και να κοιτάξουν την πνευματική συνευθύνη τους για την παραβατική ύπαρξη αυτού του τραυματισμένου παιδιού.

Δεν βαθαίνω την κρίση κατά αυτού, θέλω όμως να δώσω έμφαση στο ότι η ανάπτυξή μας εν Χριστώ και η όλη πορεία μας έχει άμεση σχέση με τα ενδοεστιακά μας βιώματα, με το τι λάβαμε και με το τι είχαμε σαν ανατροφή από παιδιά. Δηλαδή η ζωή μας έχει κέντρο όχι την παιδικότητα αλλά το περιεχόμενο της παιδικής μας ηλικίας. 

Γιατί άραγε βλέπετε να πυρπολούν με κάθε τρόπο την Οικογένεια; Γιατί έχουμε την σαρωτική επέλαση του πολιτικού γάμου (τη νομιμοποίηση της πορνείας), του σύμφωνου συμβίωσης, την ελεύθερη και αστεφάνωτη συμβίωση (την εδραίωση της πορνείας), του γάμου και της αναδοχής των ομόφυλων (την ευρεία αποδοχή της διαστροφής), τις τόσες ανομολόγητες εκτρώσεις (το ανομολόγητο έγκλημα και την αφανή εγκληματικότητα της πορνείας), μάλιστα δε, από πολύ νεαρή ηλικία;
 Γιατί σιωπούν οι γονείς σε όλα τα παραπάνω; Γιατί συναινούν; Γιατί όλοι μαζί δεν αντιδρούμε; 
 Ακριβώς για να μη βρεθούν ποτέ μανάδες σαν τη μάνα της αγίας Ακυλίνας. Για να μη βρεθούν ποτέ παιδιά αντάξια αυτής της μάνας. Για να γίνει όλη η κοινωνία μια καμένη γη και βασίλειο του χάους.
Έχουμε λοιπόν βιώματα Χριστού, βιώματα Πίστεως; Έχουμε γονείς και παιδιά με αυτά τα βιώματα; Νέους που πορεύονται με Χριστό, με πνεύμα Χριστού, και κάνουν οικογένειες με την ευλογία της Εκκλησίας, με τη σφραγίδα της θείας Χάριτος, παρά τα όποια εμπόδια και τις όποιες αντιξοότητες; Αν ναι, θα πάμε καλά. Θα είμαστε καλά. Θα χαιρόμαστε στα παθήματά μας και η θεία αγάπη, από την οποία αισθαντικά θα εμφορούμαστε, θα είναι το μυστικό της νίκης μας. Της νίκης κατά του παλαιού εαυτού μας, του παναμαρτωλού κόσμου και του παγκάκιστου αιώνιου εχθρού μας διαβόλου.
π. Δαμιανός

 ( η διοικούσα Εκκλησία;;; Άφωνη!)