"ΜΙΑ ΟΥΓΓΡΙΚΗ ΔΙΔΑΧΗ"

Του Σαράντη Καργάκου
Μέσα στον ἀφρώδη καὶ λυσσώδη τρικυμισμὸ τῆς παγκοσμιοποιήσεως χάθηκαν πολλὲς ἀξίες καὶ ἀρχὲς, μολύνθηκαν ἔννοιες ὑψηλὲς. Ἔτσι, ἐν ὀνόματι τοῦ πολυφυλετισμοῦ καὶ τοῦ πολυπολιτισμοῦ μειώθηκε ἡ ἔννοια τοῦ πατριωτισμοῦ, τουλάχιστον στὸν τόπο μας. Ἀντίθετα, ἡ ἔννοια αὐτὴ προάγεται καὶ ὑπηρετεῖται σὲ ὅλες τὶς ἰσχυρὲς χῶρες τῆς γῆς. Εἶναι ἀδύνατο νὰ δεῖς καὶ τὴν πιὸ χυδαία ἀμερικανικὴ ταινία καὶ νὰ μὴ δεῖς ἀμερικανικὴ σημαία. Ὅσοι εἶδαν τὴ θαυμάσια κινηματογραφικὴ «Δουνκέρκη», πιθανῶς νὰ κατάλαβαν τὸ πόσο ἔξυπνα οἱ Βρεττανοὶ δικαιολόγησαν τὴν ἔξοδό τους ἀπὸ τὴν Εὐρὼπη. Ἡ σωτηρία τῆς Βρεττανίας προέχει. Τὸν πατριωτισμὸ σὲ ὑστερικὸ βαθμὸ καλλιεργοῦν ὅλοι οἱ ἐπίβουλοι γείτονὲς μας μὲ πρώτη καὶ χειρότερη τὴν Τουρκία, ἀκολούθως τὴν πάντα ληστρικὴ Ἀλβανία, τὰ ὕπουλα Σκόπια καὶ τὴν –πρὸς τὸ παρὸν– παριστάνουσα τὴν χαμηλοβλεποῦσα Βουλγαρία. Στὴν Ἑλλάδα ὁ πατριωτισμὸς εἶναι ὑπό διωγμὸ καὶ χλευασμό. Στὰ σχολικὰ μας βιβλία δὲν ὑπάρχει κανένα ποίημα πατριδολατρικό. Ὑπάρχουν κάτι κείμενα «νι α-νιὰ», κείμενα χαζοσυναισθηματικὰ κατάλληλα γιὰ πνευματικὸ καὶ ψυχικὸ λαπά.
Ὅπως ἔγραψα σὲ παλαιὸ μου βιβλίο προοριζόμενο γιὰ μαθητὲς («Μαθήματα Ἐκθέσεων»), βιβλίο ποὺ ἔκανε πάνω ἀπό 20 ἐκδόσεις, ὁ καλῶς ἐννοούμενος πατριωτισμὸς ἔχει σὰν πρῶτο γνώρισμα τὴ φιλοπατρία, δηλαδὴ τὴν ἀγὰπη πρὸς τὴ γενέθλια γῆ καὶ τοὺς ἀνθρώπους ποὺ τὴν κατοικοῦν καὶ ὄχι πρὸς αὐτοὺς ποὺ μὲ κάθε τρόπο τὴν κατακτοῦν. Ἀπὸ τὴν ἀγάπη αὐτὴ ἀπορρέουν κι ἄλλα γνωρίσματα, ὅπως ἡ ἐπιδίωξη τῆς ἐθνικῆς αὐτοτέλειας, ἡ ἀποκατάσταση ἐθνικῶν δικαίων, ἡ ἄρνηση κάθε μορφῆς ὑποτέλειας, ἡ πίστη καὶ ἡ προσήλωση στὶς ἱστορικὲς παραδόσεις, ὁ σεβασμὸς τῶν μνημείων, τῶν πνευματικῶν καὶ ἠθικῶν παραδόσεων καὶ ἡ διαφύλαξη μὲ θρησκευτικὴ εὐλάβεια ὅλων τῶν ἐκδηλώσεων καὶ συμβόλων, στὰ ὁποῖα τὸ ἔθνος ἀποτύπωσε μὲ ἀνάγλυφο τρόπο τὴν ψυχή του.

Κι ἐνῶ στὴν Ἑλλάδα καταβάλλεται κάθε εἴδους προσπάθεια ἀπὸ ἐπίσημους καὶ ἀνεπίσημους φορεῖς νὰ ἐξαχνωθεῖ τὸ πατριωτικὸ αἴσθημα, νὰ μὴν ἀκούγεται οὔτε ὡς ἐγκάρδια προσφώνηση ἡ λέξη «πατρίδα», σὲ ἄλλες χῶρες γίνεται τὸ ἀντίθετο. Ὅπως διάβασα στὴν ἐφημερίδα «Καθημερινὴ» (9-8-2017), «ἰσχυρότερη ἐθνικὴ συνείδηση καὶ μεγαλύτερη ἀμυντικὴ ἑτοιμότητα θέλει νὰ ἐμφυσήσει στοὺς Οὕγγρους μαθητὲς ὁ πρωθυπουργὸς τῆς χώρας Βίκτορ Ὀρμπάν, ὁ ὁποῖος ἀνέθεσε στὰ ὑπουργεῖα Κοινωνικῶν Ὑποθέσεων καὶ Ἄμυνας τὴ δημιουργία ἑνὸς προγράμματος “πατριωτισμοῦ, ὑπεράσπισης τῆς πατρίδας καὶ διαπαιδαγώγισης”». Τὸ σχέδιο εἶναι νὰ εἰσαχθεῖ ὡς μάθημα τὸ συγκεκριμένο πρόγραμμα στὰ οὑγγρικὰ σχολεῖα. Ἀπὸ τὸ πρόγραμμα προβλέπεται ἐξάσκηση τῶν μαθητῶν στὴ σκοποβολὴ καὶ στὴν πάλη. Ἡ Οὑγγαρία δὲν πρωτοτυπεῖ. Τὰ ἀνάλογα γίνονται στὴν Τουρκία καὶ στὸ Ἰσραήλ. Τὸ ἐρώτημα εἶναι, ἀπὸ ποιὸν κινδυνεύει ἡ Οὑγγαρία; Πρὸς τὸ παρὸν ἀπὸ κανέναν. Πάντως ὑψώνει τὰ πιὸ ἐκτενῆ τείχη γιὰ τὴν παρεμπόδιση εἰσροῆς προσφύγων. Φοβᾶται ὅμω ς μελλοντικοὺς κινδύνους. Στὸ παρελθὸν ὁ οὑγγρικὸς λαὸς ἔχει ὑποστεῖ πολλὰ. Ἀκόμη κι ἀπὸ Τούρκους. Ἐπὶ αἰῶνες ἦταν προσάρτημα τῆς αὐτοκρατορίας τῶν Ἁψβούργων. Σὲ μιὰ ἀντι-αψβουργικὴ ἐξέγερση τὸ 1949 σκοτώθηκε καὶ ὁ ἐθνικὸς ποιητὴς τῆς Οὑγγαρίας Σάντορ Πεταίφι σὲ ἡλικία 26 ἐτῶν. Ἀπ’ ὅ,τι ξέρω οἱ Οὗγγροι δὲν πολυπιστεύουν στὴ μακροημέρευση τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως. Ἡ χώρα τους (ἀρχαία Παννονία) εἶναι πεδινὴ. Δὲν ἔχει φυσικὰ ὀχυρὰ. Περιβάλλεται ὅμως ἀπὸ ἁρπακτικούς γείτονες. Συνεπῶς, φροντίζει ἀπὸ ἐνωρὶς γιὰ την ἠθικὴ της θωράκιση. Ἀντίθετα, ἐμεῖς ἐπειδὴ δὲν αἰσθανόμαστε καμμιὰ ἀπειλὴ, δὲν χρειαζόμαστε καμμιὰ θωράκιση. Ἁπλῶς, οἱ γείτονὲς μας ἀγαποῦν τὴ χώρα μας ὅπως ὁ λαίμαργος τὸ γλυκὸ. Καὶ ὅλοι θέλουν νὰ τὴν φᾶνε. Ἀπὸ ἀγάπη...!