ΤΡΕΛΟ-ΓΙΑΝΝΗΣ

Φτερό γλάρου στόν ἄνεμο, λευτέρωσε τό βλέμμα
κι ἀφέθηκε σ’ ὁρίζοντες, γαλάζιους νά ρεμβάζει
κι ἡ μπλέ γαλάζια θάλασσα, ἀνάσ(α) ‘γινε κι αἷμα,
σάν τήν Ὀδύσσεια μέσα μας, στό Γένος πού φωλιάζει.

Κι ἐσύ ξανά ταξείδεψες καί μ’ ἄφησες μονάχο,
νά σέ ζητῶ σέ κύματα καί θάλασσες τοῦ νόστου
καί ἀγκαλιά μου πέλαγα, ἀντίς γιά σένα νἄχω
κι ὅλοι νά λέν: τ’ ἀπέμεινε, ἡ τρέλλα γιά δικός του,
πιά κόσμος νἆναι κι ἔρωτας κι Ἄγγέλοι καί κουρσάροι,
μαζί του ν’ ἀντιμάχονται, μέ σκοῦνες καί γαλέρες…
μά γώ θηλάζω τ’ ὄνειρο, σ’ ὁλόγιομο μαστάρι,
πού μοιάζει μέ Πανσέληνο καί πλέει στούς ἀγέρες.
Καί μιά ρότα μ’ ὁδήγησε, γιά χίλια χρόνια πίσω,
ἐκεῖ πού οἱ καλόγεροι, παλεύουν μ’ ἀγρυπνίες
κι ἡ μάνα μου μ’ ὁρμήνευε καί πάλι νά γυρίσω,
ὅτ’ ἤμουν δῆθεν ἄπλαστος, γιά τέτοιες κοινωνίες….
Κι ὄρθων’ ἡ πέτρα ἀθάνατα, στόν Ἄθω Μοναστήρια,
σάν φρυκτωρίες Ἄγγελων, Τῆς Παναγιᾶς λαμπάδες,
κι αἰῶνες προσκυνάγανε, ἀτέλειωτη παλίρροια,
σεμνοί καί ρασοφόρετοι, μ’ ὁλόλευκες γενειάδες.
Κι ἦταν βουνά καί πέλαγα, μιᾶς Αὐτοκρατορίας,
πολύτιμό της κόσμημα κι Ἑλλήνων ἡ Πατρίδα,
Μαρτύρων τόπος γέννημα καί τόλμης καί ἀνδρείας,
ἡ Μήτρα κυοφόρησης, αὐτό πού λέμ’ Ἑλπίδα.
 07.26΄00΄΄21/7/2018