Η φίλη μου, η Ν

H φίλη μου Ν. κάτοικος νησιού του ανατολικού Αιγαίου που έχει γεμίσει μετανάστες, μου έλεγε πόσο στεναχωριέται με τους καημένους τους μετανάστεςκαι αυτά που περνάνε...

Η ίδια, πλούσιας καταγωγής, μένει σε τεράστια βίλα, καλά περιφραγμένη, με 10 στρέμματα κήπο. Αριστερή εκ παραδόσεως πρέπει να στεναχωρηθεί για τα βάσανα του τρίτου κόσμου, έτσι λέει το πρωτόκολλο. Βέβαια δε στεναχωριέται και τόσο που να ανοίξει την πόρτα από τη βίλα και να κάνει τον μεγάλο, ωραίο, κήπο κατασκήνωση. Μακράν από αυτή μια τέτοια σκέψη...

Η φίλη μου η Ν. έχει λοιπόν τραβήξει μια διαχωριστική γραμμή μεταξύ δημόσιου και ιδιωτικού. Άλλοι νόμοι κι άλλοι κανόνες διέπουν τον ένα κι άλλοι τον άλλο. Αλλιώς μετράει τον ένα αλλιώς τον άλλο. Άπειρους μετανάστες χωράει ο ένας. Κανέναν ο άλλος. Ξέφραγος ο ένας, με φράκτη υψηλό ο άλλος.

Πού κάνει λοιπόν λάθος η φίλη μου η Ν.;

Πρώτον, δεν έχει καμιά ιδέα τι σημαίνει βοήθεια και αλληλεγγύη αληθινή. Καμιά απολύτως. Όταν αυτά τα σπουδαία δε σε διαπερνούν προσωπικά, όταν δεν αφορούν τη δική σου προσωπική κατάθεση, υπάρχουν μόνο ως νοσηρή, ανεύθυνη και άχρηστη φαντασία. Όποιος έχει βιώματα αλληλεγγύης, βιώματα κατάθεσης από το δικό του χώρο καταλαβαίνει πόσο ρηχή και πόσο τιποτένια είναι η στεναχώρια της φίλης μου της Ν. Δεν είναι καν υποκρίτρια η φίλη του η Ν. Ανυποψίαστη είναι. Αφελής που νόμισε ότι θα σώσει τον τρίτο κόσμο με κουπόνια σε εργολάβους σωτηρίας τύπου ΚΚΕ. Και ότι θα τον ανακουφίσει με την δωρεάν στεναχώρια που τόσο εύκολα την πλημμυρίζει για τα βάσανά του. Ίσως κι αξιολύπητη και λειψή, γιατί δεν κατάλαβε ότι δεν υπάρχει αξία, χαρά, ικανοποίηση ή προσφορά που να μη διαπερνάται από την ατομικότητα, που να μην πάλλεται από τον δικό της και μόνο εαυτό. Αντ' αυτού προτίμησε τους εργολάβους και την εύκολη αγέλη. Και απόγινε, ανάμεσά τους, ανάπηρη.

Δεύτερον, επειδή τη φίλη μου τη Ν. δεν την ενδιαφέρει ο δημόσιος χώρος και τον αφήνει στην τύχη της ατζέντας του κάθε Ερντογάν, του κάθε μαφιόζου, διακινητή, τζιχαντιστή, κ.λπ νομίζει ότι όλοι αυτοί και τα παράγωγά τους έχουν την ίδια μακροθυμία και την ίδια αδιαφορία για τον δημόσιο χώρο. Όμως ακόμη κι αν η φίλη μου η Ν. δε θέλει να θεσπίσει ΝΟΜΟ για το δημόσιο χώρο, αλίμονο, θα το κάνουν ευχαρίστως και μοιραίως άλλοι! Κι έτσι, όταν μια μέρα βγει από το μεγάλο φράχτη στο δημόσιο χώρο θα την περιμένει για ξενάγηση αυτός που θα έχει στο μεταξύ νομοθετήσει εκεί. 

Μπορεί το εργαλείο του νόμου να είναι τότε το στειλιάρι του χρυσαυγίτη, μπορεί να είναι η χατζάρα του ισλαμιστή. Μπορεί κι ο Ερντογάν ο ίδιος που θα της πει ότι έχει αδέρφια και στεναχωριέται κι ήρθε να δώσει ένα χεράκι βοήθειας. Θα τη στεναχωρήσω τη φίλη μου την Ν. αλλά μοιάζει εδώ με τη γνωστή Σιδηρά Κυρία που κι αυτή δε γούσταρε δημόσιους χώρους και ήθελε να τους ιδιωτικοποιήσει. Η μεγαλόκαρδη η φίλη μου βέβαια δεν συμπαθεί ούτε τους ιδιωτικούς χώρους, όταν ασφαλώς είναι έξω απ' τον υψηλό φράχτη...

...Μόνο που, αλίμονο, όλα αυτά δεν έχουν πια καμία σημασία.

Εκείνη τη στιγμή ο νέος νομοθέτης θα της δείξει με νόημα και με εύλογη απορία το φράκτη της. Θα της πλασάρει και μια ωραία θεωρία – έτσι συνήθως γίνεται- και μετά θα της τον γκρεμίσει.

Και τότε η φίλη μου η Ν., για πρώτη φορά στη ζωή της θα στεναχωρηθεί πραγματικά για κάτι. Τότε, για πρώτη φορά, το αληθινό βίωμα θα έχει κλωτσήσει από μέσα της την άχρηστη φαντασίωση, την ανήθικη σαβούρα με την οποία είχε μάθει να βολεύεται ανεύθυνα χρόνους πολλούς.

Nikos Sakkas