…τὸ χάνουμε τὸ παιχνίδι τῆς ἐπιβιώσεώς μας Πατριῶτες!!!
Κι ὅταν ἀναφέρομαι στὸν κυρίαρχο κυβερνητικὸ ῥόλο τῆς βλακείας, δὲν περιορίζομαι μόνον στὰ τῶν (φερομένων ὡς) κυβερνώντων μας, ἀλλὰ στὸ καθ΄ ὅλα (τοῦ Ἀριστοτέλους). Ὅλοι μας, ἄλλος περισσότερο κι ἄλλος λιγώτερο, ναί, τὴν ἔχουμε τὴν …βλάβη μας!!! Πάσχουμε…Βαρύτατα…
Ὅλοι μας τὸ ἔχουμε τὸ κάτι …περίεργο στὰ μυαλά μας. Ἄλλος περισσότερο κι ἄλλος λιγώτερο, πάσχουμε… ἔχουμε βλάβες… Εἴμεθα (ἀπὸ λίγο ἔως πολύ) βλαμμένοι δῆλα δή…
Καὶ οἱ ἔχοντες βλάβη, στὰ αὐστηρῶς φυσικὰ ὅρια, δὲν ἔχουν δικαίωμα ἐπιβιώσεως.
Μία ψυχρὴ ἀπὸ μέρους μας παρατήρησις στὸ πῶς ἀντιμετωπίζονται τὰ ἀνάπηρα κουτάβια ἢ γατάκια ἀπὸ τὶς μάννες τους, θὰ μᾶς ἀποδείξη ἁπλῶς πὼς ἡ Φυσικὴ Ἐπιλογὴ εἶναι αὐτὴ τῆς (ὅσο τὸ δυνατὸν πλησιεστέρας) ἀρτιότητος καὶ ὄχι ἡ, διὰ τῆς βίας, διατήρησις ἐν ζωῇ.
Δὲν εἶναι ἀστεῖο φίλοι μου. Εἶναι μία πραγματικότης, ποὺ ἐὰν θέλουμε νὰ τὴν ἀνατρέψουμε, δὲν γίνεται νὰ κυττᾶμε διαρκῶς γύρω μας. Ὀφείλουμε νὰ ξεκινήσουμε πρῶτα καὶ κύρια ἀπὸ ἐμᾶς. Νὰ κυτταχθοῦμε στοὺς καθρέπτες μας καὶ νὰ …«ξεφλουδίσουμε», σιγά-σιγὰ καὶ μὲ τὸν χρόνο μας, ὅλα ἐκείνα ποὺ μᾶς διατηροῦν ἐν καταστολῇ, ἐν ὑπνώσει καὶ ἐν συγχύσει. Διότι (καὶ ἡ δική μας) ἡ βλακεία, ὁποιασδήποτε ἐκτάσεως, ὡς μοναδικό της στόχο πάντα ἐμᾶς ἔχει. Κι ὅσο αὐτὴ βασιλεύῃ, τόσο ἐμεῖς θὰ παραμένουμε ἄβουλοι (ἢ καὶ ὀργισμένα …ἄβουλοι) δοῦλοι της.
Γιατί ἅπαντες ἐξ ἡμῶν συνεισφέρουμε στήν βασιλεία τῆς βλακείας;
Μά, διότι, θέλουμε δὲν θέλουμε, διατηροῦμε παπαγαλίζοντας ἀμέτρητες ἰδεοληψίες, ποὺ «ἐμβολιασμένες» μὲ κάθε λογῆς (ἐπίσης ἰδεολοπτικά) δηλητήρια, ἀπὸ ἐξωγενῆ συνήθως ἐρεθίσματα, μᾶς προσφέρουν ἐννοιολογικές, ἰδεοληπτικὲς καὶ ἀντιληπτικὲς ἐναλλακτικὲς προεκτάσεις καὶ …«διεξόδους», ἀλλὰ στὴν πραγματικότητα ἐνισχύουν τὶς παρερμηνείες καὶ τὶς παραδοξότητες. Διότι, κακὰ τὰ ψέμματα, ὅσο διευρύνονται (ἐνοιολογικῶς, συνειδησιακῶς καὶ ἀντιληπτικῶς) τὰ ἀναγκαία τῆς Ἐπιβιώσεώς μας Ὅρια, οἱ Ἀξίες καὶ οἱ Ἀρχές, τόσο ἀπομειώνονται οἱ προσλαμβάνουσές μας, τὰ ἀντανακλαστικά μας καὶ ἡ Φυσικὴ συντήρησις τῆς Αἰσθήσεως τοῦ κινδύνου. Ὅλα αὐτὰ ποὺ διατηροῦν ἐν ἐγρηγόρσει τὴν Ἀνάγκη Ἐπιβιώσεώς μας σιγά-σιγὰ δηλητηριάζονται, ἀλλοιώνονται καὶ ἁδρανοῦν, ἐνᾦ ἐμεῖς καθιστάμεθα κυριολεκτικῶς …ζόμπυ, ποὺ ἀδυνατοῦν νὰ διακρίνουν ἀκόμη καὶ τὰ αὐτονόητα.
Οἱ βαθμοὶ αὐτῆς τῆς …ζομποποιήσεώς μας ποικίλουν, ἀλλά, δυστυχῶς μας, ὑφίστανται.. Μὰς ἀποξενώνουν ἀπὸ τοὺς γύρω μας καὶ μᾶς ἀπομακρύνουν ἀπὸ αὐτὸ ποὺ ὅλοι μας χρειαζόμεθα. Κι αὐτὸ ποὺ ὅλοι μας χρειαζόμεθα εἶναι ἑνωτικὲς κινήσεις καὶ πράξεις. Ὄχι διαιώνησις τῆς ἀποδομήσεως.
Οἱ ἀντιληπτικές μας προσλαμβάνους καί, καταληκτικῶς, οἱ τρόποι ἐπικοινωνίας μας ἔχουν σχεδὸν ἁδρανοποιηθῆ. Δεχόμεθα μόνον ὅσα θεωροῦμε κοντινὰ στὶς πεποιθήσεις μας. Ὅλα τὰ ὑπόλοιπα τὰ ἀποῤῤίπτουμε, ἀκόμη κι ἐὰν μᾶς περιγελοῦν καταφανῶς οἱ ἀποδείξεις τους. Συνεισφέρουμε διαρκῶς στὸ νὰ μεγιστοποιῶνται οἱ ἀσάφειες. Μὰ ὅσο αὐτὲς οἱ ἀσάφειες ἐξαπλώνονται, τόσο μεγαλώνουν τὰ χάσματα μὲ τοὺς γύρω μας, ἐνᾦ ἐκ παραλλήλου τόσο ἐλαχιστοποιῶνται οἱ δεσμεύσεις, μας οἱ στόχοι μας, μά, κυρίως, ἡ συμμετοχή μας στὴν κοινωνικὴ συνοχή.
Καταληκτικῶς, ὅλα αὐτὰ ἀντιμάχονται τὶς συνειδήσεις μας καὶ μᾶς ἀφαιροῦν διαρκῶς βαθμοὺς Ἐλευθερίας. Διότι, κακὰ τὰ ψέμματα, οἱ βαθμοὶ Ἐλευθερίας δὲν συντηρῶνται σὲ ἀτομικὸν ἐπίπεδον γιὰ πολύ. Ἀπαιτεῖται συνεργασία μὲ τοὺς γύρω μας καὶ κοινὴ στόχευσις. Ὅσο ὅμως αὐξάνονται αὐτὲς οἱ παρερμηνείες καὶ οἱ παραδοξότητες, τόσο αὐξάνονται οἱ ἐκπτώσεις στὴν λογική μας, τόσο πολλαπλασιάζονται οἱ συμβιβασμοίς μας καὶ τόσο περισσότερο μειώνονται οἱ βαθμοὶ Ἐλευθερίας μας.
Οὔτως ἢ ἄλλως ὁ Ἐλεύθερος Ἄνθρωπος δὲν συντηρεῖ ἀσάφειες στὸ μυαλό του. Παραμένει διαρκῶς ἑστιασμένος σὲ συγκεκριμένους σκοπούς, παρεκκλίνει τῶν διαδρομῶν του μόνον ἐὰν ἀποδειχθοῦν λάθος οἱ ἐπιλογές του καὶ οὐδέποτε παύει νὰ ἐργάζεται, συνειδητῶς, γιὰ ἕναν καλλίτερο κόσμο.
Τί ἀκριβῶς κάνουμε ἐμεῖς γιά ὅλα αὐτά;
πηγή
Σημειώσεις
Ἡ μεγίστη ἀνάγκη γιὰ ὅλους μας εἶναι νὰ ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ κάθε εἴδους ὀπτική μας καὶ νὰ ἀποκτήσουμε νέες, πιὸ πανοραμικές. Ὁπτικὲς ποὺ λησμονήσαμε καί, ἀκριβῶς γιὰ αὐτό, φθάσαμε σήμερα στὸ νὰ μαζοποιούμεθα συνειδητῶς, πρὸ κειμένου νὰ μὴν κοπιάσουμε γιὰ τὰ αὐτονόητα. Οἱ ἀποφάσεις ὅμως αὐτὲς ἔχουν τίμημα καί, ἐὰν δὲν ζορισθοῦμε γιὰ νὰ τὸ πληρώσουμε, δὲν ἔχουμε καὶ πολλὲς πιθανότητες.
Ἔγραφα τὶς πρὸ ἄλλες γιὰ τὴν …ὑποσυνείδητο αὐτοχειρία μας. Ἐν ὀλίγοις ἔγραφα γιὰ τὸν καρκίνο, ποὺ τοῦ «ἐπιτρέπουμε» νὰ εἰσέρχεται στὰ σώματά μας καὶ νὰ μᾶς σκοτώνει, ἂν καὶ γνωρίζουμε, στὸ βάθος, πὼς κύριοι ὑπεύθυνοι γιὰ τὸν ἐρχομό του εἴμαστε ἐμεῖς.
Ὅμως αὐτοὶ οἱ καρκίνοι σκοτώνουν ἕνα πρὸς ἕνα τὰ ἄτομα (κύτταρα).
Ἐδῶ συζητᾶμε γιὰ ἄλλον καρκίνο: αὐτὸν ποὺ σκοτώνει συνολικὰ τὶς κοινωνίες.
Ὁ καρκίνος τῆς κάθε κοινωνίας κατατρώγει κάθε ἐπὶ μέρους μορφὴ ζωῆς, ποὺ ἐπεβίωσε τῶν ἀτομικῶν καρκίνων, ἐνᾦ παρασύρει καὶ τὰ ἄτομα (κύτταρα) στὸν ἀπόλυτο ἀφανισμό.
Κι ὅταν ἀναφέρομαι στὸν κυρίαρχο κυβερνητικὸ ῥόλο τῆς βλακείας, δὲν περιορίζομαι μόνον στὰ τῶν (φερομένων ὡς) κυβερνώντων μας, ἀλλὰ στὸ καθ΄ ὅλα (τοῦ Ἀριστοτέλους). Ὅλοι μας, ἄλλος περισσότερο κι ἄλλος λιγώτερο, ναί, τὴν ἔχουμε τὴν …βλάβη μας!!! Πάσχουμε…Βαρύτατα…
Ὅλοι μας τὸ ἔχουμε τὸ κάτι …περίεργο στὰ μυαλά μας. Ἄλλος περισσότερο κι ἄλλος λιγώτερο, πάσχουμε… ἔχουμε βλάβες… Εἴμεθα (ἀπὸ λίγο ἔως πολύ) βλαμμένοι δῆλα δή…
Καὶ οἱ ἔχοντες βλάβη, στὰ αὐστηρῶς φυσικὰ ὅρια, δὲν ἔχουν δικαίωμα ἐπιβιώσεως.
Μία ψυχρὴ ἀπὸ μέρους μας παρατήρησις στὸ πῶς ἀντιμετωπίζονται τὰ ἀνάπηρα κουτάβια ἢ γατάκια ἀπὸ τὶς μάννες τους, θὰ μᾶς ἀποδείξη ἁπλῶς πὼς ἡ Φυσικὴ Ἐπιλογὴ εἶναι αὐτὴ τῆς (ὅσο τὸ δυνατὸν πλησιεστέρας) ἀρτιότητος καὶ ὄχι ἡ, διὰ τῆς βίας, διατήρησις ἐν ζωῇ.
Δὲν εἶναι ἀστεῖο φίλοι μου. Εἶναι μία πραγματικότης, ποὺ ἐὰν θέλουμε νὰ τὴν ἀνατρέψουμε, δὲν γίνεται νὰ κυττᾶμε διαρκῶς γύρω μας. Ὀφείλουμε νὰ ξεκινήσουμε πρῶτα καὶ κύρια ἀπὸ ἐμᾶς. Νὰ κυτταχθοῦμε στοὺς καθρέπτες μας καὶ νὰ …«ξεφλουδίσουμε», σιγά-σιγὰ καὶ μὲ τὸν χρόνο μας, ὅλα ἐκείνα ποὺ μᾶς διατηροῦν ἐν καταστολῇ, ἐν ὑπνώσει καὶ ἐν συγχύσει. Διότι (καὶ ἡ δική μας) ἡ βλακεία, ὁποιασδήποτε ἐκτάσεως, ὡς μοναδικό της στόχο πάντα ἐμᾶς ἔχει. Κι ὅσο αὐτὴ βασιλεύῃ, τόσο ἐμεῖς θὰ παραμένουμε ἄβουλοι (ἢ καὶ ὀργισμένα …ἄβουλοι) δοῦλοι της.
Γιατί ἅπαντες ἐξ ἡμῶν συνεισφέρουμε στήν βασιλεία τῆς βλακείας;
Μά, διότι, θέλουμε δὲν θέλουμε, διατηροῦμε παπαγαλίζοντας ἀμέτρητες ἰδεοληψίες, ποὺ «ἐμβολιασμένες» μὲ κάθε λογῆς (ἐπίσης ἰδεολοπτικά) δηλητήρια, ἀπὸ ἐξωγενῆ συνήθως ἐρεθίσματα, μᾶς προσφέρουν ἐννοιολογικές, ἰδεοληπτικὲς καὶ ἀντιληπτικὲς ἐναλλακτικὲς προεκτάσεις καὶ …«διεξόδους», ἀλλὰ στὴν πραγματικότητα ἐνισχύουν τὶς παρερμηνείες καὶ τὶς παραδοξότητες. Διότι, κακὰ τὰ ψέμματα, ὅσο διευρύνονται (ἐνοιολογικῶς, συνειδησιακῶς καὶ ἀντιληπτικῶς) τὰ ἀναγκαία τῆς Ἐπιβιώσεώς μας Ὅρια, οἱ Ἀξίες καὶ οἱ Ἀρχές, τόσο ἀπομειώνονται οἱ προσλαμβάνουσές μας, τὰ ἀντανακλαστικά μας καὶ ἡ Φυσικὴ συντήρησις τῆς Αἰσθήσεως τοῦ κινδύνου. Ὅλα αὐτὰ ποὺ διατηροῦν ἐν ἐγρηγόρσει τὴν Ἀνάγκη Ἐπιβιώσεώς μας σιγά-σιγὰ δηλητηριάζονται, ἀλλοιώνονται καὶ ἁδρανοῦν, ἐνᾦ ἐμεῖς καθιστάμεθα κυριολεκτικῶς …ζόμπυ, ποὺ ἀδυνατοῦν νὰ διακρίνουν ἀκόμη καὶ τὰ αὐτονόητα.
Οἱ βαθμοὶ αὐτῆς τῆς …ζομποποιήσεώς μας ποικίλουν, ἀλλά, δυστυχῶς μας, ὑφίστανται.. Μὰς ἀποξενώνουν ἀπὸ τοὺς γύρω μας καὶ μᾶς ἀπομακρύνουν ἀπὸ αὐτὸ ποὺ ὅλοι μας χρειαζόμεθα. Κι αὐτὸ ποὺ ὅλοι μας χρειαζόμεθα εἶναι ἑνωτικὲς κινήσεις καὶ πράξεις. Ὄχι διαιώνησις τῆς ἀποδομήσεως.
Οἱ ἀντιληπτικές μας προσλαμβάνους καί, καταληκτικῶς, οἱ τρόποι ἐπικοινωνίας μας ἔχουν σχεδὸν ἁδρανοποιηθῆ. Δεχόμεθα μόνον ὅσα θεωροῦμε κοντινὰ στὶς πεποιθήσεις μας. Ὅλα τὰ ὑπόλοιπα τὰ ἀποῤῤίπτουμε, ἀκόμη κι ἐὰν μᾶς περιγελοῦν καταφανῶς οἱ ἀποδείξεις τους. Συνεισφέρουμε διαρκῶς στὸ νὰ μεγιστοποιῶνται οἱ ἀσάφειες. Μὰ ὅσο αὐτὲς οἱ ἀσάφειες ἐξαπλώνονται, τόσο μεγαλώνουν τὰ χάσματα μὲ τοὺς γύρω μας, ἐνᾦ ἐκ παραλλήλου τόσο ἐλαχιστοποιῶνται οἱ δεσμεύσεις, μας οἱ στόχοι μας, μά, κυρίως, ἡ συμμετοχή μας στὴν κοινωνικὴ συνοχή.
Καταληκτικῶς, ὅλα αὐτὰ ἀντιμάχονται τὶς συνειδήσεις μας καὶ μᾶς ἀφαιροῦν διαρκῶς βαθμοὺς Ἐλευθερίας. Διότι, κακὰ τὰ ψέμματα, οἱ βαθμοὶ Ἐλευθερίας δὲν συντηρῶνται σὲ ἀτομικὸν ἐπίπεδον γιὰ πολύ. Ἀπαιτεῖται συνεργασία μὲ τοὺς γύρω μας καὶ κοινὴ στόχευσις. Ὅσο ὅμως αὐξάνονται αὐτὲς οἱ παρερμηνείες καὶ οἱ παραδοξότητες, τόσο αὐξάνονται οἱ ἐκπτώσεις στὴν λογική μας, τόσο πολλαπλασιάζονται οἱ συμβιβασμοίς μας καὶ τόσο περισσότερο μειώνονται οἱ βαθμοὶ Ἐλευθερίας μας.
Οὔτως ἢ ἄλλως ὁ Ἐλεύθερος Ἄνθρωπος δὲν συντηρεῖ ἀσάφειες στὸ μυαλό του. Παραμένει διαρκῶς ἑστιασμένος σὲ συγκεκριμένους σκοπούς, παρεκκλίνει τῶν διαδρομῶν του μόνον ἐὰν ἀποδειχθοῦν λάθος οἱ ἐπιλογές του καὶ οὐδέποτε παύει νὰ ἐργάζεται, συνειδητῶς, γιὰ ἕναν καλλίτερο κόσμο.
Τί ἀκριβῶς κάνουμε ἐμεῖς γιά ὅλα αὐτά;
πηγή
Σημειώσεις
Ἡ μεγίστη ἀνάγκη γιὰ ὅλους μας εἶναι νὰ ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ κάθε εἴδους ὀπτική μας καὶ νὰ ἀποκτήσουμε νέες, πιὸ πανοραμικές. Ὁπτικὲς ποὺ λησμονήσαμε καί, ἀκριβῶς γιὰ αὐτό, φθάσαμε σήμερα στὸ νὰ μαζοποιούμεθα συνειδητῶς, πρὸ κειμένου νὰ μὴν κοπιάσουμε γιὰ τὰ αὐτονόητα. Οἱ ἀποφάσεις ὅμως αὐτὲς ἔχουν τίμημα καί, ἐὰν δὲν ζορισθοῦμε γιὰ νὰ τὸ πληρώσουμε, δὲν ἔχουμε καὶ πολλὲς πιθανότητες.
Ἔγραφα τὶς πρὸ ἄλλες γιὰ τὴν …ὑποσυνείδητο αὐτοχειρία μας. Ἐν ὀλίγοις ἔγραφα γιὰ τὸν καρκίνο, ποὺ τοῦ «ἐπιτρέπουμε» νὰ εἰσέρχεται στὰ σώματά μας καὶ νὰ μᾶς σκοτώνει, ἂν καὶ γνωρίζουμε, στὸ βάθος, πὼς κύριοι ὑπεύθυνοι γιὰ τὸν ἐρχομό του εἴμαστε ἐμεῖς.
Ὅμως αὐτοὶ οἱ καρκίνοι σκοτώνουν ἕνα πρὸς ἕνα τὰ ἄτομα (κύτταρα).
Ἐδῶ συζητᾶμε γιὰ ἄλλον καρκίνο: αὐτὸν ποὺ σκοτώνει συνολικὰ τὶς κοινωνίες.
Ὁ καρκίνος τῆς κάθε κοινωνίας κατατρώγει κάθε ἐπὶ μέρους μορφὴ ζωῆς, ποὺ ἐπεβίωσε τῶν ἀτομικῶν καρκίνων, ἐνᾦ παρασύρει καὶ τὰ ἄτομα (κύτταρα) στὸν ἀπόλυτο ἀφανισμό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου