Ένας κόμπος η χαρά μου

Σαν σήμερα έφυγε πριν 13 χρόνια ο μεγάλος μας συνθέτης και στιχουργός Σταύρος Κουγιουμτζής . Σε μια ομιλία του σε εκδήλωση συναυλία που είχε οργανωθεί για τα τον τιμήσουν είχε πει τα εξής: «Όταν μέναμε στην Αθήνα ακόμη, το ‘75 περίπου, θυμάμαι πως μέναμε στο Μαρούσι. Ένα πρωινό δεν είχα όρεξη να δουλέψω και πήγα στην Πάρνηθα να περπατήσω λιγάκι και να πάρω καθαρό αέρα. Στους πρόποδες της Πάρνηθας, άφησα κάπου το αμάξι και άρχισα να ανηφορίζω το δρόμο, ένα στενό δρόμο που είχε για να πας επάνω. Πρόσεξα ότι είχαν βάλει καινούργια άσφαλτο και ήτανε μαύρη η άσφαλτος, ένα πηχτό πράγμα… Και φαινότανε ενός, δύο μηνών περίπου, άσφαλτος καινούργια, ολοκαίνουργια. Κι όπως βάδιζα έτσι κι έβλεπα τη μαυρίλα αυτή, ξαφνικά μου έκανε εντύπωση, στο δρόμο στην άκρη δεξιά, ένα λουλουδάκι, κατόρθωσε να βγει μέσα απ’ την πίσσα αυτή της ασφάλτου. Όταν το είδα έτσι, συγκινήθηκα, σταμάτησα και χαμήλωσα λιγάκι, έσκυψα και το θαύμαζα συγκινημένος… Πώς μπόρεσε αυτό το λουλουδάκι, ένα λεπτό πραγματάκι ήτανε, έτσι ένα πολύ μικρό, να βγει μέσα απ’ αυτή τη μαύρη άσφαλτο…

Σήμερα που ο ουρανός σκοτεινιάζει και πάλι μου ήρθε αυτό το λουλουδάκι πάλι στη σκέψη μου, γιατί πάντα χρειαζόμαστε ένα τραγούδι, μια βραδιά, μια ιστορία να μας θυμίζει ότι και οι ζωές μας είναι έτσι, σαν αυτό το λουλουδάκι που διψάει για ήλιο και παλεύει σε αντίξοες συνθήκες.."

"Άσε με πάλι να σου πω για χρόνια περασμένα για τα τραγούδια που αγαπώ τα παραπονεμένα. Ένας κόμπος η χαρά μου κι όμως αν θα ρθεις στάλα στάλα θα στη δώσω για να δροσιστείς.."

Άσε με πάλι να σου πω
για χρόνια περασμένα
για τα τραγούδια που αγαπώ
τα παραπονεμένα

Ένας κόμπος η χαρά μου
κι όμως αν θα ρθεις
στάλα στάλα θα στη δώσω
για να δροσιστείς

Άσε με πάλι να ρωτώ
ο χρόνος τι θα φέρει
ο ήλιος και ο κεραυνός
μου στήσανε καρτέρι

Ένας κόμπος η χαρά μου
κι όμως αν θα ρθεις
στάλα στάλα θα στη δώσω
για να δροσιστείς