Άρης Σερβετάλης: «Πιστεύω στη διαδρομή της μετάνοιας, της κάθαρσης και της θέωσης.»

                                                                                 

 Ο ηθοποιός μιλά με αφορμή την παράσταση «Ριχάρδος Β΄»

Ενσαρκώνοντας έναν βασιλιά που πέφτει, που ο τίτλος, η ιδιότητα και η εξουσία αποσπώνται βίαια από το πρόσωπό του, εξωθώντας τον να επιστρέψει στον εαυτό, ο ηθοποιός Άρης Σερβετάλης μάς μιλά για την παράσταση «Ριχάρδος Β΄».

Ο Άρης Σερβετάλης βιώνει - μέσα από τον ρόλο του - την τραγωδία της επίγνωσης ενός κόσμου που απελευθερώνεται από την αυταπάτη, και μιλά για την παράσταση και για την τοποθέτησή του απέναντι στις δύσκολες καταστάσεις.

Σκιαγραφείστε μας τον χαρακτήρα του Ριχάρδου Β΄.

- Ριχάρδος. Βασιλιάς Ριχάρδος. Ένας νεαρός μονάρχης. Μια επηρμένη προσωπικότητα. Ένα φερέφωνο των κολάκων. Σαρκάζει και υποκρίνεται, εγκλωβισμένος μέσα στη λάμψη της αυταρέσκειάς του. Σκληρός, δίχως συναισθηματισμούς, εκφέροντας τους πιο λυρικούς και ποιητικούς λόγους. Ένας βασιλιάς που εκθρονίζεται και βεβηλώνεται, που γίνεται σκλάβος της δυστυχίας του και που υποτάσσεται σε αυτήν σαν βασιλιάς. 

Ένα πρόσωπο που συνειδητοποιείται, όταν στερηθεί το βασιλικό του στέμμα. Όταν αποποιηθεί τον τίτλο του και την ιδιότητά του...
                                                                                              
                                          

Πού τον οδηγεί η πτώση του από τον θρόνο;

- Στη συνειδητοποίηση πως δεν είναι εφικτό να είσαι ευχαριστημένος με τίποτα, ώσπου να βρεις την ησυχία, βλέποντας πως τίποτα δεν είσαι...

Τι επιχειρεί να αναδείξει η παράσταση;

- Την πορεία του ανθρώπου από την απόλυτη καταξίωση στη βεβήλωση και την αποκαθήλωση. Τον μεγάλο μηχανισμό της εξουσίας που αντικαθιστά ανθρώπους και μένει αναλλοίωτος μέσα στην ιστορία. Ένα παραμύθι που αφηγείται τον τρόπο που η “ιδιότητα” καταπίνει το “πρόσωπο”...

- Στο δικό μας ζοφερό παρόν και μέλλον, ποια είναι τα κυρίαρχα συναισθήματά σας για όσα συμβαίνουν;

Η τοποθέτησή μου απέναντι στα γεγονότα που κλονίζουν είναι ίδια με αυτήν, που θα είχα σε μια μεγάλη περίοδο ενός χειμώνα ακραίων καιρικών φαινομένων. Επιφυλακτικότητα, πίστη και υπομονή...

Πιστεύετε σε μία - έστω και μακρινή - εξυγίανση;

- Πιστεύω στη διαδρομή της μετάνοιας, της κάθαρσης και της θέωσης. 

Σε μια προσωπική εξυγίανση...

(Πηγή: naftemporiki.gr)

Σχόλιο Π. κοινωνίας: Άξια προσοχής και ομολογία, τα λόγια ενός σύγχρονου ηθοποιού και πιστού χριστιανού, μου θύμισαν εκείνα του Αγίου Παϊσίου, που έλεγε πως:

'' Όταν διορθώσω εγώ τον εαυτό μου, διορθώνεται ένα κομμάτι της Εκκλησίας, (και της κοινωνίας) οπότε μπορούμε να συνεννοηθούμε...''

Παλαιότερα είχε επίσεις εκφράσει την αγάπη του για την Ορθόδοξη πίστη...

''Διαβάζω τον Άγιο Παισιο, τον Άγιο Νικόλαο Βελιμίροβιτς. Μου αρέσει να διαβάζω βίους Αγίους. Μία ιδιαίτερη σχέση έχω με τον Άγιο Διονύσιο τον Αρεοπαγίτη, και τον Ιωάννη τον Πρόδρομο.

Επισκέπτομαι ένα συγκεκριμένο μοναστήρι στη Πελοπόννησο, κοντά στη Δημητσάνα, είναι αφιερωμένο στον Τίμιο Πρόδρομο...'' ~ Άρης Σερβετάλης

Εύχομαι στόν αδερφό μας, με την βοήθεια του Χριστού να βαδίσει αυτή την διαδρομή, που γνωρίζει πως είναι η μόνη απάντηση, σε ολα το νόημα της ανθρώπινης ύπαρξης...

~ Ὁμιλία Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου εις την Πατερική Θεολογία, π. Ἰωάννη Ρωμανίδη''

Ὁ ρόλος τῆς Ἐκκλησίας εἶναι νά θεραπευτεῖ ἡ ψυχή τοῦ ἀνθρώπου. Νά θεραπευτεῖ ὁ νοῦς τοῦ ἀνθρώπου, πού εἴπαμε πώς εἶναι ἡ κύρια δύναμη τῆς ψυχῆς. Καί τί σημαίνει θεραπεία; Νά ἀποβάλει τόν σκοτισμό. Νά ξεσκοτιστεῖ. Γιά νά μπορέσει νά δεῖ τόν Θεό...

Πήγαιναν γιά παράδειγμα οἱ ἄνθρωποι στόν Ἅγιο Πορφύριο ἤ στόν Γέροντα Παΐσιο καί, πρίν ποῦνε τήν ἐρώτηση, ἐκεῖνοι τούς ἔλεγαν τήν ἀπάντηση στό πρόβλημά τους. Πῶς γινόταν αὐτό; Ἀκριβῶς ἐπειδή εἶχαν μέσα τους τή νοερά προσευχή, τή νοερά ἐνέργεια καί τό διορατικό χάρισμα...

Δέν τά ἔχει δώσει μόνο στούς ἁγίους· σέ ὅλους τά ἔχει δώσει. Γιατί ὅμως δέν τά ἔχουμε ἐμεῖς φανερά κι ἐνεργά; Διότι ὑπάρχει αὐτός ὁ σκοτισμός τῆς ψυχῆς ἀπό τίς ἁμαρτίες καί τά πάθη...''
 πηγή