Ο Θεός είναι αγάπη
και ελευθερία
και συγχώρεση.
Τέλος.
Και λες:
Ναι, μα είναι και δικαιοσύνη.
Και λέει ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος, ότι,
ο Θεός πράγματι είναι δίκαιος.
Μα η δικαιοσύνη Του είναι παράδοξη.
Ασυνήθιστη.
Πέρα απ’ τα μέτρα και τη λογική
των ανθρώπων.
¨Δικαιοσύνη του Θεού είναι η «αδικία» Του¨.
Όταν σ’ αγαπώ,
αν έχουμε 6 πορτοκάλια,
θα σου πω,
¨φάε όσα θες,
κι άσε και για μένα
αν περισσέψει κάτι. (άγιος Παΐσιος)
Σ’ αγαπώ,
και θέλω εσύ να νιώσεις πρώτα καλά.
Εγώ χαίρομαι, όταν εσύ χαίρεσαι.¨
Αυτή είναι η δικαιοσύνη της αγάπης.
Δεν έχει να κάνει με μαθηματικά,
μα με τη λογική της καρδιάς.
Ας το πούμε πάλι:
¨Δικαιοσύνη του Θεού είναι η «αδικία» Του¨.
Θυμήσου μερικές τέτοιες
φαινομενικές ¨αδικίες¨ του Θεού:
¨Αδικία¨ ήταν όταν δεν κατέκρινε την πόρνη,
κι έτρωγε με τελώνες και αμαρτωλούς.
¨Αδικία¨ όταν αγάπησε τόσο τον Ιούδα
και του έδωσε το ταμείο των μαθητών.
(Ταμείο, στον κλέφτη!! Δηλαδή, έλεος!)
¨Αδικία¨ όταν άφησε τα 99 πρόβατα, κι έψαχνε στους γκρεμούς το ένα!
¨Αδικία¨ όταν έκανε πανηγύρι για τον Άσωτο που γύρισε μετανιωμένος.
¨Αδικία¨ όταν πλήρωσε τον εργάτη που έπιασε δουλειά μόλις την τελευταία στιγμή, με το ίδιο μεροκάματο που έδωσε σ’ όσους κουράστηκαν απ’ τα χαράματα!
¨Αδικία¨ όταν μας αγάπησε τόσο πολύ, και σταυρώθηκε για μας
¨έτι αμαρτωλών ημών όντων¨,
δηλαδή, ΠΡΙΝ μετανιώσουμε, πριν διορθωθούμε κι αλλάξουμε.
¨Αδικία¨ ήταν όταν έσωζε τον ληστή στο Σταυρό.
¨Αδικία¨ που ανατέλλει τον ήλιο σε δίκαιους,
αλλά και σε αμαρτωλούς.
Η θεία αγάπη, δεν πάει με τη ζυγαριά
και τα δικαστήρια αυτου του κόσμου.
Ο νομικισμός δεν έχει σχέση με το Θεό και το Πνεύμα Του.
Ο νους μας, γεμάτος κουτάκια και καλούπια,
δεν το αντέχει όλο αυτό.
Το νοσηρό μεγάλωμά μας,
νιώθει αμηχανία μπροστά στην τόση αρχοντιά κι ελευθερία.
Ο ηθικισμός και συντηρητισμός μας,
αντιδρά σ’ αυτό το θείο Ήθος.
Μα μας συμφέρει όλο αυτό, τελικά.
Διότι το σχέδιο της ¨άδικης¨ αγάπης Του,
ελπίζουμε να ¨πιάσει¨ κι εμάς,
και να ισχύσει και για τη δική μας δικαίωση.
Και τώρα,
για όσο ζούμε.
Μα και τη στιγμή που θα φεύγουμε
και θα περιμένουμε να νιώσουμε
το βλέμμα Του επάνω μας
επιεικές, συμπαθές και σωτήριο…
Θα είναι ¨άδικο¨ αν σωθούμε,
μιας κι είμαστε
τόσο αμαρτωλοί.
Μα θα μας αρέσει σίγουρα πολύ…
2 σχόλια:
Δυσκολευόμαστε να κατανοήσουμε τη δικαιοσύνη Του γιατί δεν μοιάζει με τη δική μας, και πολλές φορές "δεν θέλουμε" γιατί μας "χαλάει" το "δημιούργημα" μας με το οποίο θεωρούμε ότι έχουμε παρρησία μπροστά Του. Δηλαδή "τα καλά μας έργα", όπως ο πρεσβύτερος υιός."Πάσα η δικαιοσύνη ημών είναι ως ρυπαρόν ιμάτιον".Ο Θεός θέλει και μας αγαπάει θέλει και μας σώζει.. "Δίκαιος" για τον Θεό είναι όποιος έχει πίστη. Έτσι μας λέει στην επιστολή προς Εβραίους. Από την γνήσια πίστη που είναι "ελπιζομένων υπόστασις", "έλεγχος πραγμάτων μη βλεπομένων", δηλαδή όραση και υπόσταση (ύπαρξη) των αοράτων, κυρίως όραση του τρόπου που μας βλέπει, της ακατανόητης αγάπης Του, αναγνωρίζεται ο άνθρωπος ως δίκαιος. Αυτό που "παρόργιζε" τον Θεό ήταν πάντα η απιστία η αμφιβολία απέναντι Του, απέναντι στις υποσχέσεις Του, και τις προθέσεις Του. Αυτή που έσπειρε ο Εωσφόρος στην Εύα όταν της είπε ότι ο Θεός τους "εξαπάτησε". Και όταν το πίστεψε και με την παρακοή αποκόπηκε, "φοβήθηκε" και "κρύφτηκε". Όλα αυτά αντανακλούν και τις δικές μας αντιδράσεις, του ενός απέναντι στον άλλο. Αμφιβολία, καχυποψία, φόβος, κλείσιμο, κρύψιμο. Φόβος να μην εξαπατηθούμε, φόβος να μην πονέσουμε. Γι αυτό δεν θέλουμε να "εκτεθούμε" να "παραδοθούμε", κρατάμε τείχη και όρια. Είναι ανθρώπινο.. Δεν είναι εύκολη η κένωση, είναι το έργο μιας ολόκληρης ζωής. Πολλές φορές γίνεται "βεβιασμένα" από τον Θεό μέσα από δύσκολα ασήκωτα πράγματα.. Οι Άγιοι δεν έδωσαν μόνο κάποια κομμάτια του εαυτού τους αλλά και την ίδια τη ζωή τους. Υπάρχουν όμως κάποιες λεπτές ισορροπίες σε όλα αυτά. Καλείσαι να είσαι "μόνος" με τον "Μόνο" και ταυτόχρονα "δοσμένος" σε όλους. Πως γίνεται;.. Όταν τα διαχωρίσουμε πέφτουμε σε ειδωλολατρεία, σε εμπαθή αγάπη των άλλων.Αν δεν υπάρχει πρώτα η κοινωνία μαζί Του, τίποτα δεν μπορεί να μπει στη σωστή του θέση. Η κοινωνία μαζί Του, η θέα της Αγιότητάς Του, προκαλεί την αδιάλλειπτη μετάνοια, και τότε το μυστικό έργο της Θείας Χάρης στην καρδιά μας, είναι ο "καινός άνθρωπος", με "καινή" καρδιά, όραση, πίστη ελπίδα αγάπη, που μπορεί μετά να κάνει και όλα τα υπόλοιπα, και να φτάσει ακόμα και σε ύψη αγιότητας. Όλα τα κάνει Εκείνος.Εμείς πρέπει απλώς να μην Τον αφήνουμε.. ποτέ.. ότι και αν μας συμβαίνει.. έτσι "σκανδαλωδώς" να μην Τον αφήνουμε.. Να αγκαλιάζουμε την εικόνα Του, να καθόμαστε νοητά στα πόδια Του, και να Του μιλάμε, σε οποιεσδήποτε συνθήκες. Όλα αυτά που περνάει ο μεταπτωτικός άνθρωπος έχουν σκοπό να Τον "προσλάβουμε" καθώς είναι: Πατέρας μας.. όχι με λόγια αλλά βιωματικά. Και όλα θα τα κάνει Εκείνος με την Θεία Χάρη Του.
Εναντίον του «ηθικισμού» οι ακόλουθοι του πιθηκισμού...
Δημοσίευση σχολίου