Ένα μελαγχολικό πλην αγαπημένο ποίημα ...

Η πολιτεία, καταχνιασμένη,
φεύγει, διαλύεται, ξεθυμαίνει.

Στο βράδυ αυτό το νοτερό,
είν' όλα αχλύ κι όλα νερό.
Μες στα νερά, πώς τρεμοσβήνει
μια κατακίτρινη σελήνη.
Κι αυτά τα δέντρα, στη σειρά,
κι οι εκκλησιές, μες στα νερά!
Μέσα μου κλαίει απόψε πάλι
υγρός αχνός, ώχρα κι αθάλη.
Κι είν' η καρδιά μου σφαλιστή,
σα μια μητρόπολη σβηστή.
Μες στην καρδιά μου έχω κλεισμένο
ένα μεγάλο Εσταυρωμένο.
Στα πόδια του - φτωχειά πιστή!
- η Ελλάδα κλαίει, γονατιστή.
σπουδές, τέλλος άγρας