Φεγγαράκι μου λαμπρό … δώσε και σε μένα λίγη φώτιση

Φεγγαράκι μου λαμπρό

φέγγε μου νά περπατῶ

νά πηγαίνω στό σχολειό

νά μαθαίνω γράμματα

γράμματα σπουδάγματα

τοῦ Θεοῦ τά πράματα.

Ὑπάρχει ἄραγε κανείς σέ τούτη τή Χώρα, ἀνεξάρτητα ἀπό τόπο καταγωγῆς , σέ στεριά ἤ σέ νησί, χρησιμοποιώντας τή δικά του ντοπιολαλιά πού νά μήν ξέρει τοῦτο τό ποίημα;

Ὑπάρχει κανείς πού νά μήν τό ἄκουσε ἀπό τούς γονεῖς του; Ὑπάρχει κάποιος νέος γονιός πού νά μήν τό μαθαίνει στά παιδιά του;

Ὑπάρχει ἐκπαιδευτικός πού νά μήν τό μαθαίνει στούς μαθητές του;

Γιατί ὅμως ἐθελοτυφλοῦμε μπροστά στήν ἀλήθεια πού μέ τόν πιό ἁπλό τρόπο μᾶς λέει αὐτό τό ποίημα; Γιατί μέ τόση εὐκολία παραδιδόμαστε στά δῆθεν ἐπιστημονικά σχόλια τῶν δῆθεν ἐξυπνότερων ἀπό ἐμᾶς;

Τί ἄλλο περιμένουμε γιά νά πειστοῦμε ὅτι ὑπῆρχε “κρυφό σχολειό” καί τόν σπουδαῖο ρόλο πού διαδραμάτισε ἡ Ἐκκλησία μας στή διατήρηση τοῦ Ἑλληνορθόδοξου φρονήματος;

Ἄν ἡ κατάσταση ἦταν εὔκολη κι ἁπλή, ἄν δέν ὑπῆρχε βία κι ἐξισλαμισμός γιά ποιό λόγο ὁ μαθητής νά ἐπικαλεῖται τή βοήθεια ἀπό τό φεγγαράκι νά τοῦ φωτίζει τό δρόμο γιά νά πάει ὄχι βόλτα ἤ γιά παιχνίδι ἀλλά στό σχολειό;

Τό μάθημα δέν θά γινόταν μέρα ἄν ὅλα ἦταν ρόδινα;

Χρειαζόταν νά γίνεται νύχτα;

Ἤ μήπως θά μᾶς ποῦν πώς καί στήν περίοδο τῆς Τουρκοκρατίας ὑπῆρχαν καί τότε νυχτερινά σχολεῖα ἀλλά δέν εἴχαμε ἠλεκτρισμό καί γι’ αὐτό μάς χρειαζόταν τό φεγγάρι;

Ἀλλά δέν ἦταν ἔτσι ἡ κατάσταση. Κρυφό σχολειό ὑπῆρχε καί γινόταν εἴτε μέσα σέ ἐκκλησίες ἤ εἴτε μέσα σέ σπίτια.

Καί τί μάθαιναν τά παιδιά; Αὐτά πού ἐμεῖς σήμερα, πού τά ἔχουμε ὅλα ἀπό τή ζωή μας, θέλουμε νά τά ξεχάσουμε!

Γράμματα σπουδάγματα, τοῦ Θεοῦ τά πράγματα.

Γιατί ἡ ἐκπαίδευση εἴτε μᾶς ἀρέσει εἴτε δέν μᾶς ἀρέσει, γινόταν ἀπό τούς παππά- δες, οἱ ὁποῖοι ἦταν ἀπό τούς ἐλάχιστους πού ἤξεραν ἀνάγνωση καί γραφή.

Ἐπιστήμονας δέν εἶμαι, ἴσως νά εἶμαι ὁ πιό ἀγράμματος ἀπό ὅλους ὅσους θά διαβάσουν τό πιό πάνω κείμενο, παρακαλῶ ὅμως μήν παραδιδόμαστε τόσο εὔκολα σέ ὅσα μᾶς “σερβίρουν”.

Μιλᾶμε γιά τό πῶς κατάντησαν τήν πατρίδα μας. Κι ὅμως ἐμεῖς εἴμαστε αὐτοί πού τή φέραμε σ’ αὐτό τό σημεῖο. ‘Ἔχουμε μεγάλη εὐθύνη ἀπέναντι στά παιδιά μας.

Ὑπάρχει ὅμως ἀκόμα ἐλπίδα!

Ἄς διαβάσουμε ξανά τό παραπάνω ποίημα καί θά τή βροῦμε!

Σᾶς εὐχαριστῶ.

 

Δημητρίου Μαλάμη
Νοσοκόμου – Γεν. Γραμμ.
Συλλόγου Ἠπειρωτῶν Κοζάνης