Άρπα η ψυχή μου ύμνους αγνούς θα ψάλει,
την καρδιά σαν φλόγα θα ζεστάνει.
Ένας πατέρας και Θεός τον κόσμο έχει πλάσει.
Κοιτώ γύρω μου της φύσης το μουσείο.
Δίπλα ένας παράδεισος, τι μεγαλείο!
Ελλάδα!
Καθρεφτίζεται νύχτα, πρωί και μέρα
στο πνεύμα Σου το θείο.
Σελήνη ανατέλλει.
Άστρα της νύχτας η ομορφιά του ουρανού σου,
του ήλιου Ελλάδα!
Ντύθηκε η γη σου ψηλά βουνά και γύρω κάμπους.
Πηγές το χώμα σου γεννά, ποτάμια αναβλύζουν.
Στης θάλασσας το σύνορο τ’ απόβραδο ακουμπούν.
Ανθίζουν νησιά τα πέλαγα.
Χώμα ευλογημένο, αίμα και δάκρυ ποτισμένο.
Μάνα περήφανη, τώρα ποιος πόνος σε βαραίνει;
Απ’ την κορφή ως τα νύχια σου λύπη μαρμαρωμένη.
Μα έχεις στα στήθη σου ζωή κρυμμένη!
Χαρίσματα ατίμητα και δώρα ευλογημένα.
Χρόνια θα διαβούν, αιώνες θα περάσουν,
θα ’ρθουνε μέρες με καπνούς, θα ’ρθουνε μέρες θάμπους.
Ελλάδα! Κόρη ένδοξη, μα τώρα λαβωμένη.
Καρφιά, μαχαίρια στην καρδιά κι εμείς απαντοχή κρυμμένη.
Η ομορφιά δε χάνεται, την πλάση μας στολίζει.
Δόξα σε σένα, Ελλάδα!
Η ομορφιά του κόσμου μένεις.
Δόξα σε σένα, ποιητή!
Ποίημα που έγραψε του έρωτά σου η γραφή.
Ελλάδα, το κάθε βήμα σου φωτιά κι αστροπελέκι.
Πατρίδα μου αθάνατη, Ελλάδα!
Φάρος είσαι που φωτίζει γη δαφνόσπαρτη και τιμημένη.
Ταπεινά σε χαιρετώ.
Πρες. Σπυριδούλα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου