Το μεγάλο λάθος που κάνουν όλοι για την Ελλάδα, είναι ότι νομίζουν ότι είμαστε μια κανονική χώρα. Δεν καταλαβαίνουν ότι η Ελλάδα είναι ένα τεράστιο σκηνικό. Μια απέραντη Τσινετσιτά. Και όλοι είμαστε κομπάρσοι.
Ένα
από τα πιο δύσκολα ερωτήματα που αντιμετώπιζαν οι θεολόγοι το 18ο αιώνα
ήταν το εξής: «Αν ο θεός είναι καλός, τότε πώς δικαιολογείται το κακό
στον κόσμο;». Ο Leibniz είχε προσπαθήσει να απαντήσει λέγοντας ότι ο
κόσμος μας είναι ο καλύτερος δυνατός. Για να τον κοροϊδέψει, ο Βολταίρος
έγραψε το Καντίντ. Την ιστορία ενός ανθρώπου ο οποίος πέρασε μέσα από
τις χειρότερες καταστροφές, σεισμούς, πολέμους και κακουχίες, αλλά
κατάφερνε πάντα να παραμείνει εμμονικά και αδικαιολόγητα αισιόδοξος.
Ουσιαστικά, ένας ηλίθιος.
Η ιστορία
του Καντίντ μου θυμίζει την Ελλάδα του 2016. Η χώρα μας καταφέρνει να
έχει τα χειρότερα στοιχεία και του καπιταλισμού και του κομμουνισμού.
Έχουμε το τεράστιο κράτος των χωρών του ανατολικού μπλοκ, με τη
χειρότερη δυνατή παιδεία και υγεία. Ταυτόχρονα έχουμε τον πιο κυνικό
καπιταλισμό, με εργοδότες που δεν μπαίνουν στον κόπο να πληρώσουν καν
τους εργαζόμενούς τους και κανείς δεν μπορεί να τους κάνει τίποτα. Ενώ
ταυτόχρονα, δεν απολαμβάνουμε κανένα όφελος από τον ανταγωνισμό των
εταιρειών. Ακόμα και οι ιδιωτικοί υπάλληλοι στη χώρα μας με το ύφος, τη
βαριεστημάρα και την απέχθειά τους προς την εργασία είναι σαν δημόσιοι
υπάλληλοι εν αναμονή.
Το μεγάλο
λάθος που κάνουν οι ξένοι για την Ελλάδα, κυβερνήσεις, δανειστές,
Τροϊκανοί και λοιποί είναι ότι νομίζουν ότι είμαστε μια κανονική χώρα.
Δεν καταλαβαίνουν ότι η Ελλάδα είναι ένα τεράστιο σκηνικό. Μια απέραντη
Τσινετσιτά. Και όλοι είμαστε κομπάρσοι. Παριστάνουμε ότι έχουμε Κράτος,
παριστάνουμε ότι δουλεύουμε, αλλά όπως οι κομπάρσοι στο φόντο των
ταινιών ανοιγοκλείνουν το στόμα τους χωρίς να μιλούν, έτσι κι εμείς
παριστάνουμε αλλά δεν πράττουμε. Χτυπάμε σφραγίδες και επιστρέφουμε
σπίτι κουρασμένοι. Θυμώνουμε που μας λένε ότι τεμπελιάζουμε, γιατί
καθόμαστε στο γραφείο 10 με 12 ώρες το 24ωρο. Οι μέρες μας γεμίζουν,
αλλά το αποτέλεσμα είναι πενιχρό. Όμως, αυτό δεν μας νοιάζει, γιατί το
ρόλο μας τον επιτελέσαμε. Ο τροχονόμος περπάτησε όλη του την περιπολία.
Μπροστά του βέβαια πέρασαν 10 οδηγοί με κόκκινο ή 15 παιδάκια στο
μπροστινό κάθισμα χωρίς ζώνη κι εκείνος τους αγνόησε. Tη δουλειά του
όμως την έκανε. Έτσι κάνουμε όλοι. Οι περισσότεροι.
Για τη συνέχεια Andro
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου