γυμνά κλαδιά οι χειμωνιάτικες αγάπες
κορμιά που τίποτα δεν περιμένουν
ψυχές που έχουν πια αποδεχτεί τη μοναξιά τους
πίσω από τζάμια θαμπωμένα μόνο τον άνεμο να καρτερούν
να τις χορέψει στων δρόμων την υγρή μελαγχολία
να τις ξαπλώσει στην άδεια κάμαρα με μια θύελλα φιλιά
κι αλλοπαρμένες ύστερα ν’ αναστενάξουν στη μουσική του
ν’ ανοίξουν το στεγνό τους στόμα στις σταγόνες της βροχής
γυμνές αγάπες απ’ το χρόνο προδομένες
στην έκσταση του νου παραδομένες
στην αμαρτία που λάμπει απόψε σαν τη βροχή στα ξεραμένα φύλλα
αγάπες αποκαμωμένες
στη θαλπωρή της φιλήδονης κι αμετανόητης μοναξιάς τους
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου