Τσίπρας ή Σόιμπλε;

 

Του Κώστα Στούπα

Στην Ελλάδα δεν μας αρέσουν όσοι δεν μας λένε ευχάριστα νέα, όσοι δεν μας χαϊδεύουν τα αυτιά. Αυτός είναι ο λόγος που ο Σόιμπλε και η Μέρκελ έχουν καταστεί μισητά πρόσωπα για την ελληνική κοινωνία.

Καθώς η δράση φέρνει αντίδραση εκατέρωθεν η κατάσταση από ένα σημείο και πέρα έχει περιπλακεί ανεξέλεγκτα.  

"Γιατί μας επιβάλλουν μια λιτότητα για να κερδίζουν αυτοί", έλεγε η λαϊκή αφήγηση της (πρώην αντιμνημονιακής) παλαβής δεξιάς και αριστεράς που μόλις έγιναν εξουσία τρίβονται σαν κουτάβια στα πόδια της γερμανικής ηγεσίας προκειμένου να εξασφαλίσουν την αποδέσμευση κάποιας δόσης δανεικών, συνεχίζοντας να γουργουρίζουν προκειμένου η εσωτερική  κατανάλωση να το εκλάβει ως διαπραγματευτικό γρύλισμα.

Κι όμως ο Σόιμπλε έχει δίκιο, κανένας από τους πολιτικούς που πέρασαν και βρίσκονται στην ηγεσία της χώρας δεν ήθελε τις μεταρρυθμίσεις που θα την βγάλουν από την κατάσταση να παράγει μόνο χρέη.

Ο Σαμαράς ενδεχομένως να ήξερε τι πρέπει να γίνει για να βγει η χώρα από το αδιέξοδο, αλλά είναι αμφίβολο αν ήθελε να αποχωριστεί το κόμμα του και την πελατειακή του βάση και να ανασυντεθεί σε μια καινούργια. Αμφίβολο είναι επίσης αν μπορούσε να διαχειριστεί τη σύγκρουση με τις κοινωνικές ομάδες και να αναδείξει σε 2-3 χρόνια μια νέα κοινωνική σύνθεση που στήριζε τις μεταρρυθμίσεις.

Το αποτέλεσμα έδειξε πως τουλάχιστον δεν μπόρεσε να ολοκληρώσει το σχέδιο. Αν υπήρχε κάποιο βιώσιμο σχέδιο σε μια οικονομική κατάσταση που ναι μεν παρήγαγε πρωτογενές πλεόνασμα, αλλά και παρήγαγε και 1 με 1,5 δισ. ευρώ ανεξόφλητες οφειλές το μήνα;

Η αποπομπή του Αδώνιδος Γεωργιάδη από το Υπουργείο Υγείας κατά τρόπο ανάλογο της αποπομπής του Αλέκου Παπαδόπουλου αρκετά χρόνια νωρίτερα καταδεικνύουν ποιος κάνει κουμάντο στη χώρα, αλλά ενδεχομένως και το σθένος και τη βούληση των εκάστοτε πρωθυπουργών. Η στήλη έγκαιρα είχε διαγνώσει την κατάληξη.
Ο Σαμαράς ήξερε τι πρέπει να γίνει και είναι αμφίβολο αν ήθελε και  αποδείχτηκε πως δεν μπόρεσε να διαχειριστεί τη μεταρρύθμιση.

Ο Τσίπρας ούτε ξέρει τι πρέπει να γίνει, ούτε θέλει να γίνουν μεταρρυθμίσεις γιατί εκπροσωπεί ακόμη τον πιο σκληρό πυρήνα του πελατειακού κράτους και της διαπλοκής, αλλά ενδεχομένως να μπορεί να διαχειριστεί τις αντιδράσεις που θα φέρουν οι μεταρρυθμίσεις.

Μοιραία η χώρα κινείται ως καρκινοπαθής από νοσοκομείο σε νοσοκομείο δοκιμάζοντας διάφορα άσχετα σχήματα χημειοθεραπείας από τα οποία δεν ολοκληρώνει κανένα, γιατί κατά καιρούς ακολουθεί διάφορους κομπογιανίτες με ματζούνια και θαυματουργά οστά.

Το μόνο που κερδίζει η χώρα είναι επιπλέον χρόνο ταλαιπωρίας και μεγαλύτερης έντασης πόνο.

α) Αν η Ελλάδα στις αρχές του 2010 αντί των μνημονίων είχε επιλέξει να μειώσει δραστικά το δημόσιο και όσο είχε απομείνει, να το επανιδρύσει εκ του μηδενός.

β) Αν είχε δώσει μια ριζική λύση στο ασφαλιστικό.

γ) Αν είχε μειώσει τη φορολογία και είχε δημιουργήσει προϋποθέσεις σταθερότητας της φορολογικής πολιτικής.

δ) Αν είχε αναδιοργανώσει τη δικαιοσύνη έτσι ώστε σε λίγους μήνες να τελεσιδικεί μια οποιαδήποτε υπόθεση και όχι να μην υπάρχει ουσιαστικά οργανωμένο σύστημα απονομής δικαιοσύνης στη χώρα.

ε) Αν είχε καταφέρει να δημιουργήσει ένα πλαίσιο φιλικό προς τις επιχειρήσεις και σε πέντε χρόνια είχε προσελκύσει 50 δισ. επενδύσεις.

Αν είχαν γίνει αυτά, τώρα τα πράγματα θα ήταν εντελώς διαφορετικά: 

Οι συνταξιούχοι δεν θα αντιμετώπιζαν το ενδεχόμενο σε λίγους μήνες να πάνε στις τράπεζες και να βρουν έναντι και των μειωμένων συντάξεων.

Οι άνεργοι δεν θα συνέχιζαν να αυξάνονται και οι μισθοί να μειώνονται.

Η Ελλάδα δεν θα κινδύνευε σε λίγους μήνες πάλι εντός του 2016, όπως το καλοκαίρι του 2015, να βρεθεί εκτός ευρώ.

Οι Έλληνες αντιπαθούμε όποιον μας λέει την αλήθεια, όπως την λέει ο Σόιμπλε όταν λέει πως είμαστε ένας μεγάλος λαός που δεν έχει κράτος.

Όλοι το γνωρίζουμε πως το δημόσιο έχει δομές αφρικανικού κράτους  και αυτό συμβαίνει για να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα των λίγων της κομματοκρατίας σε βάρος των πολλών.

Είναι οδυνηρό και μας πονάει όταν αναδεικνύουν και επιδεικνύουν δημόσια οι ξένοι τις αδυναμίες και τα ελαττώματά μας. Πιο οδυνηρό είναι όμως αντί να τους κάνουμε να καταπιούν τη γλώσσα τους με τη διόρθωση και τη βελτίωση, να περιοριζόμαστε σε φωνασκίες και ύβρεις σαν οι μαχαλόμαγκες του παγκόσμιου χωριού.

Θα είχε ενδιαφέρον να απαντήσουμε οι Έλληνες αν σαν λαός θα είχαμε καλύτερη τύχη στον παγκόσμιο καταμερισμό οικονομικής και πολιτικής ισχύος, τηρουμένων των μεγεθών μας βέβαια, υπό την ηγεσία πολιτικών όπως ο ΓΑΠ, ο Σαμαράς, ο Τσίπρας, ο Βαρουφάκης, η Φώφη, ο Τσακαλώτος...  και γενικώς στομάτων που επαναλαμβάνουν συνεχώς πως λεφτά υπάρχουν ή πολιτικών όπως ο Σόιμπλε, η Μέρκελ, ο Σρέντερ ή έστω ο Ραχόι και ο Ρέντσι, που λένε πως λεφτά δεν υπάρχουν;

Τίποτα δεν είναι τυχαίο...
πηγή