Άρχισε η αντίστροφη μέτρηση….

«Να το πάρωμεν απόφασιν ότι δεν υπάρχει, δεν υπήρξε ποτέ, “Θεός της Ελλάδος”. Ένας είναι ο Θεός δι’ όλα τα έθνη. Η φρόνησις, η διορατικότης, η προορατικότης, η επαφή με την πραγματικότητα. Ιδού τι θα μας βοηθήση θετικά να επανορθώσωμεν ό,τι είναι επανορθώσιμον».

[Από συνέντευξη του αυτοεξόριστου Ελευθέριου Βενιζέλου, στο «Ελεύθερον Βήμα» τον Ιούλιο του 1922, λίγο πριν τη μεγάλη καταστροφή]

Στην κυβέρνηση συνεχίζουν να έχουν τις αντιλήψεις θαμώνων καφενείου της γειτονιάς για τα προβλήματα της χώρας και της Ε.Ε., να διαπραγματεύονται σαν συνοικιακοί παίκτες της πόκας και να επαιτούν απαιτώντας (εκβιαστικά όπου τους παίρνει) σαν συνδικαλιστές ΔΕΚΟ με παρακρατική νοοτροπία και εξασφαλισμένη τη μονιμότητα.

Το μείγμα αυτό αποτελεί την τέλεια συνταγή της καταστροφής και για την κυβέρνηση και για τη χώρα.

Επί της ουσίας δεν διαπραγματεύονται. Τρέφουν την αυταπάτη πως διαπραγματεύονται. Οι Ευρωπαίοι έχουν χτίσει ένα τείχος με τις αλλαγές που πρέπει να κάνει η Ελλάδα για να είναι οικονομικά βιώσιμη και κοινωνικά και πολιτικά δυτική χώρα. Για τις οικονομικές μεταρρυθμίσεις  απαιτούν είτε την πλήρη αποδοχή τους είτε μετρήσιμα ισοδύναμα μέτρα.

Όλες οι διαγνώσεις και εκτιμήσεις της κατάστασης της κυβέρνησης του κ. Τσίπρα έχουν αποδειχτεί λάθος, με αποτέλεσμα η χώρα να οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια στη συντριβή και την κατάρρευση.

Η κυβέρνηση αυταπατάται πως οι επιλογές για τη χώρα είναι μεταξύ: Παραμονής στο Ευρώ χωρίς λιτότητα και ανταγωνιστικότητα... ή παραμονής στο ευρώ με λιγότερη λιτότητα και ανταγωνιστικότητα… ή παραμονής στο Ευρώ με τη δόση λιτότητας και ανταγωνιστικότητας που απαιτούν οι διεθνείς συνθήκες και η κατάσταση της ελληνικής οικονομίας…

Οι επιλογές για τη χώρα είναι μεταξύ της παραμονής στο ευρώ με τη δόση λιτότητας και ανταγωνιστικότητας που απαιτούν οι διεθνείς συνθήκες και η κατάσταση της ελληνικής οικονομίας και της εξόδου στη δραχμή με μείωση του βιοτικού επιπέδου κατά 50% τουλάχιστον από τα σημερινά επίπεδα.

Όλα λάθος...

Η κυβέρνηση ακύρωσε -επί της ουσίας ανέστειλε- την παλιά συμφωνία και με μεγάλη καθυστέρηση επεδίωξε μια ενδιάμεση συμφωνία. Είχε την λάθος εκτίμηση πως μια ενδιάμεση light συμφωνία θα μπορούσε να περιλαμβάνει εκταμιεύσεις χωρίς δεσμεύσεις σε ακανθώδη ζητήματα όπως το ασφαλιστικό και τα εργασιακά.

Ίσως με μια τέτοια συμφωνία ο κ. Τσίπρας να υπολόγιζε πως θα μπορούσε να πάει σαν θριαμβευτής σε πρόωρες εκλογές, να κερδίσει μια ασφαλή πλειοψηφία έχοντας περιορίσει την εσωκομματική αντιπολίτευση που τον υποσκάπτει.

Όπως ήταν αναμενόμενο, για όσους είχαν και έχουν στοιχειώδη κοινή λογική, οι Ευρωπαίοι τήρησαν για την ενδιάμεση συμφωνία την ίδια στάση που θα κρατούσαν για οποιαδήποτε άλλη. Τείχος αδιαπέραστο με πλειοψηφία 18 προς 1.

Η Ελλάδα είτε θα πρέπει να γίνει ευρωπαϊκή δημοκρατία και οικονομία είτε θα πρέπει να αποχωρήσει. Αυτό είναι το μήνυμα.

Αν είχαν υποχωρήσει οι ευρωπαίοι θα ήταν σαν να «πότιζαν τη γλάστρα» του ευρωσκεπτικισμού στην Ευρώπη και σαν να έβαζαν δυναμίτη στα θεμέλια της νομισματικής ένωσης.

Η απομάκρυνση του εμπνευστή της τακτικής της ενδιάμεσης συμφωνίας, του κ. Βαρουφάκη από τη διαπραγματευτική ομάδα, αποτελεί την πρώτη κρίση πανικού της κυβέρνησης που εκδηλώθηκε με άτακτη υποχώρηση.

Μετά την αποτυχία του εγχειρήματος της ενδιάμεσης συμφωνίας, η κυβέρνηση απεγνωσμένα ρίχνει στο τραπέζι τη συμφωνία - πακέτο.

Δηλαδή, αντί μιας προσωρινής συμφωνίας λίγων μηνών, να πάμε από τώρα σε μια οριστική συμφωνία για δυο - τρία χρόνια και μεγαλύτερης διάρκειας για το χρέος. Πρόκειται για τη δεύτερη κρίση πανικού. Με την κίνηση αυτή στην ουσία η κυβέρνηση του κ. Τσίπρα παραδέχεται πως η τακτική της ενδιάμεσης συμφωνίας που ακολουθούσε ήταν λάθος.

Μια νέα συμφωνία ακόμη και από μια έμπειρη ομάδα (που δεν τη διαθέτει) χρειάζεται μήνες. Η κυβέρνηση από την άποψη των ταμειακών διαθεσίμων δεν διαθέτει πλέον ούτε εβδομάδες.

Επί της ουσίας το μόνο που έχει καταφέρει η κυβέρνηση τις πρώτες 100 ημέρες της διακυβέρνησης ήταν να σφίξει το σκοινί που πέρασε στο λαιμό της με την επιδίωξη των πρόωρων εκλογών.

Μαζί όμως έχει σφίξει το σκοινί και στο λαιμό της χώρας.

Στην κυβέρνηση αρέσκονται στις αυταπάτες: Αφού δεν τα βρίσκουν με τα τεχνικά κλιμάκια θα επιδιώξουν λένε πολιτική διαπραγμάτευση.

Δηλ. δεν μιλάμε για τα 10 βασικά μέτρα που ζητάνε οι δανειστές να πάρουμε για να συνεχίσουν να μας δανείζουν, αλλά τα αθροίζουμε σε ένα πακέτο να μην είναι μετρήσιμα και δεσμευόμαστε να τα αναμείξουμε σε ένα πακέτο με άλλα της αρεσκείας μας.

Προφανώς νομίζουμε πως έχουμε να κάνουμε με μεθυσμένους θαμώνες κάποιας μπυραρίας του βορρά.

Στην πολιτική συμφωνία η ελληνική πλευρά προσπάθησε να αφαιρέσει μέτρα όπως για το ασφαλιστικό και τα εργασιακά και να προσθέσει δεδομένα όπως ένα ντόμινο οικονομικής αστάθειας, η γεωπολιτική θέση της χώρας, οι σχέσεις με τη Ρωσία, την Κίνα κλπ.

Στην πράξη αποδείχτηκε πως κανένα από αυτά τα στοιχεία δεν κατάφερε να λειτουργήσει ως απειλή που θα τους ανάγκαζε να βάλουν το χέρι στην τσέπη ή να κάνουν πίσω.

Οι τιμές των ομολόγων και των χρηματιστηρίων αποτελούν την καλύτερη απόδειξη.

Διαπιστώνεται πλήρης αποτυχία η οποία οδηγεί τη χώρα σε ένα οικονομικό σοκ το οποίο η ελληνική κοινωνία δεν έχει υποστεί εδώ και δεκαετίες. Ενδεχομένως αν συνοδευτεί από κάποιο ατύχημα που θα προκαλέσει Grexit, να αποδειχτεί το χειρότερο σοκ μετά τον τελευταίο πόλεμο.

Τέτοιου είδους καταρρεύσεις καταλήγουν συνήθως με πολιτικές και εθνικές τραγωδίες.

Το αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει η χώρα και η κυβέρνηση η ίδια είναι τέτοιο που κάθε μέρα που περνά πλέον μετρά αντίστροφα…

πηγή