Ο ορισμός της ιεραποστολής

 Η χαρά του Χριστού, ο Θεός ως κοινωνία προσώπων, η αγάπη και η ιεραποστολή κατά την Γερόντισσα Γαβριηλία από το Ιεραποστολικό blog.

Ἱεραποστολή εἶναι ἡ σωτηρία μας: [] Καί ὁ Μέγας Ἀντώνιος ἔλεγε ὅτι τό κλειδί γιά τή σωτηρία μας εἶναι στά χέρια τοῦ ἀδελφοῦ μας. Κανείς δέν σώζεται μόνος του. Σωζόμαστε ὅλοι μαζί μέσα στήν ἐκκλησία σάν εὐχαριστιακή κοινότητα. Εἶναι ἀδιανόητο νά ἀδιαφοροῦμε γιά τόν ἀδελφό μας καί τή σωτηρία του. Καί μόνο ἡ σκέψη ὅτι μπορεῖ νά ζήσει στήν κόλαση γιά πάντα πρέπει νά μᾶς συγκλονίζει. Ὁφείλουμε νά κάνουμε τά πάντα γιά τή σωτηρία του. Ἄν ζοῦμε μόνο γιά τόν ἑαυτό μας δέν ἀξίζει νά ζοῦμε καί οὐσιαστίκά δέν ζοῦμε. Ζωή εἶναι ὁ Θεός καί ὁ Θεός εἶναι ἀγάπη, εἶναι κοινωνία προσώπων. Ὁ ἄνθρωπος ζεῖ ὅταν ὁμοιάζει μέ τόν Θεό δηλ. ὅταν ἀγαπάει ὅταν κοινωνεῖ ἀληθινά μέ τόν ἄλλο καί τόν Ἄλλο δηλ τόν Θεό. Προορισμός μας εἶναι ἡ Ἀγάπη πρός τόν Θεό καί τόν συνάνθρωπο. [] Ἡ ἱεραποστολή δηλ μᾶς ὁλοκληρώνει σάν χριστιανούς, σάν πνευματικούς ἀνθρώπους. Χαιρόμαστε ἀληθινά καί καλοῦμε καί τούς ἄλλους νά βιώσουν αὐτή τή χαρά.

Ἡ ἱεραποστολή εἶναι πρόσκληση στή ζωή τῆς χαρᾶς καί στήν κοινωνία τῆς ἀγάπης.
Ζώντας κατά Θεόν βιώνουμε τήν ἀληθινή χαρά. Πρόσκληση στήν Ἐκκλησία σημαίνει πρόσκληση στήν κοινωνία τῆς ἀγάπης καί στήν βίωση τῆς ἀληθινῆς χαρᾶς. Χάσαμε τόν κόσμο γιατί χάσαμε τήν ἀγάπη καί τή χαρά.
[] Ἀλλά γιά νά ἐμπνεύσουμε στούς ἄλλους αὐτή τήν ἀγάπη καί τή χαρά πρέπει πρῶτα ἐμεῖς νά τή ζοῦμε μεταξύ μας καί μέσα μας. []

Κι ἐμεῖς πρέπει νά βιώσουμε αὐτή τή μεγάλη χαρά πού λέγεται Χριστός γιά νά μπορέσουμε νά ἑλκύσουμε καί τούς ἀδελφούς μας πού τόσο ταλαιπωροῦνται [] Καί βέβαια δέν ὑπάρχει ἐκεῖ πού βρίσκονται διότι ἡ χαρά εἶναι ἀναπόσπαστο στοιχεῖο τοῦ Χριστιανοῦ καί μόνο· πουθενά ἀλλοῦ δέν θά τήν βρεῖς. Μόνο ἅμα πιστεύεις στόν Χριστό, εἶσαι πάντα χαρούμενος. Ὁ Χριστός εἶπε: Τήν Εἰρήνη τήν δική Μου σᾶς δίνω, ὅχι ὅπως ὁ Κόσμος. Καί παραπέρα λέει: Τήν Χαρά τή δική Μου σᾶς δίνω, ὄχι ὅπως ὁ Κόσμος. Δηλαδή αὐτή ἡ Χαρά, εἶναι ὅπως ἠ Χάρις τοῦ Θεοῦ. Ἀπό μέσα μας ἀναβλύζει. Δέν περιμένουμε ὁ ἄλλος νά μᾶς κάνει χαρούμενους, γιατί πρῶτα ὀ Χριστός μᾶς κάνει… Σ’αὐτή τή χαρά καλοῦμε τούς ἀδελφούς μας. Ἐξυπακούεται ὅτι ἐμεῖς πρῶτοι τήν βιώνουμε. Καί τήν βιώνουμε μόνιμα. Διότι ἡ χριστιανική χαρά εἶναι μόνιμη· μπορεῖ νά γίνει μόνιμη…Ὅταν φτάσουμε νά σκεπτόμαστε μόνο τόν ἀδελφό κι ὄχι τόν ἑαυτό μας, ἡ Χαρά εἶναι μόνιμη. Διότι τότε ἀγαπᾶμε ἀληθινά ὅταν ταυτιζόμαστε μέ τόν ἄλλο· ὅταν μπαίνουμε στή θέση του τελείως…Τότε στό πρόσωπό μας βλέπει τό πρόσωπό του. Τότε τό πρόσωπο τοῦ ἄλλου, ἐμεῖς τό ἀντικατοπτρίζουμε. Ὅταν ἔτσι ἐμεῖς γινόμαστε ὁ καθρέφτης πού βλέπει ὁ Ἄλλος τό Πρόσωπό του κι αὐτός ὁ καθρέφτης εἶναι χαρούμενος, τότε δέν μπορεῖ παρά νά δεῖ κι αὐτός κάτι καί νά ἑλκυστεῖ στή βίωση ἀυτῆς τῆς χαρᾶς πού βλέπει στό πρόσωπό μας. (Θά δεῖ πῶς μπορεῖ νά γίνει ἄν πιστέψει στό Χριστό). Αὐτό εἶναι πολύ βασικό…
[] Εἴμεθα φοβερά ἔνοχοι. Πολύ ἔνοχοι. Γιατί; Διότι δέν πιστεύουμε ἀληθινά στήν Θεία Πρόνοια, στήν Θεία Ἀγάπη πού μᾶς καλεῖ [] σέ ὄλα τά ἄλλα τά ὑπέροχα τῆς πίστεώς μας… []

Ἡ ἀληθινή χριστιανική ζωή εἶναι τό νά εἴμαστε πάντα μέ τόν Χριστό·τό νά ἀκολουθοῦμε τόν Χριστό κάθε στιγμή· νά πιάσουμε σφιχτά τό χέρι τοῦ Χριστοῦ καί νά Τόν ἀφήσουμε νά μᾶς πάει ὅπου Ἐκεῖνος θέλει· αὐτό μᾶς φέρνει τήν ἀληθινή χαρά, διότι τότε ζοῦμε σύμφωνα μέ τό θέλημά Του καί ὄχι σύμφωνα μέ τό θέλημά μας.
[] Δέν ἔχουμε δικαίωμα νά κρατήσουμε κρυμμένο τό φῶς καί τή χαρά τοῦ Χριστοῦ. Πρέπει νά φωτίζουμε (ὅπως τό ἔκαναν καί οἱ Ἀπόστολοι ) τή Γῆ Του μέ τά φωτάκια πού παίρνουμε ἀπό τόν Χριστό. Καί ὅπως ἐκεῖνοι, νά διαδώσουμε ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ἡ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ζώντων καί κεκοιμημένων. Καί ἡ ἀλήθεια τῆς ἀνάστασης εἶναι ἡ πιό χαρούμενη ἀλήθεια πού ὐπάρχει, ἡ μόνη ἀλήθεια : Ὁ Χριστος ἡ αἰτία τῆς χαρᾶς μας καί τῆς ἀγάπης μας.

πηγή