Πρέπει να παραδεχτώ ότι σε μένα φέτος "έπιασε" η καμπάνια του Τουρκικού Οργανισμού Τουρισμού... Είχα δει σε κάποιο περιοδικό κυριακάτικης εφημερίδας μία διαφήμιση για την Τουρκία οπού διακρινόταν μια μεγάλη πέτρινη κεφαλή... Μου έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση... Αργότερα έμαθα ότι η κεφαλή αυτή βρίσκεται μαζί με άλλες στο Όρος Νεμρούτ... Όταν, λίγους μήνες αργότερα, "κλείδωσε" το ταξίδι μας για Κωνσταντινούπολη, άρχισα να ψάχνω την δυνατότητα να δω και τις κεφαλές αυτές...
Αποφάσισα αρχικά να επικοινωνήσω με έναν Τούρκο φίλο μου για περισσότερες πληροφορίες... Ο φίλος μου, λοιπόν, μου είπε ότι το όρος Νεμρούτ βρίσκεται κοντά στην Τουρκική πόλη Kahta (Κάχτα). Με ενημέρωσε επίσης ότι μπορώ να φτάσω μέχρι εκεί αεροπορικώς, με τρεις τρόπους από Κωνσταντινούπολη: είτε να πετάξω μέχρι την πόλη Adıyaman (Αντιγιαμάν), η οποία βρίσκεται 25 λεπτά από την Κάχτα, είτε μέχρι τα αεροδρόμια του Gaziantep (Γκαζιαντέπ) ή της Şanlıurfa (Σανλιούρφα), τα οποία, όμως, απέχουν αρκετά περισσότερο. Μου είπε, επίσης, ότι μπορώ να πάω οδικώς με λεωφορείο, πράγμα, όμως, που απέκλεισα, γιατί το ταξίδι θα ήταν πήγαινε - έλα σχεδόν δύο μέρες και άσε που θα με γέμιζε με απογοήτευση, γιατί τα λεωφορεία δεν σταματάνε για φωτογραφίες... Μιά άλλη λύση θα ήταν το τρένο... Αλλά θα χρειαζόμουν 26 ώρες μόνο για να πάω μέχρι την Κάχτα, οπότε και αυτή η λύση αποκλείστηκε... Φωτογραφικά, βέβαια, η ιδέα του τρένου μου άρεσε...
Άρχισα, λοιπόν, να κοιτάζω τις πτήσεις από Κωνσταντινούπολη για Αντιγιαμάν... Ο Τούρκος φίλος μου με διαβεβαίωσε ότι μπορώ να βρω οδηγό στο αεροδρόμιο, καθώς και ότι θα μπορέσω να νοικιάσω αυτοκίνητο εκεί. Βρήκα αρχικά, λοιπόν, ότι μπορώ να φύγω από Κωνσταντινούπολη προς Αντιγιαμάν στις 06:00 οποιασδήποτε μέρας και να πάρω το αεροπλάνο της επιστροφής το ίδιο βράδυ στις 20:00. Η ιδέα μου φάνηκε καλή... Λίγες μέρες αργότερα το ανακοίνωσα στην φίλη μας την Ρέα, η οποία θα μας φιλοξενούσε στην Πόλη... Προς έκπληξη μου, η Ρέα μου είπε ότι ήθελε και αυτή να δει το Νεμρούτ κι ότι θα μπορούσαμε να κανονίσουμε να μείνουμε εκεί ένα βράδυ και να γυρίσουμε με το πρώτο πρωϊνό την επόμενη μέρα... Την άφησα, λοιπόν, να κανονίσει τα διαδικαστικά...
Το πρωινό της πτήσης, η Ρέα μου είπε ότι είχε κλείσει αυτοκίνητο, το οποίο θα μας περίμενε στο αεροδρόμιο, αλλά θεώρησε ότι ήταν καλύτερο να μην κλείσει ξενοδοχείο, για να έχουμε την ευκαιρία να τα δούμε πρώτα...
Ξεκινήσαμε τελικά πολύ νωρίς τα ξημερώματα της Πέμπτης 5 Αυγούστου... Η πρώτη μας έκπληξη ήταν στο αεροδρόμιο, όταν τα μόνιταρ του αεροδρομίου έδιναν θερμοκρασία στο Αντιγιαμάν 7 βαθμούς κελσίου!! Φυσικά κανένας μας δεν είχε χειμωνιάτικα ρούχα μαζί του! Ευτυχώς τελικά, άσχετα τι έλεγε στο αεροδρόμιο, όταν βγήκαμε από το αεροπλάνο των Türk Hava Yolları (Τουρκ Χαβά Γιολάρι - Τουρικές Αερογραμμές) στο Αντιγιαμάν, στις 08:30 το πρωί, ήταν ήδη 40 βαθμούς κελσίου...
Η πτήση ήταν πολύ εντυπωσιακή... Ειδικά όταν πλησιάζαμε και την περιοχή του Αντιγιαμάν και πετάγαμε πάνω από τον Ευφράτη ποταμό... Το μόνο πρόβλημα ήταν ότι βλέπαμε μόνο διάσπαρτα σπίτια... Προσγειωθήκαμε στο αεροδρόμιο και δεν είχαμε δει ακόμα ίχνος από πόλη...
Πήραμε τις βαλίτσες μας και βγήκαμε από το - όχι και τόσο μεγάλο - κτίριο του αεροδρομίου... Το αεροδρόμιο φαινόταν να είναι στην μέση του πουθενά... Γύρω μας, ένα απέραντο... καφέ.... Στον χώρο μπροστά από το κτίριο δύο παλιά ταξί, ένα λεωφορείο και ένας μικρός αριθμός από αμάξια... Ένα γκισέ "rent a car" ήταν εντελώς άδειο... Ούτε έπιπλα, ούτε τίποτα... Το χειρότερο από όλα; Το αυτοκίνητο που έπρεπε να μας περιμένει, δεν ήταν εκεί! Ένας Τούρκος φίλος μας, ο Fırat (Φιράτ - Ευφράτης), που ήταν στην παρέα, πήρε τηλέφωνο αυτόν που θα μας έφερνε το αυτοκίνητο, αλλά το τηλέφωνο ήταν κλειστό... Ξαναδοκίμασε μετά από 10 λεπτά, αυτήν την φορά με επιτυχία... Ο τύπος μας είπε ότι το αυτοκίνητο, που ήταν να μας φέρει, χάλασε, αλλά να μην ανησυχούμε, γιατί θα μας έφερνε ένα αμάξι 2010 μοντέλο...
Αναμονή... Τα ταξί φύγανε, τα αυτοκίνητα που περιμένανε στο αεροδρόμιο φύγανε και όσοι άλλοι είχαν βγει από το αεροπλάνο είχαν ανέβει στο λεωφορείο... Ένας από την ασφάλεια του αεροδρομίου μας πλησιάζει και μας ρωτάει τι περιμένουμε... Του λέμε "το αυτοκίνητο που έχουμε νοικιάσει". Μας λέει "είστε σίγουροι ότι θα έρθει; Το λεωφορείο θα φύγει και το επόμενο είναι αύριο το πρωί". Αυτό, θα έλεγα, μας ανησύχησε λίγο, αλλά αποφασίσαμε να εμπιστευτούμε το - πιθανότατα μοναδικό στο Αντιγιαμάν - γραφείο ενοικίασης αυτοκινήτων...
Μετά από κανένα 20λεπτο, και αφού το λεωφορείο είχε αναχωρήσει από ώρα, είδαμε να έρχεται - ασθμαίνοντας - ένα αυτοκίνητο... Ναι, ήταν το δικό μας... Χιλιογρατζουνισμένο, ψιλοτσουγκρισμένο και με ραγισμένο παρπρίζ... "Αυτό είναι το 2010 μοντέλο;" αναρρωτηθήκαμε όλοι ταυτόχρονα... Μια που δεν είχαμε πολλές επιλογές, μπήκαμε μέσα να πάμε να... υπογράψουμε τα συμβόλαια...
Το Αντιγιαμάν το είδαμε μετά από 25 χιλιόμετρα... Μετά από μια διαδρομή σχετικής ξεραΐλας, κατά την διάρκεια της οποίας η φίλη μας, η Ρέα, θεώρησε σκόπιμο να μας ενημερώσει ότι "εδώ είναι που γίνονται όλα αυτά τα γνωστά με το PKK".
Κάποια στιγμή φτάσαμε στο γραφείο ενοικιάσεως αυτοκινήτων... Η ιδιοκτήτρια ήταν μια γυναίκα κουρδικής καταγωγής, η οποία φορούσε την γνωστή μαντήλα... Μου ζήτησε το διαβατήριο μου και το δίπλωμα οδηγήσεως... Συμπλήρωσε κάποια έντυπα και μετά έβγαλε κάτι ψιλά και πετάχτηκε σε κάποιο γειτονικό μαγαζί για να βγάλει φωτοτυπίες... Επέστρεψε και μου έδωσε να υπογράψω τα συμβόλαια και κάτι σαν επιταγή που έγραφε 35000 τουρκικές λίρες (περίπου 12500 ευρώ). Τι είναι αυτό ρωτάω; Αυτή είπε κάτι στα τουρκικά και ο Φιράτ μού εξήγησε ότι ήταν γραμμάτιο ως ασφάλεια για το αυτοκίνητο... Σε αυτό το σημείο πρέπει να παραδεχτώ ότι με έλουσε κρύος ιδρώτας... Αν και αρχικά το υπέγραψα, τελικά μετά από διάφορα κωμικοτραγικά που ακολούθησαν, το γραμμάτιο σκίστηκε και τελικά το υπέγραψε ο Τούρκος φίλος μου...
Αφού τέλειωσαν οι διατυπώσεις, μπήκα να οδηγήσω... Αμέσως αισθάνθηκα ότι το αυτοκίνητο έφευγε προς τα δεξιά... Σταμάτησα με την πρώτη ευκαιρία για να διαπιστώσω ότι το λάστιχο ήταν ξεφούσκωτο... Πήγαμε σε ένα βενζινάδικο για να βάλουμε αέρα, αλλά δεν είχε μηχάνημα... Ο βενζινάς μας είπε, πάντως, για κάποιο άλλο βενζινάδικο όπου θα μπορούσαμε να φουσκώσουμε το λάστιχο, οπότε κινήσαμε προς τα εκεί...
Ο πρώτος σταθμός της περιοδείας μας ήταν η Ρωμαϊκής εποχής νεκρόπολη της αρχαίας πόλης Πέρρης του Βασιλείου της Κομμαγένης, λίγο πιο έξω από το Αντιγιαμάν... Από εκεί πήγαμε στην Κάχτα, όπου ρωτήσαμε για ξενοδοχεία... Μας είπαν για το ξενοδοχείο "Zeus", το οποίο ήταν πολύ συμπαθητικό, φτηνό και άνετο ξενοδοχείο... Αφού κανονίσαμε δωμάτια, τα οποία, σημειωτέον, για να μας τα δείξουνε ήρθε ολόκληρο κλιμάκιο του ξενοδοχείου, 4-5 άτομα, και αφού αγοράσαμε και ένα βιβλίο με τα αξιοθέατα της περιοχής φύγαμε για το Νεμρούτ... Στον δρόμο, ο φίλος μας ο Φιράτ έριξε μια ματιά στο βιβλίο και είδε τι αξιοθέατα μπορούσαμε να δούμε... Έτσι η πορεία μας διαμορφώθηκε σε Κάχτα - αρχαία Αρσεμία παρά τον Νυμφαίο - Γενί Καλέ - Γέφυρα Σεντέρε - Όρος Νεμρούτ και επιστροφή στην Κάχτα...
Οι εικόνες που είδαμε ήταν εντυπωσιακές και το ταξίδι θα ήταν τέλειο εάν το 2010 μοντέλο αυτοκίνητο μας δεν αγκομαχούσε σε κάθε σημείο που ο δρόμος έπαιρνε έστω και μια μικρή αναφορική κλίση.... Ειδικά το ανέβασμα στο όρος Νεμρούτ - στα 2134 μέτρα - βγήκε με πρώτη - δευτέρα και με μένα τελείως... κατατρομαγμένο... Από το μυαλό μου περνούσαν χιλιάδες σκέψεις... Ποιός θα μας βρει εδώ; Μπορούμε να βρούμε οδική βοήθεια; Θα μπορέσουμε να τους εξηγήσουμε που είμαστε; Έχουμε πάρει το σωστό δρόμο;
Παρά τις ανησυχίες μου, φτάσαμε στον προορισμό μας... Το όρος Νεμρούτ ήταν κάτι το εντυπωσιακό... Η εμπειρία μοναδική και εγώ μπόρεσα να χαλαρώσω λίγο, καθώς ο δρόμος της επιστροφής ήταν σίγουρα κατηφορικός... Το μόνο κακό είναι ότι αποφασίσαμε να γυρίσουμε όσο ήταν μέρα - η διαδρομή δεν ήταν ηλεκτροδοτημένη, καθώς όλο το σκηνικό είναι στην μέση του πουθενά - χάνοντας έτσι την ευκαιρία να δούμε το ηλιοβασίλεμα, το οποίο, σύμφωνα με αυτά που μου είχαν πει, είναι μοναδικό...
Βέβαια, όπως ήταν αναμενόμενο, στο κατέβασμα μας έσκασε το λάστιχο... Πάντως το αυτοκίνητο επεστράφη κανονικά και το γραμμάτιο του Φιράτ σκίστηκε μπροστά στα μάτια μας....
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου