Η Ευχαριστιακή και Εκκλησιολογική Ειδωλολατρία

Στην σύγχρονη εκοσμικευμενη εκκλησιαστική πραγματικότητα ,που η αξία του ιερωμένου προσμετράτε στο τι ''κατηγορίας είναι'' ή πόσα ''μεταπτυχιακά έχει'', οι Τσεκουράτες Αλήθειες του π.Ιωάννη Ρωμανίδη ,θα μπορούσε να είναι η απάντηση στην αγωνία και τις φωνές που ακούγονται για το άνοιγμα της σχολής της Χάλκης…!!!

Εις την εποχήν του Αποστόλου Παύλου εξελέγετο κανείς επίσκοπος ή πρεσβύτερος από την ομάδα των προφητών, δηλαδή των δοξασμένων/θεουμένων. Δια τούτο ο Παύλος γράφει στον Τιμόθεον «μη αμέλει του εν σοι χαρίσματος, ό εδόθη σοι δια προφητείας μετά επιθέσεως των χειρών του πρεσβυτερίου (Α΄ Τιμ. 3:14).»

Δια τούτο ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός μας πληροφορεί ότι στα χρόνια του υπήχαν επίσκοποι που στην εποχήν του αποστόλου Παύλου θα έλεγαν μόνον το «αμήν» στην εκκλησίαν.

Στην καρδιάν της Περί Πίστεως Εκθέσεως του Δαμασκηνού είναι μεταξύ των άλλων και μαζί με τον Απόστολον Παύλον και ο Άγιος Διονύσιος ο Αρειοπαγίτης ο οποίος τονίζει ότι ο επίσκοπος εκλέγεται από μεταξύ των θεουμένων. Αυτή η παράδοσις διατηρήθηκε όλα τα χρόνια της Τουρκοκρατίας.

Ακριβώς δια να καταργηθή η παράδοσις αυτή

ιδρύθηκαν αι Θεολογικαί Σχολαί

της Χάλκης

και των Αθηνών

και εν συνεχεία της Θεσσαλονίκης.

Έτσι δεν ήτο ανάγκη πλέον οι υποψήφιοι επίσκοποι να είναι θεολόγοι από την θέωσίν τους ή τουλάχιστον από τον φωτισμόν της καρδίας τους από την νοεράν ευχήν, αλλά από το πτυχείο του Πανεπιστημίου επάνω στο οποίο γράφει θεολόγος μάλιστα.

http://oodegr.com/oode/papismos/oynia2.htm#6