Ντάκα

(Ι)
Τις ημέρες που στην πόλη ετούτη τα παζάρια

Αναβλύζουν τις ανυπόφερτες μυρωδιές αρχαίων εποχών

Και που οι δρόμοι σφύζουν

Από ανέκφραστος ανθρώπους

Που υπνωτικά ακολουθούν την διαδρομή των μερμηγκιών

Ο σαματάς ηχεί σαν μια κωφάλαλη βουή

Δίχως χροιά και χρώμαΚαι δίχως πρόσωπο.
Τις ημέρες που αυτή η πόλη μοιάζει

Σαν μια τεράστια οικοδομή

Υπό κατασκευή

Ή σαν ένα ερείπιο

Υπό κατεδάφιση

Μέσα στον σαματά

Δεν ακούς τίποτα

Τίποτα.

Παρά μόνο μια σάρκινη καρδιά

Που σείεται μέσα σου δίχως να ξέρει τον λόγο

Σαν το χρονόμετρο μιας βόμβας που από λεπτό σε λεπτό θα εκραγεί.

Σε αυτή την πόλη είμαστε όλοι

Εγκλωβισμένοι στα στεγανά σαγόνια μιας πέτρινης σιωπής

ΚΙ αν ουρλιάξεις δεν θα σε ακούσει κανείς.

Έλενα Μίαρη