Ήταν ημέρες Μεγάλης Σαρακοστής, όταν ό Γέροντας είδε από μακρυά έναν κλέφτη, πού παραβίαζε τήν πόρτα τού κελιού του.
Ήταν ό ίδιος πού τόν είχε κλέψει καί πέρυσι.
Μέριασε ό Γέροντας,
καί κρύφτηκε στήν μάντρα, ώσπου ό κλέφτης νά τελειώσει τό έργο του. Όταν τά διηγήθηκε στόν υποτακτικό του, εκείνος οργισμένος τόν ρώτησε:
-Γιατί γέροντα δέν μέ φώναζες νά τόν πιάσουμε;
Ό ίδιος μάς έκλεψε καί πέρσι καί μένει αμετανόητος!
- «Πού ξέρεις παιδί μου;
τού απάντησε ό Γέροντας, » »ίσως φέτος μετανοήσει».
- «Κι άν τό ξανακάνει;..» Ξέσπασε ό υποταχτικός.
- « Έ, τότε πρέπει παιδί μου νά τρέξω… γιά νά τού ανοίξω καί νά τού τά δώσω εγώ, γιά νά μήν ξανακλέψει καί κολάσει γιά τρίτη φορά τήν ψυχή του».
Έσκυψε ό υποταχτικός τού φίλησε τό χέρι, κι έφυγε πνιγμένος στά δάκρυα.
