Για να ξέρουμε με τι μεθοδεύσεις επιβλήθηκε στη Δύση η αίρεση του Παπισμού, και με τι μεθοδεύσεις προσπαθεί να υποτάξει σήμερα την Ορθοδοξία με λυκοφιλίες.
[1] Μπαλαμάντ, Λίβανος, Ιούνιος 1993
π. Ιωάννης Σ. Ρωμανίδης
συνέχεια απ εδω
VIII. Το Βατικανό στην Πρόσφατη Ιστορία και Αλλαγή Τακτικής
67) Το 1912 οι σύμμαχοι της Ελλάδος υπέγραψαν εν αγνεία της μυστικήν συμφωνίαν στο Λονδίνον με την Ιταλίαν δια να πάρη αυτή τα Δωδεκάννησα από την Τουρκίαν ως αντάλλαγμα δια να πολεμήση μαζί τους κατά της Γερμανίας. Έτσι η Ιταλία απέκτησε τα Δωδεκάννησα με την Συνθήκην της Λωζάνης το 1923. Με την Συνθήκην αυτή οι Φραγκο-Λατίνοι ευγενείς της Ευρώπης επέτυχαν την εθνικήν κάθαρσιν της Τουρκίας από την Οθωμανικήν Αυτοκρατορίαν και από την εντός αυτής Ρωμαιοσύνην και την αντικάστασιν των δύο με την σημερινήν Δυτικοποιημένην Τουρκίαν. Δηλαδή εχρησιμοποίησαν την Ελλάδα ως το αφελές δόλωμα δια να επιτύχουν με ένα θανατηφόρον κτύπημα τα εξής: 1) κατήργησαν την Οθωμανικήν Αυτοκρατορίαν, 2) κατήργησαν ολοσχερώς το Χαλιφάτο του Ισλάμ, 3) κατήργησαν την εντός της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας Ρωμαιοσύνην, 4) κατήργησαν και την Ρωμαϊκήν και την Ελληνικήν Μεγάλην Ιδέαν, 5) αποψίλωσαν το Οικουμενικόν Πατριαρχείον από το κυρίως ποίμνιόν του, 6) ίδρυσαν την Δυτικοποιημένην Τουρκίαν του Ατατούρκ και 7) χρησιμοποίησαν την Νέαν αυτήν Τουρκίαν ως σφήνα δια να αρχίσουν την Δυτικοποίησιν ολοκλήρου του Ισλάμ.
68) Η ανοησία και η αφέλεια των Νεο-Ελλήνων συνίστατο εις την πεποίθησιν ότι οι δήθεν σύμμαχοι πραγματικά ήθελαν να στηρίξουν και να αποκαταστήσουν, αν όχι την Ρωμαϊκήν Μεγάλην Ιδέαν, τουλάχιστον την Αρχαίαν Ελληνικήν Μεγάλην Ιδέαν, αφού ήταν λάτρες των Αρχαίων Ελλήνων. Οι Έλληνες του 1912 ήταν τόσον φουσκωμένοι από την δήθεν αρχαιοελληνικήν λατρείαν των δήθεν συμμάχων τους που δεν κατάλαβαν πόσον πιο σπουδαίον ήταν δια την Δύσιν η ίδρυσις μιας μη Ισλαμικής αλλά κοσμικής Τουρκίας από κάποιαν αποκατάστασιν της Αρχαίας Ελλάδος στην Μικράν Ασίαν. Το ότι οι δήθεν σύμμαχοι έδωσαν το δικαίωμα εις τους Ρωμαίους της περιοχής της Σμύρνης να αποκτήσουν την Ελληνικήν ιθαγένειαν είχε ως μοναδικόν σκοπόν να αγριεύσουν και να αναγκάσουν τους Τούρκους να ανατρέψουν το Οθωμανικόν και το Ισλαμικόν τους καθεστώς και να στραφούν στον Ατατούρκ δια να τους σώση από την καταστροφήν. Αλλά οι Τούρκοι Ισλαμισταί έπαυσαν να τρώνε το κουτόχορτο του Δυτικού Πολιτισμού και θα επιδιώξουν να ηγηθούν και να ενώσουν τα Ισλαμιστικά κινήματα του κόσμου και ασφαλώς θα επαναφέρουν το Χαλιφάτο.
69) Το Βατικανό ήταν ιστορικά στα χέρια των Τοσκανο-Φράγκων με πρωτεύουσα την Φλωρεντία και των Λογγοβάρδων με πρωτεύουσα το Μιλάνο. Αυτό το Φραγκο-Λατινικό Βατικανό συνεσχεδίασε με τους ευγενείς της Φράντσιας, της Ιταλίας και Βρεττανίας τα ανωτέρω και την αντικατάστασιν των Ορθοδόξων επισκόπων του Οικουμενικού Πατριαρχείου στα Δωδεκάννησα με Φραγκο-Τοσκάνους και Λογγοβάρδους επισκόπους. Αυτοί αποτελούν ακόμη την πλειοψηφίαν της ιεραρχείας της Ιταλίας και που τους περνάνε δια Ιταλούς από το 1870.
70) Το Βατικανό άλλαζε την πολεμικήν του τακτικήν έναντι της Ορθοδοξίας ανάλογα με τον βαθμόν Δυτικοποιήσεως της Ορθοδοξίας. Αλλά εμφανίσθηκε κατά τα μέσα του αιώνος τούτου μία στροφή των διανοουμένων του Βατικανού προς τους Ελληνοφώνους πατέρας μετά τον Δαμασκηνόν. Άρχισε μια εντατική προσπάθεια της εναρμονίσεως των μετά το σχίσμα δύο παραδόσεων. Έτσι το Βατικανό δεν έθεσε τέρμα εις τον πόλεμόν του δια την αφομοίωσιν της Ορθοδοξίας. Απλώς η κυριαρχούσα τακτική του Βατικανού μετετράπη εις τον διάλογον της αγάπης της μυστηριακής κοινωνίας την οποίαν επινόησαν μάλιστα Ορθόδοξοι Θεολόγοι.
71) Σπουδαίο μέρος της αλλαγής αυτής της τακτικής του Βατικανού είναι η επέκτασις της πατερικής παραδόσεως πέραν των Ιωάννου Δαμασκηνού και Θεοδώρου Στουδίτη μέχρι τον Συμεών τον Νέον Θεολόγον και ακόμη και στον Άγιον Γρηγόριον τον Παλαμά. Το κλειδί, όμως, της επεκτάσεως αυτής της πατερικής παραδόσεως είναι το γεγονός ότι οι Φραγκο-Λατίνοι είχαν ήδη Νεο-Πλατωνοποιήσει και Αυγουστινοποιήσει τους Πατέρες μέχρι τον 8ον αιώνα καί, με την βοήθειαν ενός Ρώσσου θεολόγου, έκαμναν το ίδιο με τον Άγιον Γρηγόριον Παλαμά και τους προκατόχους και διαδόχους του. Έτσι τεχνηέντως το Βατικανό ταυτίζει την ειδικήν του πνευματικότητα της Νεο-Πλατωνικής ευδαιμονίας του Αυγουστίνου και των Φραγκο-Λατίνων με την Ορδόδοξον πνευματικότητα.
72) Παράδοξον είναι το πιθανόν ότι οι διαλεγόμενοι ημέτεροι δεν γνωρίζουν τι τους γίνεται...
σχολιο (Άχ παπαΓιάννη που εισαι τώρα να δεις...! Μια μικρή γεύση να εχει κάποιος απο το επίπεδο γνώσεων ή ενδιαφερόντων Επισκόπων ,παπάδων και θεολογούντων καταλαβαίνει σε τι σύγχυση και βαθύ σκοτάδι βρισκόμαστε ...)
ΤΕΛΟΣ
Σημειώσεις:
[1] Διάλεξις γενομένη την 12ην Απριλίου 1994 εις το τμήμα Θεολογίας της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονικής. Δημοσιεύθηκε από το Πανεπιστήμιο Θεσσαλονικής, Θεολογική Σχολή - Τμήμα Θεολογίας, σέ τόμο που επιγράφεται ΚΑΙΡΟΣ, Τόμος τιμητικός στον ομότιμο καθηγητή Δαμιανό Αθ. Δόικο, τόμος Β, Θεσσαλονίκη 1995, σελ. 261-282.
[2] Φαίνεται δεν συνεζητήθησαν τα περί της εγκυρότητος των μυστηρίων και το εν λόγω κείμενον υπέγραψαν οι δύο πρόεδροι και γραμματείς.
[3] Ιδε August Thierry, Historie de la Conquete de l’ Angleterre par les Normands, Paris 1843, τομ. 2. σ. 147 (1071-1072), 215-219 (1075-1076), 284, 313-314, 318 (1087-1094); τομ. 3, σ. 35 (1110-1138), 214-215 (1203).
[4] Αυτόθι., τομ. 2, σ..55, 66 (1068), 111, 145, 184 (1070-1072), 215 (1075-1076), 240-242 (1082), 313-316 (1088-1089); τομ. 3, σ. 35, 44, 47 (1110-1140).
[5] Αυτόθι., τομ. 2, σ. 232, 236 (1080); τομ. 3, σ. 27, 36-37, 39 (1110-1138), 55 (1141-1142); τομ. 4, σ. 349 (1387).
[6] Αυτόθι., τομ. 2, σ. 315.
[7] Γράφει ότι, «Του Αυτοκράτορος η ομολογία πίστεως επικρατεί εις ολους τους Χριστιανούς των επαρχιών της Αφρικής, της Κυρηνείας, (Cyril), της Ανδαλουσίας (το Αραβικό ονομα ολοκλήρου της Ισπανίας) και όλου του Sham (δηλαδή Συρία, Λίβανον, Παλαιστίνη και Ιορδανία...)» Εις το βιβλίο του al-Fasl fi al-Milal w-al-Ahwaw-al-Nihal. Το χωρίον αυτό επεσήμανε μαθητής μου ο Elie Danaoui στο Πανεπιστήμιον του Μπαλαμάντ αφού τον παρακάλεσα να ψάξη τας Αραβικάς πηγάς δια αυτού του είδους πληροφορίες. Φαίνεται οι του Βατικανού ιστορικοί τας γνωρίζουν και δια τούτο οι Ουνίτες του στην Μέσην Ανατολήν λέγονται Μελχίτες, δηλαδή άνθρωποι του Αυτοκράτορος, ενώ οι Ορθόδοξοι καυχώνται ότι δεν είναι.
[8] Αυτόθι.
[9] Δηλαδή γέννημα της Magna Graecia της Κάτω Ιταλίας.
[10] Migne P L, 89, 744; Mansi 12, 313-314.
[11] Βίβλος των Ηθικών Στ΄, Πώς ενούται τω Χριστώ και Θεώ και έν γίνονται μετ’ αυτού πάντες οι άγιοι.
[12] Ρ.G. 60:23. Βλ. Ι. Ρωμανίδου, Το Προπατορικόν Αμάρτημα, έκδοσις β΄, Αθήνα 1989, σελ. 173.
[13] Δια την Πατερικήν ερμηνείαν του «εφ’ ώ» εις το χωρίον Ρωμ. 5:12 βλέπε J.S Romanides, «Original Sin According to St. Paul,» εν St Vladimir’s Quartely (μέ την παλαιάν αρίθμησιν της εποχής του π. Γεωργίου Φλωρόβσκυ που κατήργησαν οι διάδοχοί του) New York, 1955, τόμος IV, τεύχοι 1 και 2: Το Προπατορικόν Αμάρτημα, Αθήνα 1957, 2α έκδοσις Δόμος Αθήνα 1989, κεφ. 6.
[14] Αυτόθι.
