Ένα καράβι, ένας λυγμός. Ένα φιλί στερνό... Οκτώβρης. Βρέχει. Καταχνιά. Νωρίς που έχει βραδιάσει... Ω! πόσο λίγο κράτησε το φως τ΄αποσπερνό...
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΤΕ ΕΛΕΥΘΕΡΑ
ΟΤΙ ΣΑΣ ΑΡΕΣΕΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΡΕΛΟ-ΓΙΑΝΝΗ
αλλά μην νοιώθετε «λύπη»
που αντιγράφουμε τα δικά σας ,
χωρίς να σας ρωτήσουμε...
Για την παράγκα μας
είναι γ ε λ ο ι ό τ η τ α η λεγόμενη
«δεοντολογία περί πνευματικών δικαιωμάτων!»
3 σχόλια:
... την Κυριακή τ απόγευμα,
ξεπροβοδίσαμε τα παιδιά για την Αθήνα... (τα μεγάλα)
όμως μέσα μας, είναι πάντα εδώ...
έτσι, γυρίζοντας πίσω
στο λιτό σπιτικό μας,
ανάμεσα στα λιόδεντρα
η μισή πλέον μονάχα παρέα
δεν είχε τροπο να χωρέσει η θλίψη και η νοσταλγία...
μόνο η φθινοπωρινή γαλήνη...
τώρα... που έγιναν όλα...
λιγάκι πιό ήσυχα... !
...
ευλογία Κυρίου... και ο ερχομός
μα και το πέταγμα πίσω, στην μικρή ξενητεία τους,
(μιά ξενητεία έτσι κι αλλιώς η Ζωή μας... )
αρκεί να τα σκεπάζει η ευχή τών γονιών,
η μικρή η ασήμαντη, που όμως...
καθώς ενωτίζεται
και ξεσηκώνει τις μεγάλες ευχές,
τις ουράνιες...
κι η ελάχιστη χαραμάδα Φωτός που λιγάκι αξίζουμε
γίνεται σκέπη τους κραταιά
κι Έλεος Μέγα... !
Αργά ή γρήγορα κάθε συνειδητοποιμένη πνευματικά πεινασμένη ψυχή θα βρει τον δρόμο που οδηγεί στην παράγκα, όπου θα μπορεί να ονειρεύεται τα ουράνια καρβέλια, και λαμβάνοντας τα ανάλογα αντίδωρα θα στεριώνει στην βεβαιότητα της υψηλής αποστολής της.
Κάθε φύλλο που πέφτει να αντιστοιχεί σε μία επιπλέον μετανοούσα ψυχή.
Δημοσίευση σχολίου