Άμα λέμε το όνομα του Ιησού Χριστού και διακονιστούμε ( ζητιανέψουμε) το έλεος Του και εξομολογηθούμε , γίνεται μια χαραμάδα στην ψυχή και έρχεται φως μέσα μας. Δεν το βλέπομε αμέσως, αλλά το νοιώθομε. Φέρνει γαλήνη, ανακουφιση, ηρεμία, αλλά σου δείχνει και παρακάτω.
Όπως όταν μπει ο ήλιος από το παραθύρι, μας δείχνει και τη σκόνη. Μετά η μετάνοια δυναμώνει και συνέχεια ξεμπαζώνει. Όσο μπαίνει ο Θεός βλέπομε τί είμαστε εμείς. Και κλαίμε...
3 σχόλια:
Το άνοιγμα της χαραμάδας αποκαλύπτει την τραγική μας κατάσταση, αλλά και το γήπεδο του αγώνα που βρίσκεται εντός μας. Αγώνας ενάντια στον κακό μας εαυτό από την μιά, στις προσλήψεις των αισθήσεών μας από την άλλη.
Βίος Ιώβ αβίωτος,
υπομονήν υπέμεινε,
δέσμιος δεσμών αδέσμευτος,
ελευθερίαν Ελευθερωτή απέλαβε.
Ο Χριστιανός, που θαλασσοπνίγεται και θαλασσοδέρνεται από τούς πειρασμούς, γονατίζει, όσο χαμηλά γίνεται για να βρίσκει έλεος ψελίζοντας την τελωνικη προσευχή.
Ο δυτικός άνθρωπος τεντώνεται ψηλά ωσάν τον Φαρισαίο και ψάχνει τον ουρανό μην τυχόν και πέσει κανένας Αστέρας να ευχηθεί, και άμα τον δει δεν αφήνει την ευκαιρία.
Ο εκπεσών αστερας ομοιάζει τον εκπεσών αγγελο που έγινε διάβολος.
Δημοσίευση σχολίου