Μάνα μοιρασμένη, ταπεινωμένη, κουρασμένη, δακρυσμένη, πονεμένη μάνα.
Μάνα με τα χίλια χέρια τα χρυσά, με τις χίλιες χρυσές καρδιές.
Μάνα τιμημένη, δοξασμένη κι αλησμόνητη.
Μάνα των βογγητών και των δακρύων, της χαράς και της ευγνωμοσύνης.
Αγιασμός είσαι και δώρο τίμιο…
Αρχή και τέλος είσαι, μάνα…*. Τα όμορφα
7 σχόλια:
... μὰνα ἑλληνέζα...
μὲ τὸ βαμμένο νύχι... στόμα... μάτι... μαλλί... (μόνο... )
το σκουλαρίκι στὸ αὐτί... μύτη... χεῖλος... (καὶ δυό καὶ τρὶα... )
ἀφάλι... (και τ ἄλλα... τα κρύφια... )
τὰ τατοῦ τὰ παντοῦ (τὰ ὅλο καὶ πιὸ πέρα... )
μὰ πάνω απʹ ὅλα... αυτό
τὸ...
φονικό... κολλάν...
πῶς... σʹ ἔκαναν...
σὲ ξέκαναν...
Η φωτογραφία μου θυμίζει 1941.
Δεν ξέρω αν η σημερινή γενιά θα αντέξει το τρεις-χειρότερο 1941 που είναι τόσο κοντά όσο ποτέ άλλοτε...
Η αντίθεση ανάμεσα στη μάνα της φωτογραφίας και της ελληνέζας που πάει κόντρα στο κατεστημένο για να καταντήσει κάτι που στη τελική είναι για λύπηση κορυφώνεται με τον τραγικό δείκτη των εκτρώσεων που κατατάσσουν τη χώρα μας στις πρώτες θέσεις στην Ευρώπη ( αυτές είναι οι πρωτιές μας τώρα πια , πρώτοι στους θανάτους στα τροχαία, πρώτοι στην ακρίβεια, πρώτοι σε παγκόσμιο επίπεδο στα κέρδη επιχειρήσεων, πρώτοι στο δημόσιο χρέος στην ΕΕ , κ.ο.κ. ) .
Οι γιαγιάδες μας έκαναν 8 και 10 και παραπάνω παιδιά σε πολύ πιο δύσκολες οικονομικές συνθήκες καταρρίπτοντας τον μύθο ότι φταίει η οικονομική στενότητα για το δημογραφικό. Το πρόβλημα είναι πνευματικό , είναι το αποτέλεσμα της κατάρρευσης των αξιών που στήριξαν τον Ελληνισμό και την Ορθοδοξία για αιώνες ακόμα και σε μεγάλες περιόδους κατοχής και υποδούλωσης.
Βλέπουμε τις κοπέλες που έρχονται από τα μεγάλα αστικά κέντρα και κυκλοφορούν όχι μόνο στις παραλίες αλλά και στους δρόμους και στις πλατείες με κάτι σαν υποψία μαγιό , κάτι πλαδαρά ξέκωλα που φέρνουν μόνο αναγούλα και μας πιάνει θλίψη για τη κατάντια μας.
... άνθρωποι που ήξεραν πως ζούμε στην κοιλάδα
τού κ λ α υ θ μ ώ ν ο ς
και πώς το δάκρυ, μετά την πτώση μας
μάς έγινε προίκα και συντροφιά
μα...
καθώς είμαστε περαστικοί
σ' αυτόν εδώ τον τόπο,
έχουμε τρόπο
όλα να τα παλεύουμε
με το χαμόγελο...
και το κουράγιο που μάς χαρίζεται από ψηλά...
αλύγιστοι... εδώ στα χαμηλά
μπροστα σε κάθε δοκιμασία....
κι εν μέσω σκιάς θανάτου
χωρίς τον φόβο του...
Καλημερα!
Στην Κατοχή έλεγε ο παππούς μου ότι πήγαιναν στο βουνό μόνο για ξύλα και χόρτα.Στη συνέχεια επέστρεψαν με τη γιαγιά σπίτι όπου είχαν κάνει κρυψώνα και έβαζαν εκεί τα παιδιά και προσεύχονταν όταν έπεφταν οι βόμβες.
Στο βουνό μας έλεγε δεν φοβόμαστε τίποτε και κανέναν εκτός από τις βόμβες και τους Γερμανούς.
Σήμερα έχουμε χίλιους δυο κινδύνους να πάμε στο βουνό.
Απαντώ στον άγνωστο αναγνώστη της σελίδας.
Η ζέστη από τα αποκαιδια,που να βρεις χόρτα να ζήσεις;που λένε τρέχα στο βουνό ,να πάρετε τις σπηλιές.
Ποιες σπηλιές,ποιο οξυγόνο.
Όταν έγινε η πυρκαγιά εδώ ,θυμάμαι ένας πυροσβέστης βρέθηκε το κόκκαλο του γιατί τον έφαγε αγριογούρουνο..Καμμένη γη καμμένα ζώα που να βρει να φάει το ζωντανό.
Κινδυνεύεις στο βουνό.
2
Κινδυνεύεις από πολλά.
Όχι από τους Γερμανούς ούτε από τις βόμβες.
Κινδυνεύεις από τους Πακιστάν, ΚΑΙ άλλους Αφγανούς που όπως είδαμε στη Ρόδο όταν έβγαιναν από τις βάρκες κατευθύνονταν στο βουνό.
Ακόμα δε κινδυνεύεις από τι νομίζετε,από τα ντροουν.
Διότι αυτά κάνουν δουλειές που δεν έκαναν τότε και σεβριεκουν ταχέως αφού δεν υπάρχουν δένδρα.
Τρέχει μια οικογένεια με μικρά παιδιά στο βουνό ,το βουνό έχει αποτομες
3
Χαράδρες,πέφτουν εκεί,τα παιδιά τι θα κάνουν,πως θα φύγουν από κει,ποιος θα τα βρει με τόσους κινδύνους.
Πιστεύω πως δεν είναι καλή ιδέα να φύγει ο κόσμος για το βουνό.
Ο Θεός να δείξει τους δρόμους !!
****
Άλλο άσχετο,αυτός ο τρόπος που έχουν βάλει να γράφουμε σχόλιο είναι απογοητευτικός.
Κρύβεται το σχόλιο και δεν βλέπουμε τι γράψαμε.
Δημοσίευση σχολίου