Βαβαὶ τῶν σῶν μυστηρίων ἁγνή!

 

Βαβαὶ τῶν σῶν μυστηρίων ἁγνή!

τοῦ Ὑψίστου θρόνος, ἀνεδείχθης Δέσποινα,

καὶ γῆθεν πρὸς οὐρανόν, μετέστης σήμερον.

Ἡ δόξα σου εὐπρεπής,

θεοφεγγέσιν ἐκλάμπουσα χάριτι,

Παρθένοι σὺν τῇ Μητρὶ τοῦ Βασιλέως

πρὸς ὕψος ἐπάρθητε.

Κεχαριτωμένη χαῖρε,

μετὰ σοῦ ὁ Κύριος,

ὁ παρέχων τῷ κόσμῳ, διὰ σοῦ τὸ μέγα ἔλεος.

Ένας από τους σύγχρονους λογοτέχνες, ο Νίκος Πεντζίκης λέει με νόημα: «γονατίζω στα πόδια, στα πόδια της παντοτεινής του μητέρας, κόρης, Παρθένου. Δέξου τις παρακλήσεις αναξίων σου ικετών, κορυφή δυσανάβατη στους λογισμούς, βάθος δυσθεώρητο στα μάτια, καθέδρα βασιλική που βαστάζεις τον βαστάζοντα πάντα. Άστρο που φανερώνει τον ήλιο. Αγρέ που βλασταίνει την ευφορία της συμπόνιας. Τραπέζι στρωμένο με χορταστική αφθονία. Λιβάδι που ξανανθίζει τη δύναμη, αυτή του πασχαλιάτικου αμνού. Λιμάνι όσων κινδυνεύουν, πρεσβεία, μεσιτεία, εξίλασμα του κόσμου, λύτρωση ουρανός όλων των ημερών».