Φύτεψε ένα γιασεμί στη γλάστρα και μας πήρε τα μυαλά. Βγαίνουμε τα βραδιά οι γείτονες στα μπαλκόνια μας, τα μπαλκόνια της υπομονής, και ξελογιαζόμαστε. Το αστικό τοπίο διαγράφεται μεμιάς. «Αραβικό είναι», μας πληροφορεί χαρούμενη. Ρίζα ατόφια από τη Δαμασκό. «Ο Μπάρεντ -βοηθός παντοπώλη τού από κάτω δρόμου- της το ’δωσε στις αρχές της Ανοιξης. Μια σταλιά ήταν και τώρα θέριεψε». Θυμήθηκα πως τη Δαμασκό τη λέγανε παλιά «πόλη του γιασεμιού». Και το όνομά του προέρχεται από τις αραβικές λέξεις γιας (απελπισία) και μιν (ψέμα). Η απελπισία και το ψέμα έφτιαξαν ένα λουλούδι.
Την απελπισία των ανθρώπων μπορώ να την καταλάβω, μα πώς την έμπλεξαν τόσο εξαίσια με το ψέμα; Πήραν δυο κακά κι έφτιαξαν μια ελπίδα. Ενα μεθυστικό λουλούδι που έχει τη δύναμη να σε κάνει να ονειρεύεσαι. Ετσι το βλέπουμε κι εμείς στη γειτονιά. Το δειλινό μυρίζει πιο πολύ και με το σαγηνευτικό άρωμά του λες και διώχνει τα κακά συναισθήματα. Το γιασεμί περισσότερο απ’ όλα τα λουλούδια θαρρώ πως μας φέρνει πιο κοντά στη νοσταλγία ενός χαμένου παραδείσου. Σαν του Καρούζου τα μυρωμένα γιασεμόκλωνα, εκείνη την εποχή που νοικιάζαμε ποδήλατα και τρέχαμε λάμποντας μισή ωρίτσα...
«Λάμποντας», να η μαγική αντίδραση που έχει το φυτό αυτό στους ανθρώπους. Τους κάνει να λάμπουν όσο γκρίζες κι αν είναι οι μέρες τους. Ενας μύθος παλιός λέει πως την ώρα του δειλινού, όταν μυρίζουν πιο πολύ τα άνθη τους, οι άνθρωποι καλούνται να θυμηθούν εκείνους που έχουν «φύγει». Και όλη τη νύχτα, μέχρι το πρώτο άστρο της αυγής, η ευωδία απαλύνει τον πόνο του θανάτου, του οριστικού χωρισμού. Σκέφτομαι, τις μεγάλες απώλειες του χρόνου που περάσαμε με τον ιό. Ενας μόνο αριθμός. Δεν ξέρουμε το όνομά τους, τις ιστορίες τους, τα όνειρα τους, τους ανθρώπους που άφησαν πίσω. Και ούτε ποτέ θα μάθουμε.
Μακάρι να μπορούσε η μυρωδιά του γιασεμιού να τρυπώσει σε κάθε χαραμάδα των σπιτιών που πόνεσαν. Να επουλώσει, έστω για λίγο μόνο, τις πληγές. Ετσι όπως επουλώνει τις πληγές του πάντα χαμογελαστού Μπάρεντ, που έφερε τις ρίζες του από τη Δαμασκό, τις φύτεψε στο παρτέρι ενός πεζοδρομίου στο Παγκράτι και χαρίζει απ’ αυτό κλωνάρια λησμονιάς. «Το όνομα μου σημαίνει “δυνατός”», μου είπε μια φορά. Ο δυνατός Μπάρεντ με το γιασεμί του. Το φως της ζωής που επιμένει και αντιστέκεται.
Το γιασεμί της λησμονιάς
Κυριακή Μπεϊόγλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου