(Τα καϋμένα τα νιάτα)

  

Μυρωμένο φυσούσε τ'αγέρι, ήσαν κάτασπρες οι λεμονιές κι εφτερούγιζαν σ' όλα τα μέρη γοργά χελιδόνια που χτίζαν φωλιές. Μεθυσμέν' απ' την αύρα τ' Απρίλη ένα ζεύγος φιλιώταν γλυκά κι ένας γέρος με τρέμοντα χείλη τους χαμογελούσε μελαγχολικά. Τα καϋμένα τα νιάτα τι γρήγορα που περνούν, σαν τραγούδι ερωτικό, σαν αστέρι διαβατικό κι όταν είναι φευγάτα, πίσω ποτέ δε γυρνούν, όπως δε γυρνά μιά στιγμή στην πηγή το ποτάμι που τρέχει μ' ορμή. Το Βιεννέζικο βαλς αντηχούσε, ο χορός είχε ανάψει καλά ένας νέος μιά νέα κρατούσε και της εμουρμούριζε λόγια τρελλά, η μαμά στη γωνιά καθισμένη με ρυτίδες και άσπρα μαλλιά το παιδί της εθώρ' η καϋμένη κι αναλογιζόταν κι αυτή τα παληά. Τα καϋμένα τα νιάτα τι γρήγορα που περνούν σαν τραγούδι ερωτικό, σαν αστέρι διαβατικό κι όταν είναι φευγάτα, πίσω ποτέ δε γυρνούν, όπως δε γυρνά μιά στιγμή στην πηγή το ποτάμι που τρέχει μ'ορμή. Με αυτό το τραγούδι το πλάνο άλλοι κλαίνε και άλλοι γελούν κι ενώ γύρω-τριγύρω στο πιάνο κοπέλες και νέοι τον κόσμο χαλούν, μερικοί που τ' ακούν σε μιάν άκρη συγκινούνται και δεν ξέρουν πως να σφουγγίσουν με τρόπο το δάκρυ που αποσπάζει αυτός ο σκοπός