Ωωω...οι
ολόφωτες πανηγύρεις στην Παναγιτσα στον σοροκιανο ,εκεί στον Σκοινιά,τον
δεκαπενταυγουστο ,μεσα στους αγρους και τα μποστάνια της Κρήτης,που
μυρίζανε μυστήριο και θάμα στην παιδική μαθιά μας.
Την
ευλάβεια και την βαθια καλοστεριεμένη πίστη των προγονων μας , τους
παπουδες με τα στιβανια και τις γιαγιάδες με τις μαύρες μακριες
μαντήλες.
Όλα ασπιλοσύνη και ασκητάδα.
Μετα
μυρίζανε τα χερια και το σπιτικο μας απο βασιλικό και αρτοπλασια και
ακομη η θύμησή μας κρατά την μυρωδια του γλυκάνισου και της μαστίχας.
Αυτα
και αυτα μας δίδαξαν τον Θεάνθρωπο Χριστό και την γλυκομητέρα μας
Παναγία και όχι οι υψηλές των καθηγηταδων διαλέξεις που δεν αφήσαν
ουτε δυο λεξεις στην καρδιά μας.
Θυμαμαι
τοτε ,θα ημουν 8 χρονων που με πήρε ο λεβέντης Γερο Μπριτζολάκης
ευθυτενης και με την ασπρη μουστακα στο άσπρο αλογο του επανω και με
έφερε στην Παναγία.
π.Διονύσιος Ταμπάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου