ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ τον Θεό που με αξίωσε να συναντήσω μεγάλες και καταξιωμένες μορφές της Ορθοδοξίας ,αν και πάλι άνθρωπος δεν έγινα,όπως τον Άγιο Παϊσιο,τον Όσιο Εφραίμ τον Κατουνακιώτη,τον Οσιώτατο Γέροντα Ευμένιο Λαμπάκη στην Κρήτη και άλλους παλαιούς και συγχρόνους.
Όμως τώρα που αναλογίζομαι ,την πιο σοφή και αγία κουβέντα δεν την άκουσα από τους Αγίους μα από έναν «αμαρτωλό».
¨Ήμουν δεκαπέντε χρονών περίπου όταν πήγα σε μία Εκκλησία εντός της Αττικής για να βοηθήσω ως ψάλτης σε μία Βάπτιση.
Και τι δεν έσερνε ο επίτροπος από το γραφείο για τον Ιερέα που επρόκειτο να Βαπτίσει.Μέχρι και αδελφή τον έλεγε.Εγώ μικρό παιδί ,τα πίστεψα όλα ,λυπήθηκα μα και οργίσθηκα και είπα μέσα μου.
-Καλά ,υπάρχουν τόσο αμαρτωλοί και ανάξιοι κληρικοί!;
Εισερχόμενος όμως με καχυποψία στο Ιερό Βήμα που ο συκοφαντούμενος Ιερέας κάτι έπλενε στο χωνευτήρι, ακούω να τον ρωτά κάποιος .
-Πάτερ ,καλησπέρα.Τί κάνετε;
Και εκείνος φυσικά ,ανυπόκριτα και λακωνικά απαντά:
-Αμαρτίες κάνω,τι να κάνω;
Αυτή ήταν και η πιο ουσιαστική και αγία κουβέντα που άκουσα από άνθρωπο.
Αμαρτία με μετάνοια αγιάζει.
Αγιότητα με υπερηφάνεια ξεπ-αγιάζει.
π.Διονύσιος Ταμπάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου