Ελένη Πολυβίου - Ελού

 

“Ή Ελού αγάπησε καί πόνεσε πολύ στή ζωή της. Ό μεγα­λύτερος πόνος της, ανάμεσα στίς πολλές θλίψεις πού δοκίμασε κατά τόν επίγειο βίο της, ήταν ή απώλεια τού πρωτόκου γιου της Γεωργίου,

κατά τήν τουρκι­κή εισβολή στήν Κύπρο, τό καλοκαίρι τού 1974.

Έ­νας πόνος, πού μέσα από τήν πίστη, μεταμορφώθηκε σέ αληθινή αγάπη καί προσευχή γιά όλους.

Έμαθε τόν πόνο καί τή θλίψη της πού είχε λό­γω τού αγνοούμενου γιού της, νά τόν κάνει προσευ­χή καί όχι κατάθλιψη καί απελπισία.

Έτσι, άρχισε μέ τήν συμβουλή ενός καλού Πνευματικού πού είχε, νά κάνει κάθε Σάββατο πρόσφορο.

Τό πήγαινε πρωί-πρωί, από τό χάραμα, στό Μοναστήρι καί έλεγε:

_Οί υπόλοιπες γυναίκες, Θεέ μου , όταν τελειώνει ή Λειτουργία τού Σαββάτου, θά πάνε στόν τάφο τού παιδιού τους, στόν τάφο τού ανδρός τους νά κάνουν τρισάγιο. Εγώ ούτε τάφο δέν έχω γιά τόν γιο μου.

Ούτε ξέρω άν πέθανε.

Γι‘ αυτό κάνω αυτό τό πρόσφορο καί το προσφέρω στόν ιερέα γιά νά τό προσφέρει στόν Χριστό μας. Καί θά τόν παρακαλώ:

_Χριστέ μου, άν ό υιός μου ζεί, φώ­τισε τον νά κρατηθεί στήν πίστη του. Εκεί πού βρίσκε­ται νά είναι κοντά Σου.

Άν έχει κοιμηθεί , φώτισε τόν αιώνια καί φώτισε μας καί εμάς νά τόν μνημονεύουμε.

Εσύ ξέρεις άν είναι ζωντανός ή κεκοιμημένος.

Κάποια φορά έγραψαν κάποιες εφημερίδες ότι μερικοί αγνοούμενοι ζούνε καί μερικούς από αυτούς τούς υποχρέωσαν οί Τούρκοι νά παντρευτούν Τουρκάλες. Τό διάβασε αυτό ή γιαγιά ή Έλού καί θορυβήθηκε καί είπε στόν π. Νεόφυτο:

- Νά κάνεις μία Παράκληση στόν Άγιο Γεώργιο γιά τόν Γιώρκο μου.

“Ώς τών αιχμαλώτων ελευθερωτής…” δέν είναι;

Άν ό γιος μου είναι ζωντανός καί αλλαξοπίστησε καλύτερα νά τόν θερίση από αυτή τή ζωή.

Εγώ τόν θέλω τόν γιό μου ζωντανό, αλλά Ορθόδοξο.

.

Φτωχή γυναίκα ήταν, ένα πρόσφορο έκανε, καί έκανε καί τή δική της καρδιά πρόσφορο, τήν προσέφερε στόν Χριστό καί ό Χριστός έκανε τόν πόνο τής χαρά καί όποιος τήν επλησίαζε εισέπραττε αυτή τή χαρά από την Ελού. Τότε, έφευγε από κοντά της αναπαυμένος καί χαρούμενος. Γι’ αυτό καί ήταν μαγνήτης.

Σιγά-σιγά αυτή ή γυναίκα απόκτησε πολλή χαρά. Τόση χαρά απόκτησε πού έλεγε:

-Κύριε, ελέησον. Μά πόση χαρά έχω μέσα στήν καρδιά μου!

Ιδιαίτερα στή θεία Λειτουργία!

Εκείνη τήν ώρα γεμίζει φώς ό νους μου καί βλέπω μέσα μου χιλιάδες ονόματα.

Καί αρχίζω καί τά διαβάζω.

Συλλαβιστά-συλλαβιστά, όπως μπορώ, νά διαβάζω.

Αποτέλεσμα αυτής τής χαράς πού ζούσε, άρχισε νά μοιράζει η ίδια χαρά στούς πιστούς.

Τήν πλησίαζαν νέοι πού κατάλαβαν τήν αρετή της καί πήγαιναν καί τής φιλούσαν τό χέρι.

Ταπεινά, τούς έλεγε:

- Γιέ μου, εκατομμύρια ευχές να έχετε. Εκατομμύρια εκατομμυρίων.

Μέσα στήν Εκκλησία έβλεπες όλες τίς γυναίκες νά είναι γύρω από τήν Έλού.

Οί νέες νά τήν έχουν κοντά τους, νά τήν παίρνουν στίς αγρυπνίες, νά τής δείχνουν πολύ σεβασμό καί νά τήν έχουν ώς ένα πρότυπο χαριτωμένης γυναίκας.

.

Κάθε Σάββατο, αλλά καί άλλες μέρες, πήγαινε μέ τά πόδια στό μοναστήρι τού Αγίου Γεωργίου τού Κοντού στή Λάρνακα, γιά νά καθαρίσει τόν ναό.

Ό μακαριστός πατήρ Νικόλαος, ιερέας τού ιερού ναού Αγίου Γεωργίου, ανέφερε στή νύφη της Στέφη ότι καθάριζε τόν ναό περισσότερο μέ τά ρούχα της, αφού ήταν γονατιστή όσο καθάριζε τό πάτωμα.

Όταν ή ηλικία καί ή υγεία της δέν τής επέτρεπαν νά πηγαίνει πεζή στόν Άγιο Γεώργιο, ξεκινούσε καί στόν δρόμο πάντοτε κάποιον εύρισκε, γνωστό ή άγνωστο, πού τήν μετέφερε.

Όταν έφθανε στήν πόρτα τού ναού , γονάτιζε καί πήγαινε γονατιστή μέχρι τήν εικόνα τού Αγίου, όπου τόν παρακαλούσε γιά τόν αγνοούμενο γιό της.

Είχε εναποθέσει όλες τίς ελπίδες της γιά τήν ανεύρεση τού γιού της στόν άγιο Γεώργιο,

καί ό Άγιος δέν έμεινε απαθής από αυτή τήν συνεχή παράκληση τής πονεμένης μάνας.

Μία μέρα καθώς ευρίσκετο στό Μοναστήρι, είδε τον Άγιο καβάλα στό άλογο του φέρνοντας μαζί του τό αγνοούμενο παιδί της γιά νά τό δεί ή Ελένη.

Αυτό τό ανέφερε σέ μία γνωστή της, τήν οποία παρακάλεσε νά μήν τό πεί στή νύφη της γιά νά μήν στενοχωρηθει.

Μετά τόν πόλεμο τού 1974 κρατούσαν αρκετούς Τουρκοκύπριους αιχμαλώτους σέ ένα γειτονικό σχολείο.

Ή γιαγιά Ελένη, παρά τόν πόνο τού χαμένου παιδιού της, φιλοξενούσε τίς Τουρκοκύπριες που πήγαιναν νά δούν τούς δικούς τους.

Όχι μόνο δέν μνησικακούσε, αλλά τούς έδινε νερό καί τρόφιμα να πάνε στουςυ αιχμαλώτους συγγενείς.

Αρκετές ήταν οι φορές που ή ίδια μαζί μέ τόν σύζυγο της επεσκέπτοντο τούς αιχμαλώτους.

Τήν ευχή της να έχουμε!

"Ασκητές μέσα στόν κόσμο" Β' τόμος Άγιον Όρος