Ἡ συνέντευξη τοῦ Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Μόρφου Νεοφύτου μὲ τὸν Πέτρο Λαζάρου πραγματοποιήθηκε τὴν Πέμπτη τῆς Διακαινισίμου 9 Μαΐου, 2024 στὴν προσωρινὴ ἕδρα τῆς Μητροπόλεως Μόρφου στὴν Εὐρύχου, στὸ πλαίσιο τῶν εἰδικῶν ἐκδηλώσεων γιὰ τὰ 50 χρόνια τῆς τουρκικῆς είσβολῆς καὶ κατοχῆς τῆς Κύπρου (1974-2024).
Μοντὰζ – Σκηνοθεσία: Ἀντώνης Κυπριανοῦ
Μουσική: Χριστόδωρος Μνάσωνος
Παραγωγή: RumOrthodox
2 σχόλια:
Στην πραγματικότητα όλοι οι καλοπροαίρετοι άνθρωποι βρίσκονται σε προσφυγιά, διότι η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ πατρίδα των ανθρώπων είναι η ΠΡΟ-πτωτική κατάσταση του Αδάμ και της Εύας, τότε που ΔΕΝ υπήρχε ΚΑΜΙΑ αμαρτία, ΚΑΜΙΑ θλίψη, ΚΑΜΙΑ ασθένεια ψυχής και σώματος, ΚΑΝΕΝΑΣ θάνατος ψυχικός και σωματικός. Ακόμα και το υλικό φαγητό, ΔΕΝ ήταν ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΟΙ να το τρώνε (αλλά ΜΠΟΡΟΥΣΑΝ να το τρώνε, ΟΤΑΝ και ΕΑΝ ήθελαν).
Οι περισσότεροι άνθρωποι (ΚΑΙ εντός της Εκκλησίας) δεν μπορούν ούτε να φανταστούν την δήθεν "επιστημονική" πλύση εγκεφάλου που έχουν υποστεί ήδη από την παιδική τους ηλικία.
Όταν θα διαλύσει το δαιμονικό διεθνές σύστημα, οι καλοπροαίρετοι άνθρωποι που θα ζουν τότε θα ξυπνήσουν απότομα από τον ύπνο της ψευδαίσθησης στον οποίο ζουν τώρα.
... ἐμεῖς ἐδῶ,
στο... "κεῖται μακράν" ἑλλαδικό θερμοκήπιο (ἢ μήπως ἐνυδρεῖο μὲ χρυσόψαρα...)
που ἐκπαιδευόμασταν στὰ νοήματα καὶ τοὺς τρόπους
τῆς "νέας ζωῆς"
(τῆς νωχελικῆς εὐμάρειας)
μέσα σὲ ζαχαρωμένα ὄνειρα,
θερινῆς νυκτός
μὲ "τάξη καὶ ἀσϕάλεια"
ὑπὸ τὸ ἄγρυπνο βλέμμα τοῦ... χωροϕύλαξ
καὶ ὕστερα, μὲ αὐτό τὸ γενικό ξεσχοίνιασμα, ποὺ τὸ λέγαμε
"παλινόστιση τῆς δημοκρατίας",
ποὺ δὲν χορταίνει νὰ γκρεμίζει καὶ νὰ ποδοπατεῖ μέχρι σήμερα
τὸ κάθε τὶ, ποὺ ἔστω κάπως, μᾶς θυμίζει, ϕυσιολογική ζωή...
ἐμεῖς ἐδῶ,
ζήσαμε τὴν... ἀσϕάλεια τοῦ ψυχροῦ πολέμου
ποὺ ἔσταζε αἶμα, παντοῦ,
ἀλλά σὲ μέρη ποὺ ἦταν
-ἢ τὰ νομίζαμε- μακρυνά
καὶ καταστρέψαμε μόνοι μας τὶς ζωές μας,
χωρίς τὴν... ἀνάγκη
μιᾶς κάποιας συνδρομῆς
βάρβαρων εἰσβολέων
καὶ γέμισε ὁ τόπος
ξενύχτια κραιπάλης
καὶ ναρκωτικά
μὲ διαζύγια ἐπιθυμητά
κι ἀνεπιθύμητα "κυήματα" στὰ σκουπίδια,
ἀπό πλάσματα ποὺ... ϕορτωμένα δικαιώματα κι ἐπιλογές,
δὲν μποροῦν νὰ ἀτενίσουνε τίποτα, πέρα ἀπό τὴ μύτη τους
(καὶ τὸν ἄϕθονο τηλεοπτικό σανό, τῶν εἰσαγγελάτων σατράπηδων... )
καὶ τὼρα,
πανέτοιμοι
καὶ μὲ τοὺς ντόπιους -καὶ εισαγόμενους- βαρβάρους κι ἀλλόϕυλλους
ἐντός τῶν τειχῶν...
βλέπουμε(;) τὸ τέλος...
τὸσον ἐγγύς...
ἀλλά, ταυτόχρονα
νὰ παίζει ἐκεῖνο τὸ κρυϕτούλι του μαζί μας
ποὺ μᾶς μπερδεύει...
καὶ μᾶς γεμίζει ἀνυπομονησία,
ἀϕοῦ ἡ χλιαρή μας ἡ καρδιά
δὲ ἔχει μάθει.... νὰ βυθίζεται
σ'αὐτό τὸ πέλαγος τῆς Χάριτος καὶ τῆς Ἀγάπης...
γιὰ τὸ ὁποῖο... δὲν μᾶς περισσεύει ποτέ καιρός...
Δημοσίευση σχολίου