«Tα μωρά του κόσμου εξελέξατο ο Θεός ίνα τους σοφούς καταισχύνη, και τα ασθενή του κόσμου εξελέξατο ο Θεός ίνα καταισχύνη τα ισχυρά…» γράφει ο Απόστολος Παύλος στην Προς Κορινθίους Επιστολή και στο προσκήνιο έρχεται η ιστορία του Φειδία Παναγιώτου, ο οποίος «μωρό» στην πολιτική ηλικία και «μωρός» κατά τους πολιτικά αντιπάλους του, κατάφερε να καταισχύνει, να νικήσει, τα ισχυρά κόμματα του νήσου τούτης και το πανίσχυρο οικονομικό-πολιτικό κατεστημένο.
Το «παιδί» αυτό, με τα νέα όπλα στην φαρέτρα του, τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, σε λίγες μέρες, εκμεταλλευόμενο την χρονική στιγμή, την αγανάκτηση της κοινωνίας, την απελπισία των ανθρώπων και την απαξίωση των θεσμών, κατάφερε να δώσει ελπίδα, όχι μόνο στους νέους, αλλά και στους μεγαλύτερους στην ηλικία, οι οποίοι βρίσκονται «φυλακισμένοι» σε ξενόφερτους νόμους και κανόνες, οι οποίοι τους «απαγορεύουν», μέσω των χαμηλών μισθών, των υψηλών φόρων και των εξωφρενικών προστίμων, να ελπίζουν για το αύριο. Ο Φειδίας απέδειξε ότι ένας και μόνο άνθρωπος, μπορεί να αλλάξει τον κόσμο όλο και εν προκειμένω το σαθρό πολιτικό σύστημα της Κύπρου.
Το αγκωνάρι, η μεγάλη πέτρα η οποία συγκρατεί το όλο οικοδόμημα του Φειδία, δεν είναι άλλο από τον ταπεινό του πατέρα και την σπουδαία του μάνα, τον Παπακυπριανό και κυρία Ειρήνη, οι οποίοι φωνάζουν συνεχώς στον γιο τους, να είναι ταπεινός και αυθεντικός, στο δύσκολο ταξίδι, το οποίο ξεκίνησε στην «ζούγκλα της χλιδάτης Ευρώπης». Και πάντα του υποδεικνύουν να ζητά πρώτα «την βοήθεια του Θεού.» Ο Φειδίας απαντά συνεχώς, ότι «δεν ξέρω και μαθαίνω», επαναλαμβάνοντας τα λόγια του Σωκράτη, «εν οίδα ότι ουδέν οίδα». Σε αυτό το πνευματικό οικοδόμημα του Φειδία, απαραίτητο συστατικό αποτελεί η παραδοσιακή πολύτεκνη οικογένεια του, η οποία συμπεριλαμβάνει και τους παππούδες. Συγκλονιστικό κομμάτι και ο αγαπημένος του καθηγητής, ο Λουκάς Νίκου, ο οποίος μπόρεσε να εμπνεύσει και να «ανατρέψει» θετικά την ζωή του Φειδία. Εδώ έρχονται τα λόγια του Μεγάλου Αλεξάνδρου ότι: «στους γονείς μου οφείλω το ζην, αλλά στον δάσκαλό μου το ευ ζην» αναφερόμενος στον Αριστοτέλη.
Η ζωή όλων των ανθρώπων, δεν είναι αγγελικά πλασμένη, αλλά είναι ένα δύσκολο στάδιο αγώνων, το οποίο οδηγεί στον παράδεισο ή στην κόλαση και αυτής και της άλλης, της αληθινής ζωής. Ο Φειδίας με το μεγάλο του χάρισμα, να εισέρχεται στις ψυχές των ανθρώπων, μέσω των συνεντεύξεων, κατάφερε να αποκαλύψει τα βάσανα και τους καημούς, αλλά και τις παραδείσιες στιγμές, πολλών ανθρώπων. Συγκλονιστική ήταν η συνέντευξη του αγαπημένου του πατέρα και της πολυαγαπημένης του μάνας, οι οποίοι πέρασαν και περνούν από χίλια δύο βάσανα, για να αλλάξουν τους εαυτούς τους, αλλά και να θρέψουν τα παιδιά τους. Ο Παπακυπριανός έφθασε στο σημείο να λέει στο γιο του, ακόμη και αν πεθάνεις, είτε εσύ, είτε τα άλλα παιδιά μου, δεν θα χάσω την ελπίδα μου, γιατί δεν υπάρχει θάνατος.
Αν αντικρύσει κάποιος την ζωή του Φειδία, μόνο με ψυχολογικούς όρους και χωρίς την παράμετρο της Εκκλησίας, θα πει απλά, ότι ο άνθρωπος τρελάθηκε, όπως πολλοί άλλοι νέοι, οι οποίοι πέρασαν από το «μαρτύριο» των ΟΥΚ. Πριν αρκετές δεκαετίες, όσοι αποτύγχαναν από τους ΟΥΚ, ο κανόνας έλεγε ότι, είτε τρελαίνονταν, είτε οδηγούνταν στα πλοκάμια του υπόκοσμου. Σήμερα μπορεί να άλλαξαν τα πράγματα, αλλά οι «τρέλες» του Φειδία με την παραμονή σε τάφο συντροφιά με ένα φίδι, με το τρέξιμο χωρίς παπούτσια στα χιόνια, με τα ταξίδια χωρίς εισιτήριο και ένα σωρό άλλες ριψοκίνδυνες «παλαβομάρες», μόνο έτσι μπορούν να αντικριστούν. Και αν δεν υπήρχαν οι ευχές του μπαμπά και της μάνας του, μπορεί να μην βρισκόταν σήμερα στην ζωή ο Φειδίας.
Ο Φειδίας έγινε «εκκωφαντικά» εκατομμυριούχος, κατάκτησε «εκκωφαντικά» την εξουσία και αναδείχθηκε «εκκωφαντικά» ίσως παγκοσμίως ο πρώτος ανεξάρτητος υποψήφιος ο οποίος κατετρέπωσε τα κόμματα. Ο Φειδίας κρυμμένος στον «τσιουπέ», κάτω από το ράσο το Παπακυπριανού και θωρακισμένος από τις ευχές της μάνας του, πέτυχε το θαύμα. Ωστόσο η ζωή έχει και τα πάνω και τα κάτω και αν στις «χλιδάτες» Βρυξέλλες, αποκτήσει «φτερά» όπως τον Ίκαρο, τότε ο παφλασμός από την πτώση του, θα είναι εξίσου «εκκωφαντικός». Οι παγίδες είναι μεγάλες και οι ατέλειωτοι πλέον «φίλοι» του, μπορεί εύκολα να καταστούν «φίδια στον κόρφο του». Οι ευχές του Παπακυπριανού είναι πολύ δυνατές, αλλά η αγάπη του Θεού φτάνει μέχρι και το μεγαλύτερο δώρο του Θεού στον άνθρωπο, το οποίο δεν είναι άλλο από τον θάνατο.
