Τραγουδώντας τους ''Ήρωες'' μες στη βουή της πόλης.

Οι "Ήρωες" είναι μια σειρά από μουσικές ιστορίες αφιέρωμα στα 200 χρόνια από αυτό το τόσο σπουδαίο ορόσημο για την σύγχρονη ιστορία μας.

Τιμή σε έναν ήρωα κάθε φορά με το παραδοσιακό τραγούδι του που ιστορεί τους αγώνες του, την ζωή του, τις πικρίες του ερμηνευμένο λιτά και απέριττα από μια φωνή ένα λαούτο και το κλαρίνο μου.

Για το λόγο αυτό απευθύνθηκα σε κάποιους σπουδαίους τραγουδιστές από εκείνους που μπορούν να έχουν το ύφος των δύσκολων αυτών τραγουδιών ούτως ώστε να αποδοθεί η πρέπουσα τιμή και να είναι το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα ανάλογο.

Ιστορικές μεγάλες φωνές της παλαιότερης γενιάς και άλλες επίσης σημαντικές των νεότερων γενεών, που θα ανακοινωθούν στη συνέχεια καθώς και φωνές απλών ανθρώπων της προφορικής παράδοσης (, βοσκών ξωμάχων κ.α);που τραγουδούν ανεπιτήδευτα αλλά ουσιαστικά.

 

Τραγουδάμε και παίζουμε απλά, σκέτα χωρίς μικρόφωνα μέσα στη βουή της πόλης και τον αέρα, στεκόμαστε σε γωνιές, δίπλα στις μηχανές στους μεγάλους δρόμους και στα παιδιά που παίζουν.Κάτω απ' την άσφαλτο και από τον τεχνητό πολιτισμό οι πέτρες και το χώμα γνωρίζουν αυτά τα λόγια και αυτούς τους ήχους....

Στον Αθανάσιο Διάκο, στον μεγάλο ήρωα της Αλαμάνας και γενναίο στρατηγό της Ρούμελης είναι αφιερωμένο το σημερινό ένατο και τελευταίο επεισόδιο της σειράς μας ''Ήρωες''.

''Τι καπετάνιος είσαι εσύ δεν ρίχνεις δυο ντουφέκια'' τραγουδάει μοναδικά ο 13χρονος Κωνσταντίνος Τσαμαδός μαθητής της δεύτερης τάξης του Γυμνασίου. Ένα παιδί που τραγουδάει με τόσο αληθινό αλλά και περίτεχνο τρόπο ένα τραγούδι για τον Διάκο στα 2021, διακόσια χρόνια μετά την επανάσταση είναι από μόνο του πολιτική πράξη υψηλής αισθητικής αξίας. Και αυτό γιατί το παιδί δεν παρελθοντολογεί, δεν θρηνεί για κάτι που πέρασε ,αλλά εκφράζεται σε μια μουσική γλώσσα που διαπερνά την ψυχή του σε ένα χρόνο παροντικό, εδώ, σήμερα, κοιτώντας προς το μέλλον.Τίποτα λοιπόν δεν χάθηκε . Ένα παιδί μαζί με τα play station και το ψηφιακό διαδικτυακό σύμπαν που το περιβάλλουν επιλέγει, γιατί επιλογή είναι και όχι τύχη, να μετέχει σε έναν ζωντανό προφορικό μουσικό πολιτισμό , με τα χρώματα και τους χυμούς του χωρίς λαογραφικές επιταγές για να αποδείξει κάτι.

Μεγαλώνει σε ένα ορεινό χωριό του Μωριά , πηγαίνοντας σε ένα ημιγυμνάσιο με πολύ λίγους μαθητές και απλά μαζί με την μόρφωση, τις γλώσσες, τους υπολογιστές παίρνει την προφορική παράδοση του χωριού του από το στόμα των γερόντων σε ένα αδιάκοπο νήμα που δεν σταμάτησε ποτέ.

Αυτό έκανα και εγώ όταν ήμουν στην ηλικία του , όταν όλοι έλεγαν πριν 40 χρόνια ότι σβήνουν και πεθαίνουν οι παραδόσεις αυτό κάνουν και έκαναν με τον τρόπο τους πολλοί άλλοι άνθρωποι.

Στο λαούτο ο εξαιρετικός Αλέξανδρος Σωτήρχος.

Το δέντρο εκτός από ρίζες σπουδαίες έχει και άνθη πανέμορφα, νέα βλαστάρια και για αυτό είμαστε εδώ μουσικοί, ακαδημαϊκοί δάσκαλοι για να τα στηρίζουμε , να τα ποτίζουμε και να καμαρώνουμε για αυτά.

Το μέλλον είμαι βέβαιος θα μας εκπλήξει και η φαντασία στην τέχνη, όρια δεν έχει. Η ροή δεν σταματά και τα πιο σπουδαία είναι μπροστά.

Ας είναι το τραγούδι του μικρού ένα γλυκός επίλογος που σίγουρα θα κάνει τους Ήρωες να χαίρονται από ψηλά. Οι ήχοι αυτοί οι τόσο παλιοί εκτοξεύονται μοναδικά στο μέλλον και θα δώσουν καινούργιους καρπούς.

Το ποτάμι είναι κάθε μέρα νέο!