ΤΟ Ν/σ ΩΣ ΠΕΔΙΟΝ ΣΥΝΑΛΛΑΓΗΣ ΤΩΝ ΔΥΟ ΘΕΣΜΙΚΩΝ ΕΞΟΥΣΙΩΝ

Μὲ 500.000 ὑπογραφὰς νὰ παρέμβη ἡ Ἐκκλησία, ὡς προβλέπει τὸ ἄρθρον 73 τοῦ Συντάγματος

 

ΤΟ Ν/σ ΩΣ ΠΕΔΙΟΝ ΣΥΝΑΛΛΑΓΗΣ ΤΩΝ ΔΥΟ ΘΕΣΜΙΚΩΝ ΕΞΟΥΣΙΩΝ

Ἀκόμη καὶ τὰ συστημικὰ μέσα ἐνημερώσεως παρουσιάζουν δημοσκοπήσεις ἀπὸ συστημικὰς ἑταιρείας, ὅτι τὸ 80% τῶν Ἑλλήνων διαφωνεῖ μὲ τὸ νομοσχέδιον! Πῶς τολμοῦν οἱ Βουλευταὶ νὰ ἀγνοῦν τὸν λαόν;

 

Ἡ στάσις τῆς Ἐκκλησίας ὄχι μόνον «ἐκπλύνει» τὴν Κυβέρνησιν ἀπὸ τὴν ὑποστήριξίν της πρὸς τὰ καθεστῶτα Οὐκρανίας καὶ Ἰσραήλ, τὰ ὁποῖα πλήττουν Ὀρθοδόξους, ἀλλὰ περαιτέρω βοηθεῖ αὐτὴν εἰς τὸν ἀποπροσανατολισμὸν τοῦ λαοῦ.

Γράφουν οἱ:  Γέροντες Παΐσιος Μοναχὸς Καρεώτης καί Ἐπιφάνιος Μοναχὸς Καψαλιώτης

  Εἶναι κοινὰ ἀποδεκτὸ ὅτι ἔχει πλέον “ποδοσφαιροποιηθεῖ” ὁ Δημόσιος Λόγος –ἄλλο ἕνα σύμπτωμα τῆς γενικῆς παρακμῆς– μὲ ἐκφράσεις τοῦ τύπου: “τοῦ ἔκανε πάσα”. Στὴν πολυσυζητημένη στάση ποὺ ἔχει λάβει ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος (ΕτΕ), ἐπὶ τοῦ ζητήματος τῆς νομοθέτησης τοῦ ὁμοφυλοφιλικοῦ γάμου, καὶ θέλοντας νὰ προβοῦμε σὲ κάποιες ὀφθαλμοφανεῖς διαπιστώσεις, χάριν γλαφυρότητος –πρὸς στιγμήν– θὰ υἱοθετήσουμε τὸν ἀδόκιμο ποδοσφαιροποιημένο λόγο, ὥστε νὰ παρασταθεῖ ἐποπτικότερα τὸ πρόβλημα. Ὡς πρὸς δὲ τὸ ζήτημα καθ’ ἑαυτό, εἶναι αὐτονόητη ἡ καταδικαστικὴ στάση τοῦ οἱουδήποτε Ὀρθοδόξου Χριστιανοῦ ἐπὶ τοῦ συνόλου τῶν ζητημάτων ποὺ συνδέονται μὲ τὴν ἁμαρτία τῆς ἀρσενοκοιτίας. Τὸ Ἱερὸ Εὐαγγέλιο καὶ οἱ Ἱεροὶ Κανόνες εἶναι ἀρκούντως σαφεῖς.

  Στὴν ἐπικράτεια τῶν ψευδαισθήσεων καὶ τοῦ θεάματος, ὅπως ἔχει πιὰ διαμορφωθεῖ ὁ δημόσιος λόγος –ἐνῷ οὐσιαστικὰ πρόκειται γιὰ ἀνενδοίαστη προπαγάνδα– ἡ δεδομένη ὤσμωση τῶν διαφόρων ἐξουσιῶν (πολιτική, οἰκονομική, δικαστική, ἐκκλησιαστική, στρατιωτικὴ κλπ) σὲ ἕνα ἑνιαῖο μηχανισμὸ ποὺ τὴν ὑπηρετεῖ, πέραν τοῦ αὐταπόδεικτου, δείχνει καὶ τὴν συνολικὴ προσπάθεια τοῦ Συστήματος Ἐξουσίας νὰ ἐπιβάλλει μία ὁμογενοποιημένη καὶ κοινὰ ἀποδεκτὴ “γραμμὴ” στὴν Κοινωνία.

  Ἐδῶ θὰ ἐπιχειρήσουμε τὴν “ποδοσφαιρικὴ” περιγραφή: Δημοψήφισμα 2015, ἡ Ἐκκλησιαστικὴ διοίκηση στήριξε τὸ ΝΑΙ (πάσα τῆς Ἐκκλησιαστικῆς ἐξουσίας πρὸς τὴν πολιτική, καθὼς ἔχει πιὰ φανερωθεῖ ὅτι ἡ πλειοψηφία τῆς Κυβέρνησης Τσίπρα, κρυφὰ στήριζε τὸ ΝΑΙ), Οὐκρανικὴ κρίση, ἡ Ἐκκλησιαστικὴ διοίκηση στήριξε τὴν Νατοϊκὴ πολιτικὴ τῆς Κυβέρνησης Μητσοτάκη (πάσα τῆς Ἐκκλησιαστικῆς ἐξουσίας πρὸς τὴν πολιτική), “πανδημία” Covid-19, ἡ Ἐκκλησιαστικὴ διοίκηση στήριξε τὸ σύνολο τῶν μέτρων ποὺ στήριξαν ὅλες οἱ πολιτικὲς δυνάμεις τῆς Βουλῆς (πάσα τῆς Ἐκκλησιαστικῆς ἐξουσίας πρὸς τὴν πολιτική), τέλος τώρα, στὴν παροῦσα συγκυρία, μὲ τὴν νέα ΛΟΑΤΚΙ νομοθεσία, ἐπιτέλους παρατηρεῖται μία πάσα τῆς πολιτικῆς ἐξουσίας πρὸς τὴν ἐκκλησιαστική. Ἆραγε, πῶς καὶ γιατί μία τέτοια διαπίστωση θὰ ἀναρωτηθεῖ ὁ καλόπιστος παρατηρητὴς τῶν γεγονότων.

  Κατ’ ἀρχὰς δὲν τίθεται ἀμφιβολία γιὰ τὶς “πάσες” τῆς Ἱεραρχίας πρὸς τὴν πολιτικὴ ἐξουσία (σὲ ἀπόλυτη ἀντίθεση μὲ τὴν βούληση τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Σώματος) στὶς παρελθοῦσες συγκυρίες. Καὶ στὸ Δημοψήφισμα ΚΑΙ στὸ Οὐκρανικὸ ΚΑΙ στὸν καιρὸ τῆς “πανδημίας”, ἡ Ἱεραρχία συντάχθηκε, ὑπηρέτησε καὶ ἀναπαρήγαγε τὸ ἐπίσημο πολιτικὸ ἀφήγημα καὶ τὴν σχετικὴ ἐπιχειρηματολογία (οὐσιαστικὰ προπαγάνδα) τοῦ Συστήματος.

  Αὐτὴ ἡ πλήρης συμμόρφωση τῆς Ἱεραρχίας μὲ τὸ Σύστημα, ἰδίως σὲ φλέγοντα ζητήματα, δὲν ἦλθε ὅμως δίχως συνέπειες γι’ αὐτήν: ὁ πιστὸς Λαὸς σταδιακὰ ἀλλὰ σταθερά, ἄρχισε κατ’ ἀρχὰς νὰ τὴν ἀμφισβητεῖ, γιὰ νὰ φθάσει κατὰ τὴν περίοδο τῆς “πανδημίας”, νὰ τὴν θεωρήσει ὡς ἀναπόσπαστο τμῆμα τοῦ Συστήματος, καὶ ἀνοικτὰ νὰ τὴν ὀνομάζει “προδοτική”. Θυμίζουμε τὸν ζῆλο τῆς συντριπτικῆς πλειοψηφίας τῶν Ἱεραρχῶν ὑπὲρ τῶν μέτρων ἀποκλεισμοῦ (λόκνταουν) τῆς Κυβέρνησης, καὶ ἀκολούθως τὸν ζῆλο προπαγάνδας ὑπὲρ τῶν νέων καὶ ἀδοκίμαστων mRNA ἐμβολίων. Ἔφθασαν δὲ νὰ “θεολογήσουν” ὑπὲρ τοῦ κλεισίματος τῶν Ἱερῶν Ναῶν, λέγοντας ὅτι εἶναι χῶροι ποὺ ἡ μόλυνση εἶναι ἀνεμπόδιστη καὶ ἡ συνάθροιση ἐπικίνδυνη. Ναί, ἡ Σύναξη τῶν πιστῶν καὶ ἡ Θεία Λειτουργία κατήντησαν “συναθροίσεις”, ἐνῷ ἡ προσκύνηση τῶν Ἱερῶν Εἰκόνων ἐπιζήμια γιὰ τὴν Δημόσια Ὑγεία. Τελικά, ὡς ἔσχατη κατάντια, συμφώνησαν νὰ κάνουν τὴν Ἀνάσταση τοῦ Πάσχα, στὶς 9 τὸ βράδυ, διότι μετὰ τὶς 12 ὁ Covid προσβάλλει τοὺς ἀνθρώπους…

  Θυμίζουμε ἐπίσης, αὐτὸ ποὺ ἴσως δὲν εἶναι γνωστὸ στοὺς πολλούς, τοὺς δύο ὅρκους ποὺ ἔχει δώσει ὁ κάθε Ἱεράρχης. Ὁ πρῶτος εἶναι κατὰ τὴν χειροτονία του, ὅποτε καὶ ὁρκίζεται νὰ τηρήσει τὴν Ἱερὰ Παράδοση, τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες καὶ τὶς ἀποφάσεις τῶν οἰκουμενικῶν Συνόδων. Ὁ δεύτερος, δίνεται τὴν ἑπόμενη ἀκριβῶς ἡμέρα τῆς χειροτονίας, ἐνώπιον τοῦ Προέδρου τῆς Δημοκρατίας, ὅποτε καὶ ὁ νέος Μητροπολίτης ὁρκίζεται νὰ τηρεῖ τὸ Σύνταγμα καὶ τοὺς Νόμους τῆς Χώρας. Δὲν χρειάζεται πολλή σκέψη, ὥστε νὰ διαπιστώσει κανείς, ποιὸς ἐκ τῶν δύο ὅρκων “βαραίνει” περισσότερο στὴν συνείδηση τῆς πλειονότητας τῶν Ἱεραρχῶν: ὁ εἷς πρὸς τὸν Θεόν, ἢ ὁ εἷς πρὸς τὸν “Καίσαρα”… Ὡς μισθωτοὶ “ποιμένες” ποὺ εἶναι, φυσικὰ πρὸς τὸν δεύτερο. Ἔτσι ἐξηγεῖται ἡ ἀπόλυτη προσήλωση τῆς Ἱεραρχίας πρὸς τὶς βουλὲς τῆς πολιτικῆς ἐξουσίας.

  Ὁ πιστὸς Λαὸς δὲν τὰ ξέχασε ὅλα αὐτά, μὰ οὔτε τὰ συγχώρησε, καὶ τὸ κυριότερο: ἡ φήμη τῶν ἄλλοτε “λεόντων τῆς Πατερικῆς Ὀρθοδοξίας”, ἔχει πιὰ ἐξαφανιστεῖ στὰ “ἐξ  ὧν συνετέθη”.

  Ἐπανερχόμενοι τώρα στὸ ἐρώτημα τοῦ γιατί ἡ παροῦσα συγκυρία καὶ ἡ “μαχητικὴ” ἐπιλογὴ τῆς Ἱεραρχίας, ἀποτελοῦν “πάσα” τῆς πολιτικῆς πρὸς τὴν ἐκ­κλησιαστικὴ ἐξουσία, ἡ ἀπάντηση προκύπτει ἀβίαστα: στὴν λογική τῆς λαϊκῆς παροιμίας “μ’  ἕνα σμπάρο δύο τρυγόνια”, ΚΑΙ ἡ νομοθεσία θὰ περάσει ἀπὸ τὴν Βουλή, ΚΑΙ ἡ ἐκκλησιαστικὴ ἐξουσία θὰ ἔχει “ξεπλυθεῖ”, καὶ θὰ ἔχει –μερικῶς ἔστω– ἀποκατασταθεῖ στὰ μάτια τῶν ἁπλῶν πιστῶν, ὡς μέγιστη ἀμύντωρ τῆς ἠθικῆς…

  Καὶ ἂν κάποιος –ὑπερβολικὰ καλόπιστος– ἐπιμείνει νὰ ἀμφισβητεῖ τὰ περὶ “πάσας” τῆς πολιτικῆς πρὸς τὴν ἐκκλησιαστικὴ ἐξουσία, ἂς γίνουμε σαφέστεροι, θέτοντας τὰ ἀκόλουθα ἐρωτήματα:

  Γιατί δὲν συζητεῖται κἄν ἀπὸ τὴν Ἱεραρχία, ἡ δυνατότητα ποὺ παρέχει τὸ Σύνταγμα κατὰ τὸ ἄρθρο 73 παράγραφος 6:

  Μὲ ὑπογραφὴ πεντακοσίων χιλιάδων πολιτῶν ποὺ ἔχουν δικαίωμα ψήφου, μποροῦν νὰ κατατίθενται ἕως δύο ἀνὰ κοινοβουλευτικὴ περίοδο προτάσεις νόμων στὴ Βουλή, οἱ ὁποῖες μὲ ἀπόφαση τοῦ Προέδρου της παραπέμπονται στὴν οἰκεία κοινοβουλευτικὴ ἐπιτροπὴ πρὸς ἐπεξεργασία καὶ ἐν συνεχείᾳ εἰσάγονται ὑποχρεωτικὰ πρὸς συζήτηση καὶ ψήφιση στὴν Ὁλομέλεια τοῦ Σώματος. Οἱ προτάσεις νόμων τοῦ προηγούμενου ἐδαφίου δὲν μπορεῖ νὰ ἀφοροῦν θέματα δημοσιονομικά, ἐξωτερικῆς πολιτικῆς καὶ ἐθνικῆς ἄμυνας. Νόμος ὁρίζει τοὺς ὅρους καὶ τὶς προϋποθέσεις ἐφαρμογῆς τῆς παρούσας παραγράφου.

  Δὲν μπορεῖ νὰ κινητοποιήσει τὸν πιστὸ Λαό, ὥστε νὰ βρεῖ 500.000 ὑπογραφές; Τὸ σίγουρο εἶναι ὅτι ἂν τὸ ἐπιχειρήσει, δὲν θὰ βρεῖ 500.000 ἀλλὰ 5.000.000 ὑπογραφές…

  Δὲν εἶναι ἐπίσης ἀλήθεια, ὅτι ἤδη ἔχει ἀνακοινωθεῖ ἀπὸ τὴν Ἱεραρχία ὅτι δὲν θὰ καταφύγει σὲ μαχητικὲς κινητοποιήσεις τοῦ Λαοῦ, ἐνῷ δὲν τίθεται κἄν ζήτημα νὰ θέσει τὴν Ἐκκλησία “ἐν διωγμῷ”; Τί ἰσχυρότερο τούτου; Τί φοβᾶται; Τὴν μετωπικὴ σύγκρουση μὲ τὸ Σύστημα ἢ τὴν ἀνελέητη ἐπίθεση τῶν ἀργυρώνητων συστημικῶν ΜΜΕ; Ἆραγε ἔχουν ξεχασθεῖ τὰ Εὐαγγελικά: “καὶ ἔσεσθε μισούμενοι ὑπὸ πάντων τῶν ἐθνῶν διὰ τὸ ὄνομά μου” (Μτ. 24.9), “ καὶ ἔσεσθε μισούμενοι ὑπὸ πάντων διὰ τὸ ὄνομά μου” (Μκ. 13.13), “μακάριοί ἐστε ὅταν μισήσωσιν ὑμᾶς οἱ ἄνθρωποι, καὶ ὁ μισθὸς ὑμῶν πολὺς ἐν τῷ οὐρανῷ” (Λκ. 6.22) καὶ τέλος, “Οὐδεὶς οἰκέτης δύναται δυσὶ κυρίοις δουλεύειν: ἢ γὰρ τὸν ἕνα μισήσει καὶ τὸν ἕτερον ἀγαπήσει, ἢ ἑνὸς ἀνθέξεται καὶ τοῦ ἑτέρου καταφρονήσει. Οὐ δύνασθε Θεῷ δουλεύειν καὶ μαμωνᾷ” (Λκ 16.13);

  Νὰ σημειωθεῖ τέλος, ὅτι στὸ ἴδιο μῆκος κύματος ἀναμένεται νὰ κινηθεῖ καὶ ἡ Ἱερὰ Κοινότης τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ὅπου κι αὐτὴ θὰ “θυμηθεῖ” τὰ Πάτρια καὶ θὰ ξαναβρεῖ τὴν μιλιά της…

  Ὡραία λοιπὸν ἡ συνεργασία τῶν δύο ἐξουσιῶν, καὶ βολική. Ἀλλὰ καὶ χρήσιμη… Πρώτιστα, διότι ρίχνει τὸ φῶς τῆς δημοσιότητας μακριὰ ἀπὸ τὰ ἐπείγοντα ζητήματα, ὅπου –καὶ πάλι βολικὰ– δὲν χρειάζεται νὰ τοποθετηθοῦν οἱ ἐξουσίες δημόσια ὡς πρὸς τὸ Οὐκρανικὸ καὶ τὸ Παλαιστινιακὸ ζήτημα. Εἰδικότερα τώρα ποὺ ἡ Ἑλλάδα ἔχει πλήρη ἐμπλοκὴ καὶ στοὺς δύο πολέμους, καὶ ἀναμένεται αὐτὴ ἡ ἐμπλοκὴ νὰ κλιμακωθεῖ. Μάλιστα ὅταν Ὀρθόδοξος Ναὸς πλήρης πιστῶν βομβαρδίζεται στὴν Γάζα ὑπὸ τοῦ Σιωνιστικοῦ Στρατοῦ, μὲ ἑκατόμβη θυμάτων, ἐνῷ στὴν Οὐκρανία βρίσκεται ἐν πλήρῃ ἐξελίξει σκληρὸς διωγμὸς κατὰ τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν ὑπὸ τοῦ Ναζιστικοῦ Καθεστῶτος.