Γράφει ο Χαράλαμπος Τσιτσιβός
Ξεκίνησα με ένα δισταγμό ,πως μπορώ εγώ ο ελάχιστος να γράψω για εκείνον;;;
Για εκείνον που σήμερα τόσα του οφείλω…..;
Δίστασα , αλλά ένιωσα την ανάγκη να το πράξω , προσφέροντας ένα μικρό “Κανίσκιον ευγνωμοσύνης” .
Θέλω να σου μιλήσω γέροντα και θέλω να με ακούσεις όπως πάντα έκανες με το χαμόγελο ….
Νοιώθω μόνος Παππούλη μου, σε είχα από μικρό παιδί αρωγό στον δρόμο της πνευματικής μου ζωής.
Η πόρτα που έμενες ,κλειδαμπαρωμένη πια και τώρα …
μέσα εκεί μείναν όλα τα βιωματά μου!
Η ψυχή μου αντλούσε δύναμη καθώς χτυπούσα το κουδούνι και η καρδιά μου πλημμύριζε από ευλογία και Θεία Χάρι.
Πενήντα μέρες σχεδόν, που μετοίκησε η ψυχή σου στα ουράνια και δεν έπαψα να κλαίω και τώρα που γράφω ο λυγμός με πνίγει. Δεν στο κρύβω, η ψυχή μου λαβώθηκε …. προσπαθώ να μαζέψω τα κομμάτια μου και ψάχνω της παρηγορίας βάλσαμο με το… να σε επικαλούμαι στις προσευχές μου.
Ελπίζοντας να ηχήσει και πάλι στα αυτιά μου ,η χρειά από γεμάτη στοργή φωνή σου, λέγοντας μου “λεβέντες” ο “Θεός φυλάξει”
Μα πόσο ανάγκη το έχω ;;;
Εναπόθεσα στο Αγιασμένο πετραχήλι σου, την πνευματική μου ζωή από νηπιακής ηλικίας…. τώρα προστρέχω πια στον Αγιασμένο τάφο σου, κλαίω , μιλάω και γνέφω τα λευκά πετράδια για να νοιώσω ξανά , εκείνο το φτερούγισμα της ψυχής μου καθώς έφευγα από το Ιερό εξομολογητήριο .
Αχ! Πνευματικέ μου πατέρα, γέροντα μου,η καταφυγή μου ήσουν και σε σένα ακουμπούσε όλο μου το είναι.
Σεβαστέ μου και πολυαγαπημένε μου Γέροντα,
δεν θα ξεχάσω ποτέ την ευεργεσία σου στην οποία χρωστώ ό,τι είμαι. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την παρακαταθήκη της ταπεινής,ανεξήκακης και όλο ειλικρίνεια φιλόστοργη αγάπη σου.
Όπως επίσης σου είμαι ευγνώμων για το σθένος της πνευματικής μυστηριακής ζωής που μας δίδαξες.
Εύχου Άγιε Γέροντα για όλα τα πνευματικά σου τέκνα, τα οποία θέλησε ο Θεός να απαρφανέψουν πολύ νωρίς και που ποτέ δεν θα σε ξεχάσουν.
Ευλαβικά τούτη τη μέρα Γέροντα, κλίνω το γόνυ της ψυχής μου, εκζητώντας την Αγία ευχή σου….
Ας είναι αιωνία η μνήμη σου μέσα στην αιώνια μνήμη Του Θεού.
Το ελάχιστο πνευματικό σου τέκνο
6 σχόλια:
Οι ωραιότερες αναμνήσεις ήταν όταν ερχόταν στο Ναό σου συμπροσευχόμενος. Παντα μετά από ειδοποίηση για να μη θεωρηθεί αιφνιδιαστικος έλεγχος. Χαιρόταν να βλέπει τους ιερείς του να ιερουργούν και αυτός στο πλάι να προσεύχεται, κυριολεκτικά χανόταν ο κόσμος γύρω του εκείνη την ώρα. Ενθουσιάζονταν όταν άκουγε κάποιον ιερέα να κηρύττει, πρόσεχε μέχρι την τελευταία πρόταση του. Πραγματικός Πατήρ Πατέρων.
Άγιος! Άλλος ένας Άγιος της Εκκλησίας μας!
Μην είμαστε υπερβολικοί με τις αγιοποιησεις. Άγιος δεν ξέρουμε αν ειναι. Αυτό θα φανεί στο μέλλον. Το μόνο σίγουρο είναι ότι ήταν ο προστάτης μας και ορφανεψαμε αιφνίδια. Ίσως από τους τελευταίους επισκοπους που είχαν συνείδηση της αρχιερωσυνης και την κράτησε ψηλά! Πολύ ψηλά.
Και γεύτηκε και την "αγάπη" των συνεπισκοπων του που τον έστειλαν στο συνοδικο δικαστήριο
Η πρώτη φωτογραφία πρέπει είναι τραβηγμένη στην Παναγία του Αγρινίου, συγκεκριμένα στο παρεκκλήσι του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού. Δείτε πόσο καθαρό και ιλαρο πρόσωπο. Αχ, παπαΚοσμα....
Αγιος Κοσμας ο νεος... τον γνωρισα με την πρεσβυτερα, δυο ή τρεις μηνες πριν κοιμηθεί. Ειπαμε μεταξη μας καθως φευγαμε ''δοξα τω Θεω μιλησαμε με εναν Αγιο'' Δεν ειναι υπερβολή η Αγιοτητα του.
Δημοσίευση σχολίου