Κάτι που όλοι μας δεν πρέπει να ξεχνάμε.

 

Το φρόνημα της Εκκλησίας είναι αγωνιστικό, θυσιαστικό. Θέλει βία στον εαυτό μας. Πολλοί το αγνοούμε ή καταφέρνουμε να το αγνοούμε γιατί δεν θέλουμε να είμαστε ταπεινοί και κοινωνικοί και φοβόμαστε την τριβή με τους άλλους.

Στην παράδοση μας δεν έχουμε μεταφορά εικόνων και αντιγράφων εικόνων από τόπο σε τόπο, αλλά προσκυνήματα! Ετοιμάζεσαι, βγαίνεις από τον τόπο σου, την ασφάλεια και την βολή σου και διανύεις μια απόσταση να πας να συναντήσεις ένα Προσκύνημα. Και εξωτερικό ταξίδι με σωματική καταπόνηση και εσωτερικό με πνευματική εργασία και καλλιέργεια.

Δεν μνημονεύουμε εξ αποστάσεως στέλνοντας ονόματα στα εκκλησιαστικά σάιτς. Σηκωνόμαστε από την καρέκλα μας, προμηθευόμαστε προσφορές για τον ναό, πηγαίνουμε μέχρι εκεί τις προσφέρουμε μαζί με την ταπεινωμένη καρδιά μας, λειτουργούμαστε. Η υλική προσφορά και θυσία ουσιοποιεί την καλή πρόθεση!

Δεν επαναπαυόμαστε σε ομάδες προσευχών και διαδικτυακές θρησκευτικές λέσχες, ουτε παρακολουθούμε ακολουθίες live για να αποφύγουμε περισπασμούς, πειρασμούς και την συνάφεια των ' αρνητικά φορτισμένων' ανθρώπων! Βγαίνουμε από το σπίτι μας, τον εαυτό μας, την πεποίθηση στον εαυτό μας και τον φόβο μην μας ταράξουν οι άλλοι με την παρουσία τους. Ανταποκρινόμαστε στο κάλεσμα της ενορίας μας. Συγχρωτιζόμαστε με τους συναμαρτωλούς πλάι μας. Ζούμε σε κοινωνία με τον καθένα μέσα στην Εκκλησία.Εκκλησιαζόμαστε!

Αυτό είναι εξοδος από την αμαρτία! Εξοδος από το εγώ! Είναι θυσία καθαρή! Τα άλλα δεν σημαίνουν τίποτα.

 π.Π.